عباس عبدی در اعتماد نوشت:
بيش و پيش از هر تحليلي درباره آنچه طي هفته گذشته در مجلس رخ داد بايد به حساسيت زياد مردم نسبت به فرآيند راي اعتماد و پيگيري گسترده موضوع مجلس پرداخت. مردم اين‌بار علاوه بر نشان دادن خواست خود در 24 خرداد 92 نسبت به تبعات و نتايج اين راي نيز حساسيت ويژه‌يي نشان دادند كه در دوره‌هاي قبل نمونه آن را نداشتيم.
اما درباره آنچه در مجلس گذشت و منجر به عدم راي اعتماد مجلس به سه وزير پيشنهادي آموزش و پرورش، علوم، تحقيقات و فناوري و ورزش و جوانان شد از نظر من تمامي اين اتفاق معطوف به يك كار سازمان يافته درون يا بيرون از مجلس نبود، يا حداقل اينكه چنين كاري تاثير اصلي را بر نتيجه راي اعتماد نداشت. در واقع فضا به‌گونه‌يي نبود كه از قبل تصميم قطعي گرفته شده باشد كدام وزير راي اعتماد بياورد و كدام يك خير.
اگر چنين بود هيچگاه راي نجفي لب مرزي نمي‌شد. برداشت كلي اين است كه مجلس با معيارهايي كه خود داشت نسبت به ميلي‌منفرد و سلطاني‌فر قانع نشد. نجفي از اين جهت با دو وزير پيشنهادي ديگر تفاوت دارد كه به اعتقادم راي عدم اعتماد با بدشانسي همراه بود و نه فقط ناشي از عدم اقناع نمايندگان. البته اين مساله ناظر به اين نيست كه هيچ كار تشكيلاتي و سازمان يافته‌يي رخ نداد. آنچه صحيح به نظر مي‌رسد اين است كه اين نتيجه به طور دقيق از پيش تعيين شده نبود و طي يك فرآيند در روزهاي بررسي صلاحيت وزرا شكل گرفت.
درباره وزير ورزش يك اشتباه تاكتيكي برخي از نمايندگان استان‌هاي غربي نيز مي‌تواند موجب بروز اين وضع شده باشد. در نهايت عدم راي اعتماد به نامزد را مي‌توان حاصل تلاقي برنامه‌ريزي قبلي عده‌يي از نمايندگان و بيرون از مجلس و اتفاقات و انتصابات خاص به نامزدها و نحوه دفاع آنان دانست.
به نظر مي‌رسد نمايندگان مجلس در راي عدم اعتماد به وزراي مذكور بيش از آنكه مشي سياسي وزير پيشنهادي را عاملي براي راي ندادن در نظر بگيرند به سوابق رفتاري آنها در اتفاقات چهار سال گذشته توجه داشتند. اگر بنا به تصميم‌گيري بر اساس مشي سياسي وزراي پيشنهادي مي‌بود مي‌بايست ربيعي، حجتي و چند وزير ديگر هم راي اعتماد كسب نمي‌كردند.
درباره نجفي نيز بر كسي پوشيده نيست كه ايشان اصراري نداشت حتما وزير شود بنابراين به‌گونه‌يي هم دفاع نكرد كه مطلوب اكثريت نمايندگان باشد و به نكاتي كه مي‌توانست منجر به راي اعتماد شود كمتر اشاره كرد. با تمام اينها راي ندادن به وزرايي كه به نحوي به جوانان مربوط مي‌شود نيز نمي‌تواند خالي از مساله باشد.
اين نكته مبين واهمه بيش از حد مجلس از اين نيروهاي بالنده جامعه است. آنچه در گام بعدي حايز اهميت است. انتخاب وزراي جديد از سوي دكتر روحاني است. البته ما تمامي معيارهاي ايشان براي انتخاب وزير را نمي‌دانيم و لزومي هم ندارد به آنها واقف باشيم، آنچه مهم جلوه مي‌كند خروجي بحث‌ها و تصميم نهايي رييس‌جمهور است.
در اين خصوص دليلي براي عقب‌نشيني روحاني از خط مشي تعادلي خود نيست چرا كه خط مشي سياسي وزراي اصلاح‌طلب حداقل180 راي نمايندگان را به همراه داشته‌است. اينكه برخي مي‌گويند براي اين سه وزارتخانه هم براي سه ماه سرپرست تعيين شود لزوما درست نيست بايد راي اعتماد داده شده مجلس به ساير وزرا را مبنا قرار داد و سه نامزد بعدي را معرفي كرد و اين سنت نادرست رييس دولت قبلي را در تاخير معرفي وزرا از ميان برد.
