در خیابان مارلیک قرچک، یک مادر می‌گوید: ما الان ۳۰ساعته آب نداریم. بچه‌داری با بی‌آبی سخت است، وضعیت بسیار سختی داریم. او از مراجعه به اداره آب می‌گوید، جایی که هیچ‌کس حاضر به پاسخگویی نیست. صدایمان شنیده نمی‌شود و مشکلاتمان برای کسانی که باید راه‌حل ارائه دهند، اهمیتی ندارد.
در شهرستان‌های ورامین، پیشوا و قرچک، در جنوب تهران، ساکنان با بحرانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند که به بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره‌شان تبدیل شده است، قطعی‌های مکرر و طولانی‌مدت برق، آب و اینترنت. صدای مردم، که از طریق پیام‌ها و شکایات به گوش می‌رسد، تصویری زنده از استیصال و احساس رها شدن را ترسیم می‌کند.
به گزارش مهر، از روستاهای دورافتاده تا محله‌های شهری، نبود دسترسی پایدار به خدمات اولیه، زندگی را مختل کرده، خانواده‌ها را تحت فشار قرار داده و اعتماد به مسئولین محلی را فرسوده است.
در روستای قشلاق شمس‌آباد، فریاد یک شهروند خستگی و درماندگی بسیاری را بازتاب می‌دهد: «از شنبه تا حالا آب قطع شده. هیچ‌کس جوابگو نیست. ما که در روستا هستیم چه گناهی کردیم؟» این پیام، که با لحنی از سر استیصال نوشته شده، وضعیتی را توصیف می‌کند که در آن آب به‌صورت محدود با ظرف‌های ۲۰ لیتری توزیع شده و کمکی ناچیز که حتی نیازهای اولیه یک خانواده را برآورده نمی‌کند. «حمام، سرویس بهداشتی و بقیه کارها را چکار کنیم؟» این پرسش، نه‌تنها یک شکایت، بلکه نشانه‌ای از نادیده گرفته شدن است. ساکنان این روستا، که خود را از نظر امکانات در مقایسه با شهرها محروم می‌بینند، تنها یک خواسته ساده دارند، «حداقل چوب لای چرخمان نگذارید.»
این وضعیت در گرمای بهار که هنوز به اوج خود نرسیده، غیرقابل‌تحمل است، یکی از ساکنان می‌گوید: آخر در این گرما می‌شود، یک هفته بدون آب زندگی کرد؟
با نزدیک شدن به تابستان، ترس از بدتر شدن اوضاع در میان مردم ملموس است. ساکنان نگرانند که اگر در ابتدای اردیبهشت چنین مشکلاتی وجود دارد، تابستان چه بلایی بر سرشان خواهد آورد.
در مناطق شهری مانند خیابان باهنر ورامین و مارلیک قرچک نیز، داستان مشابهی در جریان است، یکی از ساکنان خیابان باهنر ورامین می‌گوید: هر روز از ساعت ۵ عصر تا روز بعد آب قطع می‌شود، هیچ‌کس هم جوابگو نیست.
این قطعی‌ها که به نظر می‌رسد به یک روال تبدیل شده‌اند، زندگی روزمره را فلج کرده‌اند. در پیام دیگری از همان محله آمده، «الان که اول اردیبهشت است، چند روز است، قطعی آب داریم. وای به حال ما وقتی وارد تابستان شویم».
این نگرانی‌ها نشان‌دهنده یک واقعیت تلخ است، مردم نه‌تنها با کمبود آب مواجه‌اند، بلکه از نبود پاسخگویی و شفافیت از سوی مسئولین نیز رنج می‌برند.
در خیابان مارلیک قرچک، یک مادر می‌گوید: ما الان ۳۰ساعته آب نداریم. بچه‌داری با بی‌آبی سخت است، وضعیت بسیار سختی داریم. او از مراجعه به اداره آب می‌گوید، جایی که هیچ‌کس حاضر به پاسخگویی نیست.
وی می‌گوید: صدایمان شنیده نمی‌شود و مشکلاتمان برای کسانی که باید راه‌حل ارائه دهند، اهمیتی ندارد.
قطعی آب تنها مشکل نیست. در منطقه خیرآباد، ساکنان از قطعی‌های روزانه برق شکایت دارند، روزی ۴ ساعت برق می‌رود، ۲ ساعت صبح، ۲ ساعت بعدازظهر. این چه وضعی است؟
این قطعی‌ها، که به گفته مردم بدون اطلاع‌رسانی قبلی رخ می‌دهد، کار و زندگی را مختل کرده است. یکی از ساکنان می‌گوید: این چه کار و زندگی داریم. خسته شدیم. آب نداریم، برق نداریم.
