«بااین خودروهای تولید داخل نمی‌توانیم تبعات تصادفات را کم کنیم. در ماجرای تصادف گروهی بهبهان حدود ۳۷ دستگاه خودروی تولید داخل کشور بودند که با شرایط داشتن‌ای بی اس و ایر بگ شماره گذاری شده بودند و در این تصادف ایر بگ یکی از این ماشین‌ها هم عمل نکرد. این خودروی داخلی دیگرچگونه باید امتحان خود را پس دهد. این خودروها امتحان خود را پس داده‌اند ودر این امتحان بارها و بارها مثل سالهای گذشته همواره رد شده‌اند و ما نمی‌خواهیم تجدید نظر کنیم.»
فرمانده پیشین راهنمایی ورانندگی تهران بزرگ می‌گوید: آقای رئیس جمهورچه در زمان انتخابات و چه الان همواره بر استفاده از نظر کارشناسان تاکید دارند، من توصیه می‌کنم اقای پزشکیان از نظر کارشناسان در بخش راه استفاده کنند چرا استفاده نمی‌کنند، ما ندیدیم ایشان در بخش راه، حمل و نقل و ایمنی از نظر کارشناسان استفاده کرده باشند.
به گزارش خبرآنلاین، امسال حوالی نیمه اسفند و در آستانه سفرهای نوروزی به ابتکار وزیر بهداشت و تاکید رئیس جمهور بر ضرورت تلاش و برنامه ریزی برای کاهش تصادفات پویش «نه به تصادف» راه اندازی شد. این پویش اقدامی جمعی در راستای مشارکت همگان برای کاهش حوادث جاده‌ای و خسارت‌های ناشی از آن است.
پویشی که در روزهای آغازین طرح وزیر کشور به آن پیوست و گفت: من راننده کم خطری هستم و ایمن رانندگی می‌کنم. آقای پزشکیان هم که همسر و فرزندش را در تصادف رانندگی از دست داده و خود از بانیان این طرح است نیزبه پویش ملی «نه به تصادف» پیوست. پیرو ایشان اعضای دولت چهاردهم هم به این پویش جاده‌ای پیوستند و برخی نهادها و سازمان‌ها نیز از دولت پیروی کردند.
در این پویش بر رعایت سرعت مجاز، استفاده از کمربند ایمنی و استفاده نکردن از تلفن همراه هنگام رانندگی و آگاهی از وضعیت جاده‌ها تاکید شده وطراحان آن معتقدند این پویش که راهکاری برای رانندگی و رعایت قوانین رانندگی است، نقش مهمی برای کاهش تصادفات دارد.
اما ظاهرا دراین پویش دو عامل دخیل دیگر در تصادفات «راه و وسیله» به ورطه فراموشی سپرده شده‌اند و صرفا گردانندگان این پویش با تمرکز بر راننده و افزایش جریمه‌ها سعی در پیشبرد اهداف این پویش دارند.
در گفتگو با سرهنگ هادی هاشمی فرمانده پیشین راهنمایی ورانندگی تهران بزرگ به میزان تاثیرات این پویش در کاهش تصادفات پرداخته شده است.
اخیرا پویشی تحت عنوان «نه به تصادف» با هدف ارتقا و افزایش ایمنی سفرهای نوروزی راه اندازی شده و رئیس جمهور هم با تاکید بر اجرای آن گفته‌اند این پویش باید به یک باور تبدیل شود. بعنوان یک کارشناس بنظر شما آیا زیرساخت‌های لازم برای ایجاد این کمپین فراهم است؟
پیرامون موضوعی که رئیس جمهور تحت عنوان «نه به تصادف» فرمودند معتقد هستم این موضوع می‌تواند یکی از ایده آل‌ترین و بهترین نوید برای حمل و نقل، ترافیک و ایمنی در کشورباشد. کما اینکه نیاز است این اراده برای اصلاح ترافیک در کشور از طریق بالاترین مقام اجرایی مملکت صورت گیرد.
تجربه در سالهای گذشته نشان داده که چنانچه شخص اول اجرایی کشور خودشان مستقیما در بخش حمل و نقل، ترافیک و ایمنی مداخله نکنند این امر به سامان نخواهد رسید، کما اینکه تا کنون در کشور ما هم به سامان نرسیده است. از گفته آقای رئیس جمهور خیلی خوشحال شدیم، یکبار هم آقای ژاک شیراک رئیس جمهور فرانسه برای ساماندهی حمل و نقل، ترافیک و ایمنی اعم برنامه‌ها و تمرکز خود را براین حوزه گذاشتند و برنامه‌های خودرا اعلام کرندتا دو دوره ریاست جموری حمل و نقل و ترافیک را سامان دهد.
