کفش‌های لنگه به لنگه صنعت هوانوردی

حمید نجف؛ چندی پیش ترجمه‌ای از آخرین مصاحبه تمل کوتیل مدیر عامل شرکت هواپیمایی ترکیش ایرلاین در رسانه‌ها منتشر شد، مصاحبه جالب و در خور تاملی بود که نشان می‌داد فارغ از مشکلات ناشی از تحریم‌ها که متاسفانه بخشی از خدمات شرکت‌های هوایی ما را مخدوش ساخته مقایسه نوع تفکر مدیریتی این فرد به عنوان مدیر عامل یک ایرلاین پیشرو با چگونگی نگاه مدیریتی ما در شرکت‌های هوایی ایرانی می‌تواند پند آموز باشد.

بد نیست بدانیم که ترکیش ایرلاین شرکت هوایی حامل پرچم کشور ترکیه که در سال ۱۹۳۳ و به دستور مصطفی کمال یعنی‌‌ همان آتاتورک معرف پایه گذاری شد، این روز‌ها با دارا بودن بیش از ۲۵۰ فروند هواپیمای جت مسافربری به حدود ۲۵۰ مسیر در چهار گوشه جهان پرواز مستقیم دارد.

این شرکت با داشتن حدود ۱۹۰۰۰ نفر پرسنل دارای سود ناخالصی حدود ۴۸/۱ میلیارد لیره ترک در سال ۲۰۱۳ بوده همچنین این شرکت یکی از بزرگ‌ترین حامیان و سرمایه گذاران دو باشگاه معروف منچس‌تر یونایتد و بارسلونا نیز می‌باشد.

اینکه این شرکت چگونه توانسته به جایگاه بالا‌ترین نرخ رشد در میان شرکت‌های هوایی جهان دست پیدا کند شاید بیش از هر چیز، به نوع عملکرد مدیران آن به ویژه نگاه ویژه مدیرعامل این شرکت برگردد.

مدیر عامل این شرکت جناب تمل کوتیل دارای مدرک دکترای مهندسی هوانودی از دانشگاه می‌شیگان است، رمز موفقیت از دید وی در سخت کار کردن خلاصه می‌شود و گرفتن پاداش از این تلاش، او بر این عقیده است که برای افزایش بیشتر سهم بازار، رقابت با سایر شرکت‌های هوایی داخلی و بین المللی باید همیشه سر لوحه کار باشد.

وی با مورد خطاب قراردادن ۱۹۰۰۰ پرسنل این مجموعه به عنوان مدیر عامل اعتقاد دارد که آن‌ها یک خانواده هستند که روزی ۲۵ ساعت کار می‌کنند و تنها هدفشان عشق ورزیدن به مسافر است.

حال نگاه ما در شرکت‌های هوایی داخلی چگونه است، آیا ما هم با پرسنل خود همین رفتار را داریم، آیا ما هم به مسافر عشق می‌ورزیم؟ آیا ما هم سخت کوش و فعالیم؟

نگاه ما متاسفانه دچار مشکل است، بعضی از ما معمولا کارکنان خود را یک تهدید می‌دانیم، کسانی که در کمین تصاحب جایگاه ما هستند، ما به همه چیز و به همه کس مشکوکیم، اولویت اول بعضی از ما منافع شخصی است نه منافع شرکت، از این رو شکست و زمین خوردن آن برای ما اهمیتی ندارد.

تصمیمات مدیریتی ما پراکنده و اتفاقی است، برای امور غیر ضروری هزینه‌های هنگفت می‌کنیم و برای کارهای اصلی و ضروری بودجه نداریم، بعضی از ما تشنه عنوان، مدرک و سفرهای خارجی هستیم.

در حالی که مدیرعامل ترکیش ایرلاین شماره همراهش را برای شنیدن نظرات و پیشنهاد پرسنل خود در شبانه روز باز می‌گذارد ما از نخبگان داخل صنعت هم فراری هستیم و بعضا آنان را در شرایط سختی قرار می‌دهیم تا یک جوری از شرشان خلاص شویم.

 شرکت ترکیش ایرلاین توانسته تنها به فاصله سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۴ ظرفیت مسافر ۱۰ میلیون نفری خود را به بیش از ۵۵ میلیون مسافر بر ساند، حتی در سالهای ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ که اکثر شرکت‌های هوایی جهان در معرض اتفاقات بحران اقتصادی جهانی دست و پا می‌زدند این شرکت همچنان به پیشروی و توسعه خود ادامه می‌داد.

قطعا تفکرات مدیریتی چاشنی اصلی این موفقیت‌ها به شمار می‌رود، تفکراتی که متاسفانه در کشور ما زیاد جدی گرفته نمی‌شود، چه بسیار شرکت‌هایی که به دلیل سو مدیریتهای ما به ورشکستی افتادند و چه بسیار کارکنانی که بیکار شدند.

وقتی مدیر یک ایرلاین موفق حتی به کیفیت فلفل سیاه ارائه شده در پروازش به مسافرین هم توجه دارد، باید موفقیت را هم در آغوش بکشد. ما در شرکتهای داخلی با نخبگان اطراف خود چه می‌کنیم؟ جز حسادت و تنگ نظری نسبت به آنان.

جایگاه منافع ملی و حق و حقوق مسافر در کشور ما کجاست؟ آیا با یک منشور نوشتن و حداکثر نصب آن بر دیوار مشکلات قابل حل است؟

جالب اینجاست که همه نسبت به این موضوع اشراف و آگاهی کامل داریم، اما دم نمی‌زنیم و به روی خود نمی‌آوریم، ما کفش‌های لنگه به لنگه این صنعت را می‌بینیم اما زحمت حتی جابجا کردن آن را هم به خود نمی‌دهیم، تا جایی پیش می‌رویم که با لاخره همین کفش‌ها باعث زمین خوردن ما و صنعت شود.

در حالی که مدیر عامل این شرکت همواره بنا بر افزایش خدمات و کاهش قیمت دارد ما همیشه به دنبال کاهش خدمات و افزایش قیمت هستیم، آن هم برای پوشش کم کاری‌های خود، ما همیشه در تلاشیم که بار ناشی از سوء مدیریت‌ها و فساد موجود در دستگاه‌های زیر مجموعه خود را به گردن مسافرین بیندازیم.

به هر حال برای پیشرو بودن و رشد کردن چشم‌ها را باید شست، باید واقعیت‌ها را هر چند تلخ، دید و پذیرفت، ایستادگی در برابر حقیقت کمکی به توسعه این صنعت درمانده نمی‌کند، برای رسیدن به جایگاه واقعی، تنها شعار کافی نیست ما ناچار به پذیرش تغییر هستیم.