علائم ساییدگی عجیب روی دندان‌های مردم دوران پارینه‌سنگی در مرکز اروپا مدت‌هاست که دانشمندان را شگفت‌زده کرده است، اما تحقیقات جدید ممکن است بالاخره دلیل این پدیده را آشکار کند.
علائم ساییدگی عجیب روی دندان‌های مردم دوران پارینه‌سنگی در مرکز اروپا مدت‌هاست که دانشمندان را شگفت‌زده کرده است، اما تحقیقات جدید ممکن است بالاخره دلیل این پدیده را آشکار کند.
به گزارش انتخاب ؛ بسیاری از بقایای انسانی که در مرکز اروپا و متعلق به آخرین عصر یخبندان کشف شده‌اند، دارای ساییدگی‌های غیرمعمولی بر روی دندان‌هایشان هستند که دهه‌هاست متخصصان را گیج کرده‌اند. اکنون، یک محقق در پرتغال توضیح جالبی ارائه کرده است: سوراخ‌های گونه.
جان سی. ویلمان از آزمایشگاه پیش‌تاریخ (CIAS) در دانشگاه کویمبرا پیشنهاد داده که مردمان پاولاویان که در حدود ۲۵,۰۰۰ تا ۲۹,۰۰۰ سال پیش در مرکز اروپا وجود داشتند—از "لابرت‌ها" استفاده می‌کردند که نوعی سوراخ‌کاری گونه است. در مطالعه‌ای که در تاریخ ۲۳ ژانویه در مجله باستان‌شناسی پارینه‌سنگی منتشر شد، این انسان‌شناس زیستی استدلال می‌کند که این لابرت‌ها می‌توانسته‌اند دلیل سائیدگی‌های دندانی غیرعادی باشند که پیش‌تر در بسیاری از بقایای پاولاویان با دندان‌های به‌خوبی حفظ‌شده مشاهده شده است.
ویلمان در یک پست وبلاگی توضیح داد: «در حین کار بر روی پایان‌نامه دکترایم، ساییدگی‌های عجیب بر روی سطح دندان‌های نیش و دندان‌های گونه افراد از مکان‌های پاولاویان مرا مجذوب کرد. علاوه بر ساییدگی‌های طبیعی روی سطح جویدنی دندان‌ها، آن‌ها دارای سطوح ساییدگی مسطحی بر روی بخش‌های 'باکال' (گونه) هستند.» سطوح باکال یا گونه به بخش‌هایی از دندان‌ها اشاره دارد که به بخش داخلی گونه مواجهه دارند. «ساییدگی مینای دندان بر روی سطوح گونه بسیار شبیه به ساییدگی‌ای است که توسط لابرت‌ها و دیگر سوراخ‌کاری‌های صورت ایجاد می‌شود و در موارد زیست‌باستان‌شناسی، مردم‌نگاری و بالینی مشاهده شده است.»
مطالعات پیشین توضیحات متنوعی را ارائه داده‌اند، از جمله اینکه ممکن است مردم پاولاویان قطعات کوچک سنگ در دهان خود نگه داشته باشند تا بزاق ترشح کنند و تشنگی را برطرف سازند. اگرچه ویلمان اولین کسی نیست که ایده سوراخ‌کاری گونه را مطرح کرده است، او تحلیل‌های جدیدی از دندان‌های اصلی و تصاویر بقایایی که شخصاً نتوانست مشاهده کند، انجام داد.
او نتیجه‌گیری کرد که «لابرت‌ها، به احتمال زیاد عامل ایجاد سطوح باکال مسطح در افراد پاولاویانی هستند که من مطالعه کرده‌ام.» او همچنین اشاره کرد که علاوه بر ساییدگی سطحی، سوراخ‌کاری می‌توانسته به مرور زمان ترتیب دندان‌ها را نیز تحت تأثیر قرار دهد
محققان ساییدگی‌های دندانی را در دندان‌های اغلب بزرگسالان و نوجوانان پاولاویان، و حتی کودکانی با سن شش تا ده سالگی شناسایی کرده‌اند، ویلمان پیشنهاد می‌کند که این ساییدگی‌ها می‌توانسته نتیجه یک عمل مشترک مرتبط با بلوغ باشد، شبیه به یک آیین گذار.
او توضیح داد: «کودکان/نوجوانان احتمالاً در ابتدای زندگی‌شان لابرت را در یک طرف صورت دریافت کرده و بزرگسالان عموماً شواهدی از لابرت‌ها را در هر دو طرف صورت نشان می‌دهند.»
یکی از محدودیت‌های نظریه سوراخ‌کاری گونه، این است که تاکنون هیچ لابرتی در هیچ قبر پاولاویان شناسایی نشده است. با این حال، ویلمان استدلال می‌کند که لابرت‌هایی از جنس چوب یا چرم ممکن است با گذر زمان پوسیده باشند، یا شاید مردمان پاولاویان مردگان خود را با این سوراخ‌کاری‌ها دفن نمی‌کردند.
وی در این مطالعه اشاره کرد، «چه فرضیه لابرت‌ها از طریق تحقیقات و اکتشافات آینده تأیید شود یا نه، سطوح باکال نشان‌دهنده‌ی تجلی فیزیکی رفتاری‌های گسترده پاولاویان در نشان دادن تجربیات زیسته است.»
اگر فکر می‌کردید سوراخ‌کاری گونه‌ها یک مدرن است دوباره فکر کنید!
