نصیریان، بازیگر مطرح سینما، تئاتر و تلویزیون خطاب به دانشجویان گفت: هنر و استعداد‌های هنری خود را جدی بگیرید و آن را برای مسائل مالی و اقتصادی رها نکنند.
فیلم سینمایی «هفت بهارنارنج» به کارگردانی فرشاد گل‌سفیدی و تهیه‌کنندگی محمد کمالی‌پور در سالن نمایش دانشگاه امیرکبیر به نمایش گذاشته شد و علی نصیریان، فرهاد آییش، مائده طهماسبی، هومن حاجی عبداللهی، داریوش مودبیان، مژده لواسانی، محمد کمالی‌پور و فرشاد گل‌سفیدی فیلم را همراه با دانشجویان تماشا کردند.
به گزارش ایرنا، علی نصیریان در حاشیه این مراسم گفت: بچه‌های عزیز، شما ثروت بزرگ این مملکت هستید. آتیه این مملکت در دستان شماست و در تمام زمینه‌های علمی، فرهنگی، هنری، اقتصادی و سیاسی همه چیز در اختیار شماست. نسل من و ماقبل من کارشان را انجام داده‌اند. انرژی و ایده‌های تازه و فکر‌های نو در مغز‌ها و جسم و جان و روح شماست.
وی ادامه داد: توجه به مسائل فرهنگی و برگزاری چنین برنامه‌هایی در زمینه سینما و تئاتر که از هنر‌های تازه است و ما از غرب گرفته‌ایم، بسیار درخشان است. سینما و تئاتر در کشور ما مربوط به حدود ۱۵۰ سال پیش است؛ در حالی که در اروپا و آمریکا سابقه طولانی دارد و از یونان باستان آغاز می‌شود
نصیریان اظهار داشت: نمایش انواع مختلف دارد؛ نمایش روایی و نمایش دراماتیک. نمایش‌هایی همچون تعزیه و تخت حوضی و معرکه‌گیری جزو نمایش‌های روایی ماست و به‌همین دلیل به آنها شبیه‌خوانی می‌گفتند، یعنی کسی شبیه به آن شخصیت می‌شد و از زبان او روایت می‌کرد. مثلا در تعزیه آن کسی که نقش امام حسین (ع) را داشت این نقش را روایت می‌کرد، چون نمی‌توانست بگوید من می‌خواهم امام حسین (ع) باشم، بلکه می‌گفت من راوی هستم و این نقش را روایت می‌کنم، اما در تئاتر دراماتیک آنطور که ارسطو در فن شعر توضیح می‌دهد یک ساختار و قوانین و قواعد دیگری داشته که این میراث به اروپا می‌رسد و گسترش پیدا می‌کند و انواع تئاتر مدرن و فوق مدرن و ابزورد می‌آید.
این بازیگر پیشکسوت بیان کرد: حدود ۱۵۰ سال است که این هنر‌ها را در کشورمان داریم و در این مدت هم پیشرفت‌های خوبی در این زمینه‌ها داشتیم. درست است که یک زمانی تئاتر ما به تئاتر‌های لاله‌زار و سینمایمان هم به فیلم فارسی خلاصه می‌شد، اما از اواسط دهه ۳۰ که شاهد این تاریخ و این ماجرا بودم، درام‌نویسی ایران شکل گرفت و رشد کرد و افراد شاخصی آمدند و تئاتر ما را رونق دادند و تازگی بخشیدند. حتی تئاتر ما در سال ۱۳۳۹ به تئاتراسیون در فرانسه که جشنواره سازمان ملل بود، راه یافت. یعنی ما از آن زمان وارد جشنواره‌های تئاتر جهان شدیم. سینمای ما نیز از اواسط دهه ۴۰ با کار‌هایی از (ابراهیم) گلستان، (مسعود) کیمیایی و (داریوش) مهرجویی شکل گرفت و از فیلم فارسی جدا شد و نگاه و ساختار تازه‌ای، هم در شخصیت‌پردازی، هم در قصه، هم در اجرا و هم در مجموع ساخت فیلم‌ها به وجود آمد.
وی با بیان کرد: در سال ۱۳۲۹ که به اولین کلاس تئاتر رفتم، در تمام ایران یک کتاب تئاتر وجود داشت و آن هم کتاب هنر تئاتر عبدالحسین نوشین بود، هنر متضمن خلاقیت است، یعنی هنر عبارت است از جوشش‌های درونی و انسانی انسان‌ها که باید هدایت شود. اگر شما استعداد‌هایی در زمینه هنر دارید، به دلیل مسائل مادی زندگی و اوضاع زمانه از لحاظ اقتصادی آن را رها نکنید، حیف است. استعداد‌های درخشان هنری سرمایه‌های ملی هستند، زیرا هنر و فرهنگ شناسنامه یک ملت است.
وی ادامه داد: فیلم‌های ما به فستیوال‌های مهم دنیا مثل اسکار، کن و ونیز می‌رود و جایزه می‌گیرد. اینها استعداد‌های تازه بعد از مهرجویی و کیمیایی است. بخشی از هنر‌های نمایشی تفنن و سرگرمی و برای روح افراد لازم است. من همیشه به جوان‌ها گفته‌ام که اگر استعدادی در وجود خودتان می‌بینید، رها نکنید و از آن بهره‌جویی کنید. امروزه امکانات فراگیری بسیار زیاد است بنابراین استعدادتان را رها نکنید. امید من به شماست.
