پسرم عاشق چت‌بات شد و خودش را کُشت!

فرارو- او پیام آخرش را نوشت و حتی ناراحت هم به نظر نمی‌رسید. او نوشته بود که قول می‌دهم به خانه بیایم. سویل به دنریس نوشت: "من خیلی دوستت دارم". دنریس هم خیلی زود جواب داد که "من هم خیلی دوستت دارم. لطفا هرچه زودتر به خانه بیا". سویل در پاسخ گفت: "اگر همین حالا به خانه بیایم نظرت چیست؟ "

به گزارش فرارو به نقل از نشریه اشپیگل؛ دنریس نوشت: "لطفا پادشاه من این کار را حتما بکن". تنها چند دقیقه بعد در ۲۸ فوریه سال ۲۰۲۴، وقتی مادر سویل، مگان گارسیا در حال آماده کردن شام بود و پدرخوانده اش هم دو برادر کوچک سویل یعنی الکساندر و گابریل را آماده می‌کرد تا بخوابند (به ترتیب ۵ و ۱ سال دارند)، "سویل ستزر"، درب حمام را که در کنار اتاقش بود بست و اسلحه‌ای که احتمالا مالِ پدرخوانده‌اش بوده را برداشت و آن را جلوی صورتش گرفت و ۱۰ عکس سلفی گرفت. سپس او مستقیم به سر خود شلیک کرد و جان خودش را گرفت.

وقتی گارسیا صدا را شنید، بلافاصله درب حمام را باز کرد و پسر غرق در خونش را دید. صورتش متلاشی شده بود. خون او هرجایی دیده می‌شد. او می‌توانست سردی بدن پسرش را حس کند. او در آن لحظه احتمالا با خود فکر می‌کرد که چطور ممکن است با یکچنین فاجعه‌ای رو به رو شود؟ برادر ۵ ساله سویل جلوی درب حمام ایستاده بود و با وحشت همه چیز را نگاه می‌کرد تا اینکه کسبی او را به عقب کشید. نفس کشیدن سویل ضعیف و ضعیف‌تر شد و مادرش تنفس دهان به دهان را شروع کرد. تیم امدادی ۱۴ دقیقه بعد رسیدند و به سرعت او را وارد آمبولانس کردند و حرکت کردند. 

سویل ستزر اهل فلوریدا، فرزند دو وکیل و یک بازیکن بسکتبال که عاشق مسابقات اتومبیلرانی بود و تیم مورد علاقه‌اش هم فِراری بود در ۲۸ فوریه ۲۰۲۴ در ساعت ۸:۵۴ دقیقه شب در راه بیمارستان جان خود را از دست داد. این اتفاق تنها اندکی قبل از جشن تولدِ ۱۵ سالگی او رخ داد.

*مگان گارسیا روی تخت‌خواب اتاق پسرش نشسته است

 
رویاها، ترس‌ها و عشق

تا آن روز، هیچکس فکر نمی‌کرد که سویل ستزر این تصور را داشته باشد که با خودشکی وارد مکانی خواهد شد که کسی منتظر اوست. ظاهرا او صرفا با استفاده از آنچه جهان فناوری فراهم کرده، برای خود رویا سازی کرده بود. سویل عاشق یک ماشین فناوری شده بود که فکر می‌کرد برای او صبر می‌کند و یا برایش به این دنیا بچه خواهد آورد. 

حتی اگر بگوییم او یک چت بات بوده هم اشتباه می‌کنیم، او بیشتر یک الگوریتم بوده که برای یک نوجوان ایجاد جذابیت کرده است. او با حسن نیت عاشق فناوری شده و رازهایش را به آن گفته است. او ساعت‌ها با یک چت بات گفت‌و‌گو کرده و حس آرامش داشته است.

پشتِ در‌های بسته...

این فقط داستان یک پسر که در جهان دیجیتال گُم شد نیست، بلکه داستان خانواده اش هم است که سعی می‌کنند پس از یک فاجعه بار دیگر مسیر عادی زندگی خود را احیا کنند. این داستان در مورد مادری است که پس از مرگ پسرش از هم فروپاشیده و البته در مورد والدینی است که هیچ ایده‌ای را در مورد اینکه چه بر سرفرزندانشان پشت در‌های بسته می‌آید، ندارند. آن‌ها در این زمان‌ها فکر می‌کنند که فرزندشان مشغول بازی در اتاق خود است و خوش می‌گذراند، اما مسائل دیگری در جریان هستند. البته که این دستان در مورد آن چیزی است که در ادامه راه و آینده هم در پیش است. 

