شروین وکیلی:
شروین وکیلی، جامعهشناس گفت: همیشه جنبشهای اعتراضی با شعارهای تندروانه پیوند میخورند. دلیلش هم آن است که به قول گوستاو لوبون، وقتی جمعیت از حدی بیشتر میشود، عواطف و هیجانات مشترک است که رفتارهای همگرایشان را تعیین میکند، نه عقلانیت. طی دهههای گذشته نمونههای زیادی از این رادیکال شدن ویرانگر جنبشها را دیدهایم. با این همه درباره ایران چنین مینماید که سرشت مردم جوری دیگر باشد و چنین رادیکالیسم ی رخ ندهد.
اصلاحطلبان چه باید بکنند؟
این درست نیست که تحریم مشارکت یا مشارکت نکردن در انتخابات را مصداق رادیکالیسم بنامیم. چون کسانی که این شیوه را به کار میگیرند خواهان اصلاح روندهای انتخابات هستند. میگویند با فرایندهای موجود عملا به جایی رسیدیم که مشارکت در انتخابات به ۴۲ درصد رسیده و متناسب با خواست مردم است. باید این بحثها را دید. اگر نگران عدم مشارکت هستیم باید سازوکارهای مشارکت را اصلاح کنیم. سازوکارهایی انتخابات که جامعه را به جایی رسانده که برای مشارکت در انتخابات، گزینههای مطلوب وجود ندارد و حتی گزینه حداقلی که شانس عبور از فیلتر را پیدا میکنند بعدا امکان عمل ندارند. راه مبارزه با این وضع اصلاح زمینه مشارکت و نه تن در دادن به مشارکت به هر قیمتی است که برچسب رادیکالیسم به آن میزنند که من مخالف استفاده از آن هستم.
امان الله قرایی مقدم جامعه شناس و استاد دانشگاه در گفتگو با فرارو
امان الله قرایی مقدم جامعه شناس گفت: رادیکالیسم در معنای عام، به معنی عدم پذیرش وضع موجود است، در این رابطه ما آنقدر افراط و تفریط در امور مختلف انجام دادهایم که امروز به این جا رسیدهایم که همه به دنبال تغییر وضعیت موجود هستند، در این بین نقش جوانان از اهمیت بسزایی برخوردار است، چرا که وقتی فضا رادیکال میشود، جوانان از جمله اولین گروههایی هستند که به دنبال تغییر اوضاع هستند.
هر تحولی غالبا با یک جنبش پوپولیستی آغاز شده که حاصل فضای بسته و فقدان نهادهای مدنی، احزاب سیاسی و... است در نتیجه امروز روشنفکران و مصلحین اجتماعی نظرشان به رفرم و اصلاحات و فضای باز است.