تصاویر؛ بمب‌افکن سلطنتی بریتانیا!

بمب‌افکن «آورو والکان» که از ژوئیه ۱۹۶۳ به بعد با نام «هاوکر سیدلی والکان» معرفی شد، با موتور جت و بال‌های دلتا قابلیت شرکت در عملیات‌های استراتژیک و پرواز در ارتفاع بالا را داشت و بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۴ میلادی توسط نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) مورد استفاده قرار می‌گرفت. دو شرکت A.V Roe و Avro به صورت مشترک والکان را طراحی کردند و این جنگنده یکی از سه بمب‌افکن مدل V بود که از نظر فنی در پیشرفته‌ترین سطح قرار داشت و به همین خاطر یکی از پرخطرترین هواپیما‌ها محسوب می‌شود.

به گزارش عصر ایران، «آورو والکان» هیچ نوع سلاح دفاعی را شامل نمی‌شود و در ابتدا فقط برای پرواز با سرعت و ارتفاع بسیار بالا ساخته شده بود تا از سیستم‌های رهگیری فرار کند. زمانی که مدل B.۱ و B.۲ این جنگنده در حدود سال‌های ۱۹۶۰ میلادی ساخته شد، سیستم‌های مقابله الکترونیکی در آن مورد استفاده قرار گرفت و سپس در اواسط دهه ۱۹۶۰ برخی تغییرات تاکتیکی سطح پایین روی آن اعمال شد.

در اواسط دهه ۱۹۷۰ میلادی ۹ دستگاه «آورو والکان» به رادار‌های دریایی مجهز شدند تا در عملیات‌های شناسایی مورد استفاده قرار بگیرند. این ۹ دستگاه هواپیما در اصل مدل اصلاح شده B.۲ بودند که از آنها با نام MRR یاد می‌شد. در سال‌های پایانی فعالیت این بمب‌افکن، ۶ دستگاه از آن به تانکر‌های K.۲ تغییر کاربری دادند تا برای سوخت‌گیری هوایی از آنها استفاده شود. در مجموع «آورو والکان» یکی از موفق‌ترین بمب‌افکن‌های استراتژیک بریتانیا بود که توانست در عرصه نظامی جهانی افتخارات فراوانی را به نام خود ثبت کند.

هدف اصلی از طراحی و ساخت این جنگنده نظامی، استفاده از آن به عنوان یک بمب‌فکن استراتژیک بود که به صورت رسمی توسط ارتش بریتانیا مورد استفاده قرار می‌گیرد. این بمب‌افکن نخستین پرواز خود را در ۳۰ آگوست ۱۹۵۲ انجام داد و سرانجام پس از گذشت حدود چهار سال در تاریخ ۲۰ ژئیه ۱۹۵۶ به صورت رسمی معرفی شد. دولت بریتانیا سرانجام تصمیم گرفت در مارس ۱۹۸۴ میلادی این بمب‌افکن را برای همیشه بازنشسته کند و از آن تاریخ به بعد، این هواپیمای نظامی هرگز مورد استفاده قرار نگرفت.

با نمونه‌های اولیه و مدل‌های مفهمومی، در مجموع ۱۳۶ دستگاه از این بمب‌افکن ساخته شد که هزینه تولید هر کدام از آنها در سال ۱۹۵۶ معادل ۷۵۰ هزار پوند محاسبه می‌شد.

«آورو والکان» هیچ نوع سلاح دفاعی را شامل نمی‌شود و در ابتدا فقط برای پرواز با سرعت و ارتفاع بسیار بالا ساخته شده بود تا از سیستم‌های رهگیری فرار کند. زمانی که مدل B.۱ و B.۲ این جنگنده در حدود سال‌های ۱۹۶۰ میلادی ساخته شد، سیستم‌های مقابله الکترونیکی در آن مورد استفاده قرار گرفت و سپس در اواسط دهه ۱۹۶۰ برخی تغییرات تاکتیکی سطح پایین روی آن اعمال شد.

در اواسط دهه ۱۹۷۰ میلادی ۹ دستگاه «آورو والکان» به رادار‌های دریایی مجهز شدند تا در عملیات‌های شناسایی مورد استفاده قرار بگیرند. این ۹ دستگاه هواپیما در اصل مدل اصلاح شده B.۲ بودند که از آنها با نام MRR یاد می‌شد. در سال‌های پایانی فعالیت این بمب‌افکن، ۶ دستگاه از آن به تانکر‌های K.۲ تغییر کاربری دادند تا برای سوخت‌گیری هوایی از آنها استفاده شود. در مجموع «آورو والکان» یکی از موفق‌ترین بمب‌افکن‌های استراتژیک بریتانیا بود که توانست در عرصه نظامی جهانی افتخارات فراوانی را به نام خود ثبت کند.