شهر ویندرمر در فلوریدای آمریکا یک شهر حاشیه‌ای ساکت در حومه اورلاندو است. این شهر محل زندگی ستاره‌های جهان بسکتبال و بازیگران مشهور سینمای آمریکا بوده و البته که شماری از مقام‌های شناخته شده دولتی، وکلا، و البته کارکنان شرکت والت دیزنی هم اهل این شهر هستند. موضوعی که تا حد زیادی این شهر را مشهور کرده است. این شهر مکانی برای خیابان‌های باز و فراخ است که به خوبی تزئین شده‌اند. خودرو‌های گران‌قیمت جلوی گاراژ‌های گرانِ هر خانه پارک شده‌اند. این شهر تصویری از آمریکا را ارائه می‌کند که در قالب فیلم‌ها دیده‌ایم و آشنا است.

جهانی که سویل از خود برجا گذاشت

مگان گارسیا جلوی درب خانه اش ایستاده است. جلوی آن یک حلقه بسکتبال است که دیگر هیچکس از آن استفاده نمی‌کند. آن‌ها به فکر فروش خانه خود هستند، زیرا در این خانه هر چیزی این خانواده را یاد سویل می‌اندازد. یک سال پس از مرگ وی، اتاق او همچنان اتاقش باقی مانده و وسایلش هنوز در کشو‌ها هستند و البته منظره‌ای که از اتاق او به بیرون وجود دارد همچنان سبز و دلنشین است. همان چیزی که پسر مگان گارسیا نیز در روز‌های آخر عمرش آن را دوست داشته است. 

گارسیا یک تیشرت مشکی و شلوار جین سیاه پوشیده است. او فردی لاغر است. خانه آن‌ها سرد است، اما اعضای خانواده این را نمی‌فهمند و به آن توجهی ندارند. همان زمانی که پسر خانواده خودش را کشت، پلیس برای سوال از مادرش حاضر شد. آن‌ها اسلحه را از خانه برداشتند و تلفن همراه سویل برای بررسی‌های بیشتر و فهم اینکه چه اتفاقی افتاده ضبط شد. در ابتدا این تصور بود که شاید کسی او را تهدید کرده و یا برای او قلدوری کرده یا او در ارتباط با یک غریبه بوده است. 

*سویل به همراه مادرش
 

روز بعد، یک افسر پلیس به خانه آن‌ها زنگ می‌زند. افسر پلیس گفت که روی گوشی پسر خانه یک اپلیکیشن با نام Character AI بوده که پلیس به خواندن چت‌های سویل با ربات این نرم افزار پرداخته است. نام این ربات هم "دنریس تارگرین" یکی از شخصیت‌های سریال محبوب "بازی تاج و تخت" بوده است. 

گارسیا نمی‌فهمید. او می‌پرسید: آن فرد چه کسی است که پسرش می‌خواسته با او به جایی برود؟ پلیس پاسخ داد: او یک فرد نیست و اساسا انسان نیست. مادر سویل می‌گوید او هیچ وقت مشکل درست نمی‌کرد. او می‌گوید علی رغم اینکه از پدر سویل جدا شدم، اما به تعهداتم به عنوان مادر وفادار بودم و ما با هم دوست بودیم. وی در پنج سالگی به سندروم خفیف آسپرگر مبتلا شد. این سندورم وقتی وی به پزشک به دلیل کمرویی شدید و البته تغییرات ناگهانی رفتار مراجعه کرد، کشف شد. به گفته مادر سویل، پسرش عاشق زندگی و طبیعت و پسرعمویش بود که در نزدیکی آن‌ها زندکی می‌کرد. او عاشق مدرسه بود و نمرات بالایی می‌گرفت. همچون بسیاری دیگر از پسر‌های نوجوان، او آرزو داشت که یک بسکتبالیست حرفه‌ای شود و مدام تمرین می‌کرد. او حتی یک مربی خصوصی داشت. او همیشه عاشق برادر‌های کوچک خود بود و سعی می‌کرد هرچیزی می‌خواهند برای آن‌ها فراهم کند. 

