پس از تسلیم شدن روی گل اول و نظاره‌گر شدن به رقص بندری طارمی و رفقا، تئو هرناندز در پایان بازی و در نقش ناجی میلان، جام قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا را بالای سر برد.
تئو هرناندز، مدافع چپ فرانسوی با رگه‌ای اسپانیایی، داستانی پر از فراز و نشیب را در دنیای فوتبال رقم زده است. او که فوتبال خود را از تیم‌های پایه اسپانیایی آغاز کرد، در آکادمی اتلتیکو مادرید پرورش یافت و حتی به تیم اصلی این باشگاه نیز راه یافت. اما هرگز نتوانست جایگاه مستحکمی در ترکیب تیم پیدا کند. انتقالش به آلاوز و سپس رئال مادرید نیز تغییر چندانی در سرنوشت او ایجاد نکرد. در پایتخت اسپانیا، هرناندز نتوانست به عنوان یک ستاره بدرخشد، هرچند که توانست چند قهرمانی به کارنامه خود اضافه کند، اما سهم او در این افتخارات ناچیز بود.
زندگی حرفه‌ای تئو با پیوستن به میلان در سال ۲۰۱۹ رنگ دیگری به خود گرفت. مدافعی که زمانی در سایه دیگران قرار داشت، با پوشیدن پیراهن روسونری مسیر جدیدی را آغاز کرد. او در دورانی به میلان آمد که این تیم از روز‌های اوج خود فاصله داشت و بیشتر در سایه قدرت تیم‌های دیگر ایتالیا، مانند یوونتوس و اینتر، دیده نمی‌شد. اما تلاش‌های هرناندز و هم‌تیمی‌هایش، همراه با هدایت استفانو پیولی، نتیجه داد. در سال ۲۰۲۲، میلان توانست یکی از شگفت‌انگیزترین قهرمانی‌های سری آ را کسب کند؛ عنوانی که نخستین و بزرگ‌ترین افتخار تئو با این تیم محسوب می‌شد.
اما مسیر تئو هرگز آسان نبود. دربی‌های شهر میلان، که همیشه صحنه جدال‌های پرتنش است، برای او به یک کابوس تبدیل شده بود. آمار نشان می‌دهد که در ۱۱ دیدار از ۱۵ شهرآورد دلا مادونینا، او و تیمش برابر اینتر شکست خورده بودند. این آمار فاجعه‌بار، به همراه تمسخر‌هایی که از سوی هواداران و حتی بازیکنان اینتر دریافت می‌کرد، فشار روحی زیادی بر او وارد کرده بود. دنزل دومفریس، مدافع اینتر، یکی از کسانی بود که در جشن قهرمانی نراتزوری، تئو را مورد تمسخر قرار داد. اما تئو هرگز تسلیم نشد.
این فصل، اما برای تئو هرناندز متفاوت آغاز شده است. او و میلان در دیدار رفت سری آ برابر اینتر به پیروزی رسیدند و شب گذشته در فینال سوپر جام ایتالیا این موفقیت را تکرار کردند. این بار تئو نقشی اساسی در این پیروزی داشت. او برای نخستین بار پس از ۱۷ دربی موفق شد دروازه اینتر را باز کند. گلی که آغازگر کامبک روسونری در استادیوم الاول پارک شهر ریاض بود. این گل، تیم میلان را از شکست دو بر صفر به یک پیروزی تاریخی رساند.
شادی تئو در پایان مسابقه نشان از رهایی از فشاری داشت که سال‌ها بر دوش او سنگینی می‌کرد. او مقابل تماشاگران ایستاد، فریاد کشید و پیروزی‌اش را جشن گرفت؛ نه فقط یک پیروزی در زمین فوتبال، بلکه یک پیروزی روحی و شخصی. ویدیویی که از شادی بی‌پایان او منتشر شده، گویای مسیری سخت و طولانی است که او طی کرده تا به این لحظه برسد.
تئو هرناندز حالا نه فقط یک مدافع چپ برجسته، بلکه نمادی از استقامت و بازگشت است. او به هواداران میلان و دنیای فوتبال نشان داد که حتی در برابر بدترین آمار و سخت‌ترین تمسخر‌ها می‌توان ایستاد و به پیروزی رسید. این قهرمانی، دومین افتخار بزرگ او با میلان است، اما بی‌شک ارزش آن برای هرناندز چیزی فراتر از یک جام ساده است.
در دیداری که او بار‌ها از سوی مهاجمان اینتر از جمله مهدی اذیت شده بود و شاید روی گل نخست نیز می‌توانست عملکرد بهتری داشته باشد، جام را برای تیمش به ارمغان آورد. او روی گل لائوتارو در نقش یک مغلوب روی زمین نشسته بود و پس از گل دوم نیز تنها نظاره‌گر رقص بندری طارمی، تورام و دیگر بازیکنان اینتر بود ولی در پایان بازی توانست جام را بالای سر ببرد. او از زیر فشار خردکننده اینتری‌ها خارج شده بود و حق داشت اینگونه در ریاض به سوی هواداران تیمش رفته و جشن قهرمانی را برپا کند.
منبع: ورزش سه
