هواپیما حالا یکی از رایجترین روشهای سفر است.
به گزارش روزیاتو، با این حال، حقایق زیادی در مورد آن وجود دارد که بسیاری از ما از آنها بیخبریم.
خلبانها یک چکش اضطراری در دسترس دارند که از آن میتوانند در مواقع اضطراری برای باز کردن درهای کابین در هنگام آتش سوزی یا شکستن پنجره استفاده کنند. این چکش همچنین برای زمانی که نیاز به زنده ماندن در محیطی دشوار مانند جنگل باشد نیز به کار میآید.
اولین بار چند دهه قبل بود که از صندلیهای آبی رنگ درون هواپیماها ساخته شد و حالا اغلب خطوط هوایی از این رنگ برای صندلی هواپیماهای خود استفاده میکنند. به گفتهی دانشمندان، رنگ آبی برای اغلب افراد تداعی گر اطمینان و امنیت است، چیزی که حتی برای مسافرانی که ترس از پرواز ندارند هم اهمیت زیادی دارد.
انتخاب رنگی آبی برای صندلیهای هواپیما یک دلیل کاربردی هم دارد، اینکه این رنگ کثیفیها را کمتر نشان میدهد و بنابراین در مقایسه با رنگهای روشن تر، از صندلیهای آبی به مدت بیشتری میتوان استفاده کرد. با این حال، از آنجایی که افراد کمتری استطاعت استفاده از پرواز فرست کلاس را دارند، خطوط هوایی برای آنها بیشتر از صندلیهای رنگ روشن استفاده میکنند، چرا که پارچهی آنها دیرتر خراب میشود.
جالب است بدانید که در دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی، بعضی خطوط هوایی از صندلیهای قرمز رنگ استفاده میکردند. با این حال، مجبور به تغییر رنگ آن به آبی شدند، چرا که معلوم شد رنگ قرمز، پرخاشگریر مسافران را بیشتر میکند.
خلبانها در زمان پرواز از اختیارات بخصوصی برخوردارند، چرا که مسئولیت هواپیما برعهدهی آن هاست. کاپیتان بیشترین قدرت را دارد و حتی اگر لازم ببیند میتواند مسافران را دستگیر کند. اگر کسی در هواپیما مشکل ساز شود و بعد از هشدارهای مکرر، کماکان به رفتار پرخاشگرانه ادامه دهد، کاپیتان این اختیار را دارد که با پلیس تماس بگیرد و همچنین از خدمهی هواپیما بخواهد که آن مسافر را دستگیر کن.
صندلیهای هواپیماها یا پارچهای اند یا از چرم مصنوعی. در هواپیماهایی که برای پروازهای طولانی مانند پروازهای بین قارهای مورد استفاده قرار میگیرند، صندلیها معمولاً پارچهای هستند، چون به پوست اجازهی نفس کشیدن میدهند، به همین دلیل مسافران عرق نمیکنند یا اذیت نمیشوند. اما صندلیهای چرم مصنوعی برای پروازهای کوتاه مناسب اند، چرا که رنگ و رو رفته نمیشوند و اگر خوراکی یا نوشیدنیای روی شان بریزد، لک نمیشوند.
تا به حال از خود پرسیده اید هوایی که در هواپیما تنفس میکنید از کجا میآید؟ این هوا در حقیقت از بخش کمپرسور موتورها به داخل هواپیما تزریق میشود. شاید به همین خاطر باشد که برخی تصور میکنند هواپیما داخل هواپیما کثیف است. با این حال، جای نگرانی نیست: این هوا اول تصفیه و خنک میشود؛ و فیلترها هم ۹۵ درصد باکتریها را میگیرند.
۶- در کابین خلبان ۲ عدد طناب اضطراری وجود دارد که با آن میتوان از پنجره از هواپیما بیرون آمد. این طنابها چند متری طول دارند و گره دار هم هستند، ویژگیای که به خلبانها کمک میکند راحتتر از طناب پایین بیایند.
تا به جال پیش آمده در هواپیما کنار پنجره بیافتید، اما نتوانید از پنجره چیزی ببینید؟ آیا به خاطر محل قرارگیری پنجره بوده؟ این اتفاق به این دلیل رخ میدهد که خطوط هواپیمایی سعی میکنند درون هواپیما تا جایی که ممکن است صندلی نصب کنند. شرکتهای هواپیماسازی به خطوط هواپیمایی یاد میدهند که صندلیها را چطور درست بچینند، اما معمولاً کسی این اصول را رعایت نمیکند.
شاید در بعضی هواپیماها آن مثلثای کوچک سیاه رنگ را دیده باشید. این مثلثها نقاطی را نشان میدهند که بالهای هواپیما از آنجا بهتر دیده میشوند. اگر خلبانها از شکل بالها مطمئن نباشند، ممکن است به وارسی چشمی نیاز باشد.
در پروازهای طولانی بالاتر از ۶ ساعت، خدمهی هواپیما هم مانند مسافران نیاز به استراحت دارند. به همین دلیل معمولاً ۲ اتاق خواب مخفی وجود دارد که خدمه در آنها میتوانند در زمان خستگی چرت کوتاه بزنند.
یکی از این اتاق خوابها در سر هواپیما قرار دارد و دیگری در انتهای آن. این اتاقها معمولاً در بالا قرار دارند و راه دسترسی به آنها از طریق یک پلکان است.
در هواپیماهای تجاری بزرگتر در کنار این اتاق خوابها حمام و دستشویی هم وجود دارد که خدمهی هواپیما میتوانند بعد از یک چرت کوتاه از آنها استفاده کنند. حتی در آنجا هم ابزارهای اضطراری برای مواقع خطر وجود دارد.
تصور کنید که باید یک پرواز ۱۴ تا ۱۶ ساعته داشته باشید. احتمالاً در انتهای پرواز ظاهر یا بوی خوبی نخواهید داشت. به همین دلیل، در پروازهای طولانی همیشه چند خدمهی اضافه وجود دارد تا جایگزین آنهایی شوند که مشغول استراحت هستند. به علاوه، داشتن استراحت برای تمامی خدمه اجباری است.
پرواز با هواپیما معایبی هم دارد. در برخی مواقع اضطراری، مانند زمانی که فشار هوای داخل هواپیما مناسب نیست، همه به اکسیژن نیاز دارند. مسافران ماسکهای اکسیژن خودشان را دارند، بنابراین خلبانها هم باید مال خودشان را داشته باشند.
در کابین خلبان، ماسکهایی در سمت چپ هر خلبان وجود دارد که اندکی پیچیدهتر از ماسکهای مسافران هستند و ماندگاری بیشتری هم دارند چرا که خلبانها باید بتوانند مشکل را برطرف کنند و هواپیما را به سلامت به زمین بنشانند.
خلبانها دائماً با برج مراقبت در ارتباط هستند، اما بعضی کابینهای خلبان به دوربینهایی هم مجهزند که تصویر خلبانها را ضبط میکنند. خلبانها از این موضوع آگاه اند و این دوربینها اطلاعات پرواز را هم ثبت میکنند. از این تصاویر بعداً میتوان به دلایل مختلف استفاده کرد.