مشروطه

چفت‌وبست این جغرافیا با استبداد حکومت درواقع از آنجایی شروع می‌شود که هزینه تأمین دفاع هم شهری، هم روستایی و هم کشوری، بسیار سنگین می‌شود. یعنی وقتی حکومت می‌خواست از خود دفاع کند، باید سپاه سترگی را در جایی مستقر می‌کرد که بتواند از کشور دفاع کند. این سپاه نیز به حقوق و مزایا و امکانات زیادی نیاز داشته است. تأمین چنین امکاناتی در توان حکومت مرکزی نبوده است. درنتیجه دفاع تضعیف می‌شده و درگیری دائم پدید می‌آمده است. درگیری دائم نیز منجر به افزایش هزینه می‌شده و برای تشکیل سپاه جدید به نیرو و امکانات تازه احتیاج بوده است. این موارد باعث می‌شد که درواقع منابع اقتصادی زیادی برای تأمین هزینه این سپاهیان، صرف شود.

دموکراسی، آخرین پروژه ایران است، نه اولین پروژه آن. ما اصلا از طریق دموکراسی به توسعه نخواهیم رسید؛ بلکه همواره چنین بوده که از دموکراسی به ایدئالیسم و رادیکالیسم و ایدئولوژی‌های رادیکال رسیده‌ایم. چنان‌که ۱۵۰ سال است که چنین مسیری را تجربه کرده‌ایم. ما ایدئولوژی‌سازی کردیم و جناح‌های رقیب سیاسی به سرکوب یکدیگر مشغول شدند. مسئله اساسی جامعه ایران در وهله اول، نظم و استقرار است. پس ما در ابتدا به تئوری‌هایی نیاز داریم که جامعه ایران را مستقر کرده و پیوست آن را به لحاظ تاریخی با جهان توضیح دهد. پس از آن است که مسئله توسعه مطرح می‌شود، آن‌وقت است که این جامعه مستقر‌شده به نفس‌کشیدن، راه‌رفتن، مصرف‌کردن و... احتیاج دارد. این فرایند توسعه است.

شیخ نوری از جمله روحانیون مخالف مشروطه بود که طیفی از مردم را در این مخالفت همراه خود داشت. او برخلاف روحانیون مشروطه ‌خواه که سعی در تطبیق‌دادن اصول مشروطه و دموکراسی با شرع داشتند، بر تناقض این دو دست گذاشته بود. به گواه تاریخ‌نویسان، شیخ نوری در تحلیل‌ها و سخنانش دراین‌باره کاملا صادق بود.

در خیابان بهشت تهران خانه‌ای از دوره قاجار به جا مانده که رو به تخریب است.

حقانی در نشست «شیخ فضل‌الله نوری؛ حدیث نامکرر» گفت: شیخ‌ فضل‌الله‌ نوری از آغاز می‌دانست ساختارشکنان در پی اصلاح نیستند از این رو در مقابل آنان که به دنبال براندازی شریعت بودند، ایستاد.

دهم آذر سالروز شهادت آیت الله سید حسن مدرس، روز مجلس نام گذاری شد، روحانی سیاست مداری که با جسارت و شجاعت بی نظیر در مجلس به دفاع از حقوق ملت در برابر حکومت استبدادی پرداخت و توانست در راه استقلال کشور گام های موثری در سنگر مجلس بردارد.

هنر موسيقي و به‌طور كلي هنر در خدمت سياست نيست، بلكه تمام افكار سياسي مي‌تواند از افكار هنرمند كه ناشي از آزاديخواهي و احترام به افكار و عقايد يكديگر است، بهره گيرد.