تالار وحدت تهران در هفتمین شب از جشنواره موسیقی فجر، اجراهایی را تجربه کرد بیش از هرچیز، هنر نوازندگان آن به چشم آمد.
به گزارش ایسنا، این سالن که عملا تنها آبروی هنر و موسیقی ایران نزد هنرمندان خارجی است، پس از اجرای کوارتت زهی لایپزیک (موسیقی کلاسیک آلمان)، ابتدا شاهد اجرای گروه اردشیر کامکار و بهداد بابایی بود.
در این اجرا که بداهه‌نوازی در بیات ترک با گریزهایی ریز بود و گاهی هم یادآور ملودی‌های محمدرضا لطفی، بیش از هرچیز، چیره‌دستی و سبک خاص کامکار در کمانچه‌نوازی و بابایی در سه‌تارنوازی مشهود بود.
پیش از این اجرا، نیما دلنوازی نیز دقیقه‌هایی تک‌نوازی تار انجام داد و سپس کامکار و بابایی با همراهی تنبک و نقاره (درام) کامبیز گنجه‌ای و وحید اسداللهی، به هنرنمایی پرداختند.
رفت و برگشت‌های سازهای کوبه‌ای هم در این اجرا مورد توجه مخاطبان قرار گرفت؛ مخاطبانی که در طول اجرا، آرم و منظم نشسته بودند و تنها نوازنگان را نظاره می‌کردند.
اما اجرای بعدی متصل به این اجرا که شاید به‌خاطر آن‌که با هم چندان سنخیت نداشت، باعث خروج بساری از مخاطبان، از اواسط آن شد، به گروهی هندی تعلق داشت.
ششانک سوبرامنیم، نوازنده‌ی بنام فلوت بامبو به‌همراه یک نوازنده‌ی سازهای کوبه‌ای و یک نوازنده‌ی تنپورا در تهران حضور یافت تا در قالب سی‌ویکمین جشنواره‌ی موسیقی فجر به صحنه برود.
او که در سال 2009 برنده‌ی جایزه‌ی گرمی بوده و جایزه‌های بین‌المللی دیگر هم به‌دست آورده است، در اجرای تهران خود نیز تسلط و توانایی‌اش را در نوازندگی این ساز بومی هندوستان به‌نمایش گذاشت.
ششانک در سخنانی در پایان اجرا، علاوه بر معرفی و تاکید بر اصالت ساز تنپورا که برای مخاطبان ایرانی، سازی عجیب و بی‌حال در نوازندگی جلوه می‌کند، در جمله‌هایی، از عشق خود به سرزمین ایران و موسیقی پارسی و نیز خوشحالی‌اش از اجرا در تهران سخن گفت.
اجراهای سی‌ویکمین جشنواره‌ی موسیقی فجر تا روز جمعه در سالن‌های مختلف تهران ادامه دارد.