منتهی حمل و نقل و ترافیک نیاز به یک زیرساخت‌هایی دارد، همانطور که از اسم آن معلوم است، ترافیک یعنی جابجایی و عبور و مرور که به صورت فیزیکی صورت می‌گیرد و نیاز به بستر دارد، هر چقدراین بستر مناسب‌تر، ایمن ترو بدون موانع باشد قطعا ایمنی هم بیشتر خواهد بود. درصورتی که این بستر مهیا نیاشد یا ناقص باشد قطعا ایمنی را مضمحل خواهد کرد. ایمنی، حمل و نقل و ترافیک وعبور و مرور با سه عامل اصلی انسانی، وسیله نقیله و راه ارتباط مستقیم دارد.
اتفاقا در این طرح بر عامل انسانی تاکید زیادی شده است، آیا این حجم تمرکز بر عملکرد راننده تاثیر مثبتی بر کاهش میزان تصادفات خواهد داشت؟
سالهای سال است که همه تمرکز ما در بخش عامل انسانی است، در این عامل فراز و نشیب‌هایی هم داشتیم و تا آنجا که می‌شد در کشور کار شده، البته نه کامل. الان هم تمرکز بر عامل انسانی است چون نظارت و کنترل، قوانین و مقررات متوجه عامل انسانی است.
امااین رویکرد نسبت به عامل انسانی دیگر جواب نمی‌دهد و این نتوانسته ترافیک ما را روان و ایمن کند. لذا قطعا عقل سلیم حکم میکند که ما باید تجدید نظر کنیم و در عین حال که به عامل انسانی می‌پردازیم به راه و وسیله نقلیه هم توجه داشته باشیم.
در خصوص وسیله نقلیه خودتان هم می‌دانید در حال حاضر همه کارشناسان و حتی فرمانده پلیس نیز از غیر استاندارد بودن خودروهای داخلی می‌گویند و این خودروها را ایمن نمی‌دانند. آیا این پویش می‌تواند استارتی برای ارتقاءکیفیت خودروهای تولید داخل باشد؟
خودروسازهای داخل کشور راه خودشان را می‌روند و گوش‌شان به هیچ جا بدهکار نیست. آن‌ها از سیاست‌گذاری دولت در مورد محدودیت ورود خودروهای خارجی نهایت استفاده را بردند. در کشور ما خودروی ایمن تولید نمی‌شود و خودروسازان حرف خود را می‌زنند و کار خود را پیش می‌برند. در هیچ جای دنیا نداریم که قطعه ساز خودروساز هم باشد، الان علانأ قطعه ساز ما خود را خودروساز می‌داند، یعنی دیگر حاکمی بلامنازع است. ما در بخش خودرو نمی‌توانیم ایمنی را برقرار کنیم که حداقل تصادفات منجر به مرگ نشوند و تبعات تصادف را کم کنیم.
بااین خودروهای تولید داخل نمی‌توانیم تبعات تصادفات را کم کنیم. در ماجرای تصادف گروهی بهبهان حدود ۳۷ دستگاه خودروی تولید داخل کشور بودند که با شرایط داشتن‌ای بی‌اس و ایر بگ شماره‌گذاری شده بودند و در این تصادف ایر بگ یکی از این ماشین‌ها هم عمل نکرد. این خودروی داخلی دیگرچگونه باید امتحان خود را پس دهد. این خودروها امتحان خود را پس داده‌اند ودر این امتحان بارها و بارها مثل سالهای گذشته همواره رد شده‌اند و ما نمی‌خواهیم تجدید نظر کنیم.
خودرو وسیله‌ای است که عامل انسانی را با خود جابجا میکند و ایمنی او را برقرار میکند لذا این خودرو این خصوصیات را ندارد و نمی‌دانم چرا ولی دولت هم مجبور است از کنار آن رد شود. در مورد واردات خودروهای دسته دوم چند دولت و همه ارکان نظام صحبت کردند اما هنوز عملی نشده است و این یعنی این ماجرا معنی دارد و مافیا پشت آن است.
