از بین چند مکان مختلف که برای ایجاد میدان سان و رژه در نظر گرفته شده بود، قرعه به نام امیرآباد و اراضی جلالیه افتاد و رضا شاه برای انتخاب این منطقه دلیل خاصی داشت.
امیرآباد تا دوره قاجار یکی از قریه‌های کوچک و آرام تهران بود، اما در دوره پهلوی اول دوره پرتلاطمی را از سرگذارند. استقرار نیروهای آمریکایی از یک سو و ایجاد میدان سان و رژه از سوی دیگر، پای نظامیان را به این محدوده باز کرد و خواب اهالی امیرآباد در همسایگی باغ‌های جلالیه را آشفته کرد.
به گزارش همشهری آنلاین؛ پهلوی اول که علاقه وافری به خودنمایی و قدرت‌طلبی داشت تصمیم گرفت یک میدان مخصوص برای رژه نیروهای ارتش تدارک ببیند تا هر از گاهی سان ببیند و قدرت نظامی‌اش را به رخ بکشد. از بین چند مکان مختلف که برای ایجاد میدان سان و رژه در نظر گرفته شده بود، قرعه به نام امیرآباد و اراضی جلالیه افتاد و رضا شاه برای انتخاب این منطقه دلیل خاصی داشت.
«نصرالله حدادی»، تهران‌پژوه، در این باره می‌گوید: «رضا شاه بعد از به قدرت رسیدن دستور داد میدان مخصوصی برای رژه ارتش ایجاد کنند. او علاقه خاصی داشت که مراکز نظامی حوالی محل زندگی‌اش در کاخ مرمر باشد تا در اسرع وقت امیران و فرماندهان نظامی را احضار کند. به همین دلیل هنگ پهلوی و هنگ بهادران در پادگان‌های باغ شاه و جی مستقر بودند و کمی آنطرف‌تر فرودگاه نظامی قلعه‌مرغی را ایجاد کرده بودند. میدان سان و رژه هم با همین پیش فرض در محل فعلی پارک لاله ساخته و به محل ویژه رژه نیروهای ارتش تبدیل شد.»
میدان سان و رژه طراحی پیچیده‌ای نداشت. به دستور رضا شاه، یک جایگاه ویژه مسقف در اراضی جلالیه و نزدیک به نهر کرج ساخته بودند و نیروهای ارتش در مناسبت‌های مختلف در همین مکان رژه می‌رفت. حدادی در ادامه می‌گوید: «میدان سان و رژه هیچ سازه‌ای نداشت و بعد از مراسم رژه به‌طور کامل تخلیه می‌شد. این میدان نظامی تا قبل از جنگ جهانی دوم جلال و شکوهی داشت، اما بعد از ورود نیروهای متفقین به پایتخت رو به افول گذاشت و بعد از سقوط حکومت پهلوی اول به‌طور تدریجی از بین رفت.» گفته می شود آخرین مراسم میدان سان و رژه امیرآباد بعد از خروج نیروهای متفقین و حد فاصل سال های ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۷ برپا شده است.»
