به نظر می‌رسد رقص روحیه افراد مبتلا به بیماری پارکینسون را تقویت می‌کند.
مطالعه جدیدی که اخیراً در مجله تحقیقات اینترنتی پزشکی منتشر شده است نشان می‌دهد که افسردگی در بیماران پارکینسونی که ماه‌ها در کلاس‌های رقص شرکت می‌کردند، کاهش یافته است. نه تنها علائم افسردگی آنها کاهش یافته، بلکه اسکن مغز تغییراتی را در نواحی مغز مرتبط با خلق و خوی نشان داده است.
به گزارش سلامت نیوز، جوزف دسوزا، دانشیار علوم اعصاب دانشگاه یورک در تورنتو، گفت: «بسیار جالب بود که دیدیم رقص تأثیر مثبتی بر مدار‌های خلق و خوی مغز دارد که می‌توانیم آن را در تصویربرداری ببینیم».
دسوزا افزود: «این پیشرفت‌هایی که می‌توانیم در اسکن‌های مغزی MRI ببینیم نیز توسط شرکت‌کنندگان از طریق نظرسنجی گزارش شده است.»
برای این مطالعه کوچک، ۲۳ نفر مبتلا به بیماری پارکینسون هشت ماه در کلاس‌های رقص هفتگی که توسط برنامه اشتراک گذاری رقص پارکینسون در مدرسه ملی باله کانادا ارائه شده بود، شرکت کردند. کلاس‌ها از تمرین ساده پا و پا تا حرکات تفسیری، والس و رقص‌های پیچیده‌تر طراحی شده بودند.
پارکینسون یک اختلال حرکتی است که زمانی ایجاد می‌شود که سلول‌های مغزی که دوپامین عصبی شیمیایی تولید می‌کنند از کار می‌افتند یا می‌میرند. علائم آن نیز شامل اسپاسم، سفتی عضلانی و حرکت کندتر بدن است. اما پارکینسون همچنین باعث می‌شود که برخی از بیماران دچار افسردگی یا اضطراب شوند.
به گفته بنیاد مایکل جی فاکس برای تحقیقات پارکینسون، در واقع، نیمی از بیماران پارکینسون در برخی مواقع از افسردگی یا اضطراب شدید رنج می‌برند.
کارولینا بیرس، محقق ارشد، استادیار روانشناسی در دانشگاه آلگوما در انتاریو در یک بیانیه خبری گفت. «افراد مبتلا به بیماری پارکینسون علائم متعددی دارند که فقط مربوط به حرکت نیست، علائم زیادی وجود دارد که شامل اختلالات رفاه روانی و اجتماعی است و یکی از آنها افسردگی است.»
نتایج نشان می‌دهد که پس از هر کلاس رقص، بیماران کاهش درجات افسردگی را گزارش کردند. علاوه بر این، این اثر روی خود انباشته شد و منجر به بهبود قابل توجهی در خلق و خوی آنها پس از هشت ماه شد.
اسکن‌های مغزی انجام شده در این مطالعه نشان داده است که سیگنال‌های شکنج سینگوله ساب کالوسال (SCG)، ناحیه‌ای از مغز که در افسردگی نقش دارد، به مرور زمان و با ادامه رقصیدن افراد کاهش می‌یابد.»
بیرس گفت: «این بدان معناست که SCG به همان سرعتی که در صورت ابتلا به افسردگی عمل می‌کرد، کار نمی‌کرد.»
به گفته محققان، تصور می‌شود رقص فواید مضاعفی دارد. موسیقی سیگنال‌های پاداش مغز را فعال می‌کند، در حالی که حرکت، مدار‌های حسی و حرکتی آن را درگیر می‌کند.
با این حال، دسوزا خاطرنشان کرد که رقص پارکینسون فرد را درمان نمی‌کند.
دسوزا گفت: «ما در تلاش برای درمان پارکینسون با رقص نیستیم. آنچه که ما در تلاش برای انجام آن هستیم این است که مردم با کیفیت بهتری زندگی کنند. این امر هم برای کسانی که به این بیماری مبتلا هستند و هم برای خانواده‌هایشان که از آنها مراقبت می‌کنند صدق می‌کند.»
