فراروـ درحال‌حاضر پدیده‌ای جادویی در مناطق وسیعی از شرق ایالات متحده در جریان است: اکنون شاهد فوران تریلیون‌ها جیرجیرک دشتی درون خاک هستیم که ۱۳ تا ۱۷ سال زیر زمین رشد می‌کنند و منتظر این لحظه هستند تا همراه با یکدیگر از زمین خارج شوند. این فوران خاص از زندگی، فوق‌العاده نادر است. دو گروه از جیرجیرک‌های دشتی که درحال ظهور هستند، به Brood XIX و Brood XIII معروف هستند و هر ۲۲۱ سال یکبار همراه با یکدیگر ظاهر می‌شوند. Brood XIX جیرجیرک‌های دشتی ۱۳ ساله هستند و در جنوب ایلینوی، میسوری و بخش‌هایی از جنوب شرقی ایالات متحده ظاهر می‌شوند، درحالی‌که Brood XIII جیرجیرک‌های دشتی ۱۷ ساله‌ای هستند که در شمال و حومه ایلینوی زندگی می‌کنند. این امر موجب می‌شود چنین رخدادی، یعنی جمع‌شدن و ظهور ناگهانی جیرجیرک‌های دشتی از یک خورشیدگرفتگی کامل در امریکای شمالی نیز نادرتر به نظر برسد.
به گزارش فرارو و به نقل از وُکس؛ جیرجیرک‌های دشتی درواقع حشراتی دیدنی هستند. اگرچه آنها در میان حشرات مغز ریزی دارند، اما می‌توانند دما را حس کنند و میزان آن را بسنجند. جیرجیرک‌های دشتی نر، صدا‌های بلندی ایجاد می‌کنند، به‌قدری که می‌تواند به شنوایی انسان آسیب برساند. آنها تنها ظرف مدت چند هفته کل اکوسیستم جنگلی را دگرگون می‌کنند. بنابراین، بله علی‌رغم آنکه آنها ممکن است به‌طرز ناخوشایندی صدای بلندی داشته باشند، یک شگفتی زیست‌محیطی محسوب می‌شوند و ارزش این را دارد که با هشت واقعیت باورنکردنی درباره جیرجیرک‌های دشتی آشنا شوید:
شرق آمریکای شمالی تنها جایی در جهان است که در آن جیرجیرک‌های دشتی دوره‌ای پیدا می‌شوند، گروه‌هایی از جیرجیرک‌های دشتی که هر ۱۳ یا ۱۷ سال یکبار بسته به نسل یا گروه از زمین بیرون می‌آیند. انواع قدری متفاوت از جیرجیرک‌های دشتی که با نام جیرجیرک یک ساله شناخته می‌شوند، هر تابستان ظاهر می‌شوند و پراکنشی جهانی دارند.
در تمام آن سال‌ها، جیرجیرک‌های دشتی دوره‌ای، چندین سانتی‌متر یا مقداری بیش‌تر زیر خاک هستند و با دهانی نی‌مانند، شیره ریشه‌های گیاهان را می‌مکند، سپس در همان زمان و در همان سال مناسب، همه آنها همراه با یکدیگر ظاهر می‌شوند. این کار مهمی است؛ زیرا فوران ناگهانی آنها از روی زمین، یکباره شکارچیان‌شان که شامل پرندگان، سنجاب‌ها و سگ‌ها می‌شوند، تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. در آن لحظه، جیرجیرک‌های دشتی زیادی برای خوردن وجود خواهند داشت. بنابراین، تعداد زیادی از آنها زنده ماندند و به همین خاطر، نسل بعدی‌شان ادامه خواهد یافت. شاید بپرسید جیرجیرک‌های دشتی چگونه می‌توانند چنین شیرین‌کاری زمان‌بندی‌شده‌ای را انجام بدهند؟ کلید پاسخ به این نکته در شیره ریشه معروف به مایه آوند چوبی است و زمانی که جیرجیرک دشتی زیر زمین است، از آن می‌نوشد.
در طول سال، همانطور که درختان رشد می‌کنند و در طول فصول برگ‌ها ریخته می‌شوند، جریان و ترکیب آن مایع تغییر می‌کند و مانند یک ساعت داخلی عمل می‌کند، درنتیجه جیرجیرک دشتی احتمالا می‌تواند آن تغییرات را برای پیگیری سال‌ها تشخیص بدهد. حشرات از توانایی خود برای تشخیص دمای خاک استفاده می‌کنند تا بدانند چه زمانی باید در سال ظاهر شوند. به‌طورمعمول، این زمانی است که دمای خاک به حدود ۱۷ درجه سانتی‌گراد می‌رسد.
مشخص نیست چرا جیرجیرک‌های دشتی هر ۱۳ یا ۱۷ سال یکبار بیرون می‌آیند، اما دانشمندان گمانه‌زنی می‌کنند که بیرون‌آمدن در چنین سرعت غیرمعمولی، پیش‌بینی ظهور آنها را برای شکارچیان جنگلی دشوارتر می‌کند. پرندگان و سایر حیواناتی نیز که جیرجیرک‌های دشتی را می‌خورند، معمولا بیش از یکبار فوران آن حشره را در طول زندگی‌شان تجربه نمی‌کنند. «جان لیل»، زیست‌شناس دانشگاه جورج واشنگتن که روی جیرجیرک‌های دشتی مطالعه می‌کند، می‌گوید: «توانایی شکارچیان برای ردیابی ظهور جیرجیرک‌های دشتی تقریبا غیرممکن است». با‌این‌وجود، گاهی به نظر می‌رسد جیرجیرک‌های دوره‌ای ریاضیات خود را اشتباه می‌گیرند. برخی از آنها در ۹ سالگی از زمین خارج و برخی دیگر در ۲۱ سالگی ظاهر می‌شوند. احتمالا این موضوع به اندازه آنها مرتبط است: اگر جیرجیرک‌های دشتی جوان، سریع‌تر از حد معمول رشد کنند، ممکن است چهار سال زودتر رشد کنند، درحالی‌که اگر رشد آنها کندتر باشد، ممکن است چهار سال دیگر صبر کنند تا ظاهر شوند. دلیل اینکه آنها فواصل چهار ساله را انتخاب می‌کنند، یک راز است. موردی جادویی درمورد چهار سال و فواصل چهار ساله وجود دارد که دانشمندان هنوز علت آن را کشف نکرده‌اند.
