نکته قابل‌توجه، عدم‌وجود پروژه‌های مقیاس بزرگ در منطقه شهری نیویورک است که در گذشته به شدت در این قبیل فهرست‌ها معرفی میشد.
یکی از آخرین پروژه‌های هِلموت جان میان بلندترین سازه‌ها در انتهای جنوبی مرکز شهر شیکاگو است. ارتفاع این سازه به ۲۲۳ متر می‌رسد و فرم آن براق و منحنی است و پوشش بیشتر قسمت‌های آن از شیشه است. از آنجا که این سازه کنار ساختمان‌های تاریخی خیابان میشیگان قرار گرفته، با زیرساخت آن متفاوت برخورد شده، به این صورت که لبه‌ها و پانل‌های آلومینیومی آن زاویه‌دارتر هستند.
این رصدخانه که نزدیک ساختمان اصلیِ طراحی‌شده توسط Foster + Partners در پارک سیب (Apple Park) در کوپرتینو است، توسط تیم داخلی اپل برای تکمیل سازه‌های دیگر در منطقه و ایجاد فضای «تفکر» برای کارگران و بازدیدکنندگان، با دقت زیاد برنامه‌ریزی شده است. مانند دیگر جنبه‌های پردیس، رصدخانه برای ادغام با چشم‌انداز طراحی شده و بیشتر زیرزمینی است. نزدیک به ۱۰۰ درخت در طول این پروژه برداشته و پس از ساخت، دوباره کاشته شدند.
این ساختمان آپارتمانی در دِنوِر توسط استودیوی MAD برای شبیه‌سازی جغرافیای کوه‌های راکی مجاور طراحی شده که از مکان One River North در شمال شهر قابل‌مشاهده هستند. «ترک» روی نما یک پوشش گچ بافت‌دار دارد که هدف از اجرای آن، اشاره به یک دره کوهستانی و مشخص کردن مناطق عمومی ساختمان و چند بالکن خصوصی است. این مناطق طوری طراحی شدند که شبیه یک مسیر پیاده‌روی عمل کنند و پلکان‌هایی میان شاخ و برگ و آب‌نما داشته باشند.
رابین دونالدسون، بنیانگذار استودیو دونالدسون + شرکا، هنگام آغاز کار روی هیل هاوس در مونته‌سیتو، تصمیم گرفت «خانه‌ای برای قرن بیست و یکم» بسازد. نتیجه، یک اقامتگاه وسیع با حیاط مرکزی و اتاق‌های مورب بتنی عظیم شد. این خانه که تا حدی در درون زمین فرورفته، ورودی پیاده‌روی معلق، اتاق‌های مشرف به حیاط و بیرون و همچنین یک باغ صخره‌ای و مجموعه پنل‌های خورشیدی در بالای خود دارد. این اقامتگاه وسیع همچنین یک آمفی‌تئاتر زیرآبی و یک عرشه استخر هم دارد.
این بلوک آپارتمانی ۱۱ طبقه پیرامون یک آتریوم (تالار) مرکزی قرار گرفته و در بروکلین واقع است. این پروژه با همکاری یک مرجع مسکن محلی ساخته شده که خانه‌های مقرون به صرفه برای سالمندان می‌سازد. دانیل لایبسکایند، بنیانگذار استودیو لایبسکایند، از سبک متمایز پوشش زاویه‌ای خود برای متمایز کردن ساختمان استفاده کرده، اما روی جنبه‌های اجتماعی ساختمان نیز تمرکز کرده است. لایبسکایند گفته که دوره آموزشی خود او در یک پروژه مسکن اجتماعی در برانکس به او در طراحی این آتریوم، دیدگاه «بی‌نظیری» داده است.
این خانه به عنوان یکی از قدیمی‌ترین خانه‌های منطقه، دستخوش یک سری بازسازی‌ها شد که با طراحی اصلی فرق داشتند، بنابراین استودیو فرآیند «پیچیده‌زدایی» را آغاز کرد، به این ترتیب که دیوارها را به طور کامل جدا کرد و آن‌ها را با مواد طبیعی مانند سرو جایگزین کرد، کابینت‌ها را برداشت تا فضاهای داخلی را باز کند و شیشه‌های مشرف به عرشه استخر را اضافه کرد.
این ساختمان اداری ۵۷ طبقه با ۲۵۹ متر ارتفاع در مکانی چشمگیر واقع شده؛ جایی که انشعابات رودخانه شیکاگو در مرکز شهر به هم می‌رسند. این آسمان‌خراش شیشه‌ای به چندین ساختمان بلند نمادین که در این بخش از رودخانه قرار دارند، اضافه شده است. این سازه نمای پهن و ضلع باریک‌تری دارد که از حجم‌های نازکی تشکیل شده که ارتفاع آن‌ها از وسط برج، بیشتر می‌شود. استودیوی معماری Pelli Clarke & Partners گفته که قصدش این بوده که این آسمان‌خراش آکنده از سبُکی باشد.
این خانه با مساحت ۳۷۲ متر مربع در کوهستان‌ها، طوری طراحی شده که با چشم‌انداز محوطه ادغام شود، زیرا میان بیشه‌های درختان همیشه‌سبز به سمت بالا شیب دارد. رخ‌بام آن با منظره به سمت بالا رفته و قسمت‌های مختلف نقشه‌ی دوطبقه شامل یک اتاق خواب و یک اتاق خواب کوچک مهمان در بالای سازه اصلی می‌شود. این سازه یک نمای مسی دارد. استودیوی CCY Architects ادعا کرده که تا ۳۰ درصد از مس بازیافتی استفاده کرده است. به مرور زمان، پانل‌ها طوری زنگار می‌گیرند که بازتابی از رنگ قله‌های کوه‌های اطراف می‌شوند.
این ساختمان که به پردیس اصلی CCA در سانفرانسیسکو اضافه شده، یک ساختار عرشه‌ای عظیم از جنس بتن دارد که پیرامون سه عمارت کلاه‌فرنگی با سیستم‌های ساختاری از جنس الوار توده‌ای نمایان قرار گرفته است. عناصر این سازه از جنس الوار توده‌ای در محیط عرشه بتنی بزرگی قرار گرفته‌اند که به عنوان طبقه همکف دوم عمل می‌کند، با امکانات آموزشی در زیر و فضاهای عمومی در زیر و بالا. جین گَنگ، بنیانگذار استودیو گَنگ، گفته که به دنبال ایجاد «محیطی پویا» برای دانشجویان در محوطه دانشگاه با قرار دادن بسیاری از رشته‌ها کنار یکدیگر بوده است.
گروه معماری دریاچه فلاتو که بنیانگذاران آن، برنده مدال طلای AIA سال ۲۰۲۳ شدند، این خانه را در حومه شهر پکونیک نیویورک طراحی کردند تا با معماری سنتی به سبک محلی و در عین حال با حساسیت‌های امروزی سازگار باشد. این خانه دارای سه سازه بلند است که همگی سقف‌های فلزی شیروانی شیب‌دار و روکش‌هایی از سرو سیاه دارند.