اینترنت، که در دنیای امروز به اندازه آب و برق ضروری است، نیز از این قطعی‌ها در امان نمانده. گزارش‌های پراکنده از ساکنان نشان می‌دهد که قطعی‌های اینترنت، به‌ویژه در زمان‌هایی که برق قطع می‌شود، مشکلات را دوچندان کرده است.
برای دانش‌آموزان، کارمندان دورکار و کسب‌وکارهای کوچک، این قطعی‌ها به معنای از دست دادن فرصت‌ها و درآمد است.
یکی از ساکنان قرچک می‌گوید: اینترنت که قطع می‌شود، انگار از دنیا جدا شدیم.
این احساس انزوا، در منطقه‌ای که تنها چند کیلومتر با پایتخت فاصله دارد، به‌ویژه دردناک است.
علل این قطعی‌ها پیچیده و چندوجهی است. زیرساخت‌های فرسوده، کمبود منابع آب، مدیریت ناکارآمد و افزایش تقاضا در فصول گرم سال از جمله عواملی است، که کارشناسان به آن اشاره می‌کنند، اما برای مردم، این توضیحات چیزی جز بهانه به نظر نمی‌رسد. آنچه بیش از همه موجب گلایه ساکنان می‌شود، نبود اطلاع‌رسانی شفاف و پاسخگویی مسئولین است.
انتقادات مردم پر از عباراتی مانند «هیچ‌کس جوابگو نیست» و «رفتیم اداره، کسی نبود» است. این فقدان ارتباط، اعتماد عمومی را به‌شدت تضعیف کرده است.
در برخی مناطق، مانند قشلاق شمس‌آباد، توزیع محدود آب با ظرف‌های ۲۰ لیتری به‌عنوان راه‌حل موقت ارائه شده، اما این اقدام نه‌تنها کافی نیست، بلکه به نظر بسیاری از ساکنان توهین‌آمیز است. یکی از ساکنان می‌پرسد: ما چطور با ۲۰ لیتر آب سر کنیم؟
یکی از شهروندان به‌صراحت وضعیت ضعف زیرساختی در حاشیه پایتخت را با استان‌های مرزی مقایسه می‌کند: وضعیت از استان‌های محروم هم بدتر شده. آب شهرک «طلاییه» قرچک از ۱۲ شب تا صبح قطع بود.
این مقایسه، که شاید در نگاه اول اغراق‌آمیز به نظر برسد، نشان‌دهنده عمق گلایه مندی مردم است. ورامین، پیشوا و قرچک، که در نزدیکی تهران قرار دارند، انتظار دارند از زیرساخت‌ها و خدماتی در سطح پایتخت برخوردار باشند. اما واقعیت، فاصله‌ای عمیق بین این انتظار و تجربه روزمره مردم را نشان می‌دهد.
مقایسه با استان‌های محروم همچنین به یک حقیقت تلخ اشاره دارد، مشکلات زیرساختی دیگر تنها به مناطق دورافتاده کشور محدود نیست، مناطقی که زمانی به‌عنوان حومه‌های روبه‌رشد تهران شناخته می‌شدند، حالا با مشکلاتی مواجه‌اند که بیشتر به مناطق کمتر توسعه‌یافته شباهت دارد، این وضعیت، پرسش‌های جدی درباره عدالت در توزیع منابع و اولویت‌بندی‌های دولت مطرح می‌کند.
با نزدیک شدن به تابستان، نگرانی‌ها درباره تشدید قطعی‌ها افزایش یافته است، گرمای شدید، افزایش مصرف آب و برق و فشار مضاعف بر زیرساخت‌های فرسوده، احتمالاً مشکلات را تشدید خواهد کرد.
ساکنان، که همین حالا هم از قطعی‌های چندساعته و چندروزه رنج می‌برند، می‌ترسند که تابستان به کابوسی غیرقابل‌تحمل تبدیل شود، یکی از ساکنان خیابان باهنر ورامین می‌گوید: وای به حالمان وقتی وارد تابستان شویم.
این جمله، خلاصه‌ای از نگرانی است که در میان مردم جریان دارد.
برای بسیاری، این بحران تنها مسئله آب و برق نیست؛ بلکه نشانه‌ای از یک مشکل بزرگ‌تر است: نادیده گرفته شدن نیازهای اساسی مردم. ساکنان ورامین، پیشوا و قرچک احساس می‌کنند در حاشیه قرار گرفته‌اند، نه‌تنها از نظر جغرافیایی، بلکه از نظر توجه و اولویت‌های مسئولین.
