محدوده قاره‌ای ناحیه‌ای از بستر دریا هستند که خشکی‌های بزرگی را احاطه می‌کنند که در آن دریا در مقایسه با اقیانوس باز نسبتاً کم‌عمق است. طبق قوانین بین‌المللی، کشور‌ها می‌توانند ادعای مالکیت این محدوده‌های قاره را داشته باشند و در این صورت به آن‌ها اجازه مدیریت و بهره‌برداری از منابع آن داده می‌شود.
به گزارش خبرآنلاین، حدود ۷۵ کشور محدودیت‌های فلات قاره (ECS) خود را تعریف کرده‌اند که به بخشی از فلات قاره فراتر از ۲۰۰ مایل دریایی یا【۳۷۰ کیلومتر】از ساحل اشاره دارد. اما تاکنون آمریکا این کار را نکرده بود.
در ۱۹ دسامبر ۲۰۲۳، وزارت امور خارجه ایالات متحده مختصات جغرافیایی جدیدی را اعلام کرد که آن‌ها ادعا می‌کنند منطقه ECS آن‌ها را مشخص می‌کند.
از سال ۲۰۰۳، مقامات ایالات متحده با NOAA، سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده، و ۱۲ آژانس دیگر برای جمع‌آوری داده‌های زمین‌شناسی برای تعیین محدودیت‌های بیرونی ECS خود همکاری می‌کنند.
در نتیجه این کار، ایالات متحده اکنون ادعای ECS در هفت منطقه فراساحلی دارد: قطب شمال، اقیانوس اطلس (ساحل شرقی)، دریای برینگ، اقیانوس آرام (ساحل غربی)، جزایر ماریانا، و دو منطقه در خلیج مکزیک. در مجموع، این منطقه مساحتی به وسعت ۱ میلیون کیلومتر مربع دارد.
منطقه جدید ادعایی زیرسطحی تحت کنترل ایالات متحده دو برابر ایالت کالیفرنیا است.
