سام رضویان
دوشنبه هفته گذشته شیمون پرز رئیس‌جمهور جدید اسرائیل در گفت‌وگو با رادیو ملی آمریکا طی اظهارات گستاخانه‌ای رئیس جمهور جمهوری اسلامی ایران را مورد توهین و تمسخر قرار داد. پرز با زیرپا گذاشتن عرف دیپلماتیک و ادب سیاسی در مخالفت با تلاش ایران برای دستیابی به انرژی هسته‌ای بحثی انحرافی را مطرح کرد و طی جملاتی وقیحانه با توهین به شخص محمود احمدی‌نژاد و اعتقادات مذهبی او گفت: «او ادعا می‌کند که فردی مذهبی است. برداشت من اين است که در چشمان او بمب اتم برتر از الله جای دارد.» و در ادامه افزود: «رئيس‌جمهور ايران بمب اتم را بيش از خدا در بهشت می‌پرستد.»
این سخنان به سرعت در رسانه‌های مختلف منتشر و با واکنش‌های تندی مواجه شد. چه همگان ـ موافقان و مخالفان رئیس‌جمهور ـ توهین پرز به وی را توهین به یکایک شهروندان جمهوری اسلامی ایران ارزیابی کردند. عملی نابخشودنی و مستحق اعتراض.
تاملی در این باب شاید بی فایده نباشد.
1. سیاستمداران گستاخ اسرائیلی را با دولتمردان جمهوری اسلامی سابقه خصومتی دیرپاست. چراکه هم‌چنان‌که اسرائیل غده‌ای سرطانی بر پیکره جهان اسلام است، جمهوری اسلامی هم خار تیزی‌ست در چشم تنگ رژیم غاصب صهیونیست. که همواره کشورهای مسلمان را هشدار داده از دسایس این رژیم و از دشمنان آن حمایتی اصیل کرده. پس پرز حق دارد از ما بدش بیاید. از رئیس جمهور ما بد بگوید. اما نه او و نه دیگری هرگز این حق را ندارد که به اعتقادات مذهبی رئیس‌جمهور توهین کند. این که محمود احمدی‌نژاد بمب اتم را بیش از خدا می‌پرستد، نه‌تنها سخنی گزاف که توهین به مبانی دینی یک ایرانی مسلمان است.
اظهارات پرز در تنافی آشکار با عرف ادبیات دیپلماتیک است. مراد آن قسمت از سخنان است که اعتقادات مذهبی احمدی‌نژاد را نشانه رفته‌است. چراکه سابقه داشته و دارد که سیاستمداری، سیاستمدار دشمن را به خاطر اتخاذ مواضعی خاص مورد توهین قرار دهد و حتی وی را نادان و احمق و ابله بنامد. هم‌چنان‌که بسیاری، بوش را در اقدام حمله به عراق ابله‌ترین رئیس جمهور تاریخ آمریکا لقب دادند. یا بالاتر از آن بلر را به‌دلیل حمایت بی‌چون‌وچرا از بوش سگ دست‌آموز او نامیدند، اما ابراز عقیده در مورد عقاید دینی و مقدساتی که یک ملت به آنها اعتقاد دارند، بسی فراتر از این هاست و حرف های پرز هیچ توجیهی، جز عذرخواهی ندارد.
2. در جنایت‌پیشگی سران اسرائیل و آمریکا شک‌وشبهه‌ای نیست. اما سخنان گستاخانه پرز این ذهنیت را برجسته می‌کند که شاید این ادبیات پاسخی باشد به سخنانی از این دست که بعضا بر زبان رئیس‌جمهور اسلامی ایران جاری شده. محمود احمدی‌نژاد بعضا در سخنانش به مدعیان دروغین مذاهب یهود و مسیح تاخته و فراتر از عرف دیپلماتیک، سران آمریکا و اسرائیل را به مجادله‌ای دینی ـ اعتقادی طلبیده. درجایی با اشاره به تخلفاتی که مدعیان دروغین پیروی از مسیح به نام مسیحیت انجام می‌دهند، گفته: «کدامیک از کارهای شما با مسیحیت تطابق دارد... درحالی‌که هر چه ظلم در جهان اتفاق می‌ا‌فتد از جانب شماست؟» اصل سخن درست، اما اعتقادات مذهبی سران کاخ سفید را نشانه رفته‌است.
یا در جایی دیگر با اشاره به مسئله فلسطین: « آیا این جنایت‌کاران به خدا و حضرت موسی اعتقاد دارند؟ آنها حیوان‌های انسان‌نما هستند و به خدا هم اعتقاد ندارند.»
در متون اسلام عدم توهین به اعتقادات دینی سایر مذاهب قویا توصیه شده. آیه 108 سوره انعام که می‌فرماید «و لا تسبوا الذين يدعون من دون الله فيسبوا الله عدوا بغير علم... آن‌چه را جز خدا مى‌پرستند، فحش ندهيد مبادا آنها از روى نادانى و ظلم خدا را دشنام دهند...» تأکیدی بر همین امر است. این سفارشات مؤکد از آن روست که اولا اصل توهین در شان مسلمان نیست و درثانی فتح این باب، باعث گستاخی دشمنان در اقدام به این عمل می‌شود. اتفاقی که به نظر می‌رسد در شرف وقوع است.
از این رو به نظر می رسد برای دفاع از اسلام و هویت ایرانی‌اسلامی خود بهتر است در اظهارنظرهای فراسیاسی احتیاط بیش‌تری به خرج داد تا بهانه دست دشمنان نیفتد برای توهین و تحقیر مقامات عالی رتبه نظام و از آن بدتر، به زیر سوال بردن اعتقادات مذهبی آنان.
