سی‌امین دوره بازی‌های المپیک با موفقیت مثالزدنی برای کاروان 53 نفره ورزش ایران همراه شد اما سئوالی که در پایان این رویداد بزرگ مطرح می‌شود این است که موفقیت‌ها سهم کیست و چه کسی ناکامی برخی فدراسیون‌ها را برعهده خواهد گرفت.
ورزش ایران در شرایطی کارش در سی‌امین دوره بازی‌های المپیک را آغاز کرد که طبق پیش بینی‌های صورت گرفته روزهای ابتدایی بدون مدال پیش رفت و البته بسیاری از ورزشکارانی که به میدان رفتند حتی نتوانستند به رکورد داخلی خود دست پیدا کنند.
هرچند الهه احمدی در تیراندازی توانست برای ورزش ایران یک عنوان ششمی را کسب کند اما آنچه مهم بود اینکه خیلی از ورزشکاران توقعات را برآورده نکردند و ناکامی‌های آنها زیر سایه موفقیت‌هایی که در روزهای بعد بدست آمد پنهان شد. هرچند که باید پذیرفت برخی از این رشته‌ها تنها برای کسب تجربه راهی لندن شده بودند و انتظاری بیش از این هم از آنها نمی‌رفت.
اما این دلیل نمی‌شود که برخی ورزشکاران در رشته‌های دوومیدانی، قایقرانی، تیراندازی با کمان و حتی تیراندازی نتوانند رکوردهای داخلی خود را در بازی‌های المپیک تکرار کنند. در این میان رشته‌های قایقرانی و تیروکمان که فدراسیون‌های پرحاشیه قبل از المپیک بودند، باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرند و بررسی شود چه کسانی در ناکامی ورزشکاران این رشته‌ها مقصر هستند.
درست است که عملکرد کاروان ورزش ایران در المپیک به صورت گروهی و کلی بررسی می‌شود و به آن عنوان موفق یا ناکام داده می‌شود اما اگر می‌خواهیم برای آینده برنامه ریزی کنیم و در المپیک بعدی بتوانیم از این موفق‌تر باشیم، باید نقاط ضعف‌مان را پوشش دهیم نه اینکه در باد موفقیت‌ها بخوابیم.
اما نکته مهمتر سهم خواهی برخی مسئولان از این موفقیت‌هاست. قطعا پس از پایان بازی‌های المپیک بین مسئولان فدراسیون‌ها، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان این رقابت آغاز خواهد شد که موفقیت‌های ورزش ایران در المپیک سهم کیست؟ وزارت ورزش حدود 11 ماه است که با تشکیلات جدید کارش را آغاز کرده، کمیته المپیک نظارت بیشتری بر امور داشته و فدراسیون‌ها هم تمام تلاش‌شان را برای درخشش در المپیک کرده‌اند.
با این حال به نظر نمی‌رسد که موفقیت ورزش ایران در بازی‌های المپیک محصول یک کار برنامه ریزی شده و اصولی در بخش‌های مختلف باشد. واقعیت این است که ورزش ایران به صورت گلخانه‌ای اداره می‌شود و این تک ستاره‌ها هستند که همواره به فریاد ما رسیده‌اند. ورزش ایران هنوز هیچ زیر ساخت اصولی و منطبق با ساختار جهانی ندارد.
بسیاری از رشته‌هایی که می‌توانند در المپیک موفق باشند و مدال‌آوری کنند نه خانه اختصاصی دارند و نه امکاناتی که بتوان در آن استعداد پرورش داد. برخی ورزشکاران را لای پرقو می‌گذاریم و از بقیه غافل می‌شویم تا شاید تک ستاره‌ها بتوانند برای ورزش افتخارآفرینی کنند اما این راه درست و اصولی و آینده‌دار نیست.
ورزش زیر ساخت می‌خواهد و توسعه زیر ساخت‌ها بودجه. ورزش کار خودش را انجام داده و وظیفه‌اش را در المپیک به بهترین شکل ممکن انجام داده است. حالا نوبت دولت و مجلس است که به کمک مسئولان ورزش بیایند و با تزریق به موقع و صحیح بودجه زمینه حرکت اصولی در ورزش را فراهم کنند. حالا همه باید دست در دست هم دهند تا در المپیک بعدی رتبه ایران تک رقمی شود.