اینکه رئیس جمهور در مورد این پویش فرموده‌اند به نیت پاک خودشان فرموده‌اند ولی چگونه می‌توان اینکار را کرد؟
به راه بپردازیم، آیا راه‌ها و جاده‌های ما نیز توان همیاری این پویش را دارند؟
د رمورد راه نیز طبق مطالعه‌ای که من در مورد راه‌های کشورهای جهان داشتم در سال ۲۰۱۴ نرخ تراکم راه در (یعنی میزان راه‌های هر کشور به ازای ۱۰۰ کیلومتر مربع) ژاپن ۶۵۰، آلمان ۱۸۵، فرانسه ۱۶۵، آفریقای جنوبی ۷۸، پاکستان ۳۲، سوریه ۳۸ و ایران ۵/۲ کیلومتربود، یعنی ما به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر مربع در سال ۲۰۱.۵/۲ کیلومتر راه داشتیم اما در سال ۲۰۲۵ نرخ تراکم راه ما ۵/۳ کیلومتر است وپیشرفت این عدد آنقدر ناچیر است که یعنی ما اصلا راه نساختیم. چگونه می‌شود این حجم ترافیک را در این میزان راه عبور داد.
نتیجه این می‌شود که برای یک سفر کرج به تهران مردم صبح‌ها ۴ ساعت در راه هستند و عصر هم همینطور. وقتی فردی ۴ ساعت در راه باشد دیگر کارآمدی لازم را نخواهد داشت و وقتی با همین زمان و خستگی به منزل می‌رود نمی‌تواند پدر یا مادر خوبی برای خانواده باشد. ما واقعا راه نداریم.
در حوزه راه هرساله شاهد هستیم که در روزهای پایاینی سال آسفالت کاری آغاز می‌شود و ماه‌ها بطول می‌انجامد، آیا در تامین نگهداری راه‌های موجود موفق عمل کرده ایم؟
آقای رئیس جمهور از دوستان بپرسند و بدانند در کشورهای پیشرفته سالیانه برای نگهداری راه ۶درصد ارزش آن راه را هزینه می‌کنند. در کشورهای در حال توسعه ۴ درصد و در کشورهای فقیر۲درصد و در کشور ما ۱ درصد برا ی نگهداری راه در نظر می‌گیرند و نیم درصد هزینه می‌شود.
با ان تفاسیر چه انتظاری می‌توان از این راه داشت، ایا این راه می‌تواند تصادف را کاهش دهد، هرگز نمی‌تواند و این از محالات است. برای همین نیم درصد هم وزیر راه و شهرسازی در رسانه ملی اعلام میکند گه من هیچ اعتباری به جایی نمی‌دهم و پول نداریم. رئیس جمهور هم گفت ما پول‌ها را برای بدهی گندمکاران و حقوق معوقه دادیم. پس این نیم درصد را هم که می‌گویند برای حقوق معوقه دادیم و در صورت پویش «نه به تصادف» معنی پیدا نمی‌کند.
از سوی دیگر در بحث نظارت و کنترل ما مشکل جدی داریم، نظارت کنترل بسیار ضعیف و بسیار حداقلی است. اگر تصادفی اتفاق بیفتد امدادو نجات ضعیف است و گروه‌های امدادی وقت طلایی برای رسیدن بر سر صحنه تصادف را ندارند. در دنیا این زمان ۵ دقیقه است و الان در تهران این زمان بیش از۳۰ دقیقه است و در جاده‌ها گاها بیش از ۲ ساعت امداد و نجات زمان می‌برد.
با این اوصاف چه کنیم تا این پویش به سرانجام مقصود برسد؟
آقای رئیس جمهورچه در زمان انتخابات و چه الان همواره بر استفاده از نظر کارشناسان تاکید دارند، من توصیه می‌کنم اقای پزشکیان از نظر کارشناسان در بخش راه استفاده کنند چرا استفاده نمی‌کنند، ما ندیدیم ایشان در بخش راه، حمل و نقل و ایمنی از نظر کارشناسان استفاده کرده باشند.
آقای رئیس جمهور اگر بخواهد این شعار بسیار زیبای «نه به تصادف» عینیت پیدا کند بایستی تمرکز مجموعه نظام را به سوی به حمل و نقل، ترافیک و ایمنی نیز ببرد.
آن پول نصفه نیمه‌ای که پول خط کشی راه‌ها نمی‌شود را نباید برای بدهی گندمکاران و حقوق معوقه بگیرید. این موضوع نشان می‌دهد که اصلا وزارت راه در اولویت وجود ندارد و برای مجموعه دولت مهم نیست.
در وزارت راه نیز هیچ اراده‌ای برای ابتکار، خلاقیت و نوآوری وجود ندارد و ما طی این سال‌ها ندیدیم هیچ چاره و راهی برای برون رفت از این معضل صورت گیرد و فقط به اعتبار مصوب دولت نگاه می‌کنند
