نهج البلاغه

به‏ مردم از آن جهت كلمه "رعيت" اطلاق شده است كه حكمران، عهده دار حفظ و نگهبانی جان و مال و حقوق و آزادي های آن ها است.. تو را نرسد كه به استبداد و دلخواه در ميان‏ مردم رفتار کنی.

با من آن سان كه با جباران و ستمگران سخن می‏ گويند سخن نگوئيد، القاب پر طنطنه برايم به كار نبريد، آن ملاحظه كاري ها و موافقت های‏ مصلحتی كه در برابر مستبدان اظهار می‏ دارند، در برابر من اظهار مداريد،

شما از من می‏خواهيد كه پيروزی را به قيمت تبعيض و ستمگری به دست‏ آورم؟ از من می‏خواهيد كه عدالت را به پای سياست و سيادت، قربانی كنم؟ خير، سوگند به ذات خدا كه تا دنيا دنيا است چنين كاری نخواهم كرد و به گرد چنين كاری نخواهم گشت. من و تبعيض؟! من و پايمال كردن‏ عدالت؟!