مهدی خسروی، عضو سبک وزن تیم ملی امید بوکس ایران، با ۴۹ کیلوگرم وزن سالهاست به دلیل مشکلات مالی مجبور به کولبری است. خسروی از سختی های زندگی و تلاشش برای ادامه ورزش حرفه‌ای صحبت کرد که گزیده‌ای از آن را در ادامه می‌خوانید:
* من مهدی خسروی عضو تیم ملی بوکس ایران، از مریوان کردستان. دانشجوی علوم تربیتی از خانواده پرجمعیت ۱۱ نفره با پدری بازنشسته که حقوق کفاف خانواده را نمی‌دهد.
* از سن ۱۵ سالگی مشغول به کار سخت کولبری برای خرج زندگی و تحصیلم شدم. کولبری که جان جوانان این سرزمین را می‌گیرد و مجبور می‌کند تا از اهدافشان دست بکشند. تا به حال از هیچ جا حمایت نشدم. کولبری شغلی نیست که بشود به آن دل بست از فقر و اجبار نداری مجبورم. از مسئولین خواهشمندم حمایتم کنند.
* ورزش قهرمانی و ورزشکار قهرمان بدون حمایت مالی به جایی نمی‌رسد. بوکس ورزشی است که به حمایت شدیدی نیاز دارد. بنده با این شرایط راه دشواری پیش رو دارم. ما شبها می‌رویم کول می اوریم. وقتی کولبری می‌کنیم فشار عجیبی به بدن ما می‌آید. ساعت ۲ شب می رویم و راه طولانی است و تا این شرایط را نبینید نمی‌دانید وضعیت ما چگونه است. سه ساعت راه می‌رویم و باید لباس گرم بپوشیم و خطر پرت شدن از کوه داریم.
* هفته‌ای دو بار کولبری می‌کنیم. بوده که گاهی تمرین نکردم و به کولبری مشغول بودم. درآمد ما به وزن بار است و هرچه بار سنگین‌تری بیاوریم پول بیشتری می‌گیریم. برای هر کیلو بار، ۱۲ هزار تومن می‌گیریم. اگر ساعت ۲ شب برویم امکان دارد ۱۲ ظهر برگردیم.
* چندبار در مسابقات کشوری شرکت کردم و شکست خوردم. چندبار به اردوی تیم ملی دعوت شدم. در خودم می‌بینم که توانایی دارم و اگر در خودم این توانایی را در ورزش نمی‌دیدم بوکس را رها می‌کردم.
* من میخواهم خودم را در المپیک ببینم و اگر کسی نباشد حمایتم کند به جایی نمی رسم. رویای من المپیک است و به راهم ادامه می‌دهم.
* متاسفانه هیچ سازمانی ما را حمایت نمی‌کند. غرورم به من اجازه نداده پیش کسی دست دراز کنم و دردِدل کنم. همیشه دستم در جیب خودم بوده. باور کنید زندگی خرج دارد و ورزش قهرمانی پول می‌خواهد. آقای عبدالملکی (دبیر هیئت بوکس کردستان) را در مسابقات کشوری ۹۸ آبان ماه در تمرینات استان دیدم. خواسته‌ام این است حمایتم کنند و اسپانسری باشد تا من را حمایت کند.