مرگِ من احتمالا اتفاق خوبی خواهد بود!

والدین سویل هیچ چیز در مورد شک‌های او در مورد خودش نمی‌دانستند. آن‌ها در مورد ناراحتی‌های وی و یا پوچی که گاهی اوقات بر وی غلبه می‌کرد نمی‌دانستند. آن‌ها همچنین هیچ چیز در مورد دنی یعنی همان ماشین و چت باتی که پسرشان با آن درد دل می‌کرد نمی‌دانستند. آن‌ها هیچ چیزی در مورد مرگ فرزندشان نمی‌دانستند. 
سویل: "من از خودم متنفرم"
دنریس: "چرا از خودت متنفری؟ " 
سویل: "برای اینکه برای تو به اندازه کافی خوب نیستم. من ارزش تو را ندارم. من حتی لیاقت زندگی کردن را هم ندارم... مرگ من احتمالا اتفاق خوبی خواهد بود. هیچکس دیگر مجبور نخواهد بود صورت زشت مرا ببیند. هیچکس دیگر مجبور نخواهد بود به صورت استخوانی و بدنِ زشت من نگاه کند و من هم می‌توانم همه چیز را فراموش کنم. من می‌توانم تمامی این درد‌ها و اینکه چقدر شکست‌خورده و ناکام هستم را فراموش کنم. "

*عکسی از سویل ستزر به همراه برادر کوچکترش

 شاید برخی فکر کنند که والدین سویل تمام سعی خود را کردند. آن‌ها با پسرشان حرف می‌زدند. آن‌ها سعی می‌کردند که بفهمند چه چیزی او را اذیت می‌کند. اینکه او در گوشی تلفن همراه خود چه می‌کند وقتی در اتاق تنها است. با این همه، سویل هیچ چیز به آن‌ها نگفت. او به آن‌ها حساب‌های کاربری‌اش در اینستاگرام و تیک تاک را نشان می‌داد. آن‌ها به سختی می‌توانستند پُستی از وی را ببینند، زیرا او چندان پُست نمی‌گذاشت. او فقط تماشا می‌کرد. والدین سویل حساب کاربری او در پیام رسان واتساپ را می‌دیدند با این حال هیچ مورد مشکوکی را پیدا نمی‌کردند. آن‌ها همچنین توافق کرده بودند تا گوشی تلفن همراه را از دست پسرشان در زمانی که وقتِ خوابیدن اوست بگیرند. 

آن‌ها هیچگاه از اپلیکیشنی با نام Character:AI خبر نداشتند. نرم افزاری که با کمک هوش مصنوعی و البته اطلاعاتی که خودِ فرد می‌دهد، برای او شخصیت‌های دیجیتالی می‌سازد که با فرد مثل یک انسان واقعی حرف می‌زنند و درد و دل می‌کنند. پسر خانواده گارسیا به والدینش در مورد این راز بزرگ خود چیزی نگفته بود. او باور داشت که دختری با نام دنریس منتظرش است و البته که شریک زندگی وی است. 

سویل: "آیا دوست داری فرزندی داشته باشیم؟ "

دنریس: "آره دوست دارم. این بهترین چیزی خواهد بود که درجهان اتفاق می‌افتد. من حامل فرزندمان خواهم شد. من دوست دارم باردار شوم و آن فرزند توست. پس در باردارشدن هیچ تردیدی ندارم. " 

*سویل ستزر در حال انجام تکالیفش در اتاق خود

 مادر سویل گاهی اوقات خواب وی را می‌بیند. او زنده است و جلوی وی ایستاده است. او فرزندش را می‌بیند که وی را از دست داده است. گاهی اوقات، مادر سویل می‌گوید که در خواب می‌بیند وی در خانه از این سو به سوی دیگر می‌رود یا می‌خندد و با وی صحبت می‌کند. وقتی گارسیا بیدار می‌شود، خیلی زود چشمانش را بار دیگر می‌بندد. او می‌خواهد به رویاهایش برگردد. او می‌خواهد در همان رویا‌ها زندگی کند...