از آنجا که تغییرات آب و هوایی، دوره رشد درختان را در مناطق معتدل افزایش می‌دهد، ممکن است موجب رشد سریع‌تر جیرجیرک‌های شدتی شود و به‌طور بالقوه برخی از جیرجیرک‌های ۱۷ ساله را به جیرجیرک‌های ۱۳ ساله تبدیل کند.
اکنون ظهور جیرجیرک‌های دشتی بزرگ در مناطق گرم‌تر جنوب شرقی ایالات متحده آغاز شده است. این زمانی است که میلیارد‌ها حشره از زمین خارج می‌شوند. جیرجیرک‌های دشتی روی گیاهان پوست‌اندازی و جفت‌گیری می‌کنند، تخم می‌گذارند و می‌میرند، اما این پایان کار نیست. جیرجیرک‌های نوزاد از شکاف‌های شاخه‌های درخت بیرون می‌آیند و دوباره جنگل را پر از حشره می‌کنند. نوزادان سفیدرنگ، تنها چند میلی‌متر طول دارند. آنها پس از بیرون‌آمدن از تخم می‌پرند و مانند دانه‌های برف روی زمین شناور می‌شوند، سپس درون زمین می‌روند تا مورچه و دیگر شکارچیان جنگلی که منتظر هستند، نتوانند آنها را بخورند.
تعداد کمی از دانشمندان این ظهور دوم را مطالعه کرده‌اند. اکنون برخی از محققان درحال بررسی این موضوع هستند که چگونه این به اصطلاح انفجار و فوران ظهور نوزادان جیرجیرک‌های دشتی ممکن است روی طیف وسیعی از خدماتی که مورچه‌ها ارائه می‌کنند، از پخش دانه‌ها گرفته تا محافظت از شته‌ها (و مکیدن عسلک* شیرین از انتهای آنها) تأثیر بگذارد.
در طول ظهور جیرجیرک دشتی، جنگل مملو از هرج‌ومرج است. همه چیز از پرندگان بزرگ و کوچک گرفته تا مارمولک‌ها و سنجاب‌ها، این حشرات را در دهان خود فرو می‌برند. برای حیوانات آن لحظه به معنای فرارسیدن زمان برگزاری یک جشن باورنکردنی و منحصربه‌فرد است. این یک تعطیلات غذایی در دنیای حیوانات محسوب می‌شود که ما انسان‌ها نمی‌توانیم با آن رقابت کنیم! اگرچه این موضوع برای حیوانات گرسنه رخدادی عالی است، برای جیرجیرک‌های دشتی خوب نیست. آنها پر سروصدا هستند که موجب می‌شود مکان‌یابی‌شان آسان‌تر شود. همچنین، آنها چشمان قرمز روشنی دارند که موجب می‌شود در دید شکارچیان قرار بگیرند، به‌علاوه آنها هیچ دفاعی نه نیش و نه زهری ندارند. آنها حتی پرواز کنندگان خوبی نیز نیستند.
نکته جالب‌توجه این است که جیرجیرک‌های دشتی در دفاع از خود در برابر شکارچیان بسیار بهتر از جیرجیرک‌های دوره‌ای هستند. جیرجیرک‌های سالانه بزرگتر هستند، به‌خوبی استتار می‌کنند و پرواز‌های بهتری دارند. این موضوع به تفاوت در استراتژی اشاره دارد: جیرجیرک‌های دوره‌ای از نظر تعداد به دفاع تکیه می‌کنند، درحالی‌که جیرجیرک‌های دشتی، سالانه سیستم‌های اجتناب از شکارچیان را در اشکال بیشتری توسعه داده‌اند.
اگرچه جیرجیرک‌های دشتی دوره‌ای، صرفا برای چندین هفته ظاهر می‌شوند، اما حضور دسته‌جمعی‌شان روی زمین شبکه‌های غذایی جنگل را به کلی تغییر می‌دهند. برای مثال، پرندگان در طول فوران جیرجیرک‌های دشتی به اندازه کافی از آن حشرات برای خوردن دارند. نتیجه مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۵ میلادی نشان داد که فوران جرجیرک‌های دشتی با افزایش جمعیت در تعدادی از گونه‌ها ازجمله دارکوب‌های سر سرخ مرتبط است. «والت کونیگ»، پرنده‌شناس در دانشگاه کرنل و نویسنده اصلی مقاله مرتبط با آن پژوهش می‌گوید: «به‌دنبال موارد ظهور جیرجیرک‌های دشتی، جمعیت تعداد زیادی از پرندگان شکارچی افزایش می‌یابد. درواقع، پرندگان به‌قدری جیرجیرک دشتی می‌خورند که کرم‌های پیله‌ساز (کاترپیلار) بسیار کم‌تر مصرف می‌شوند. این بدان معنا است که کرم‌های پیله‌ساز از تهدید دائمی مواجه‌شدن با حمله دست‌کم از طرف پرندگان، برای مدتی مصون باقی می‌مانند».
این اثر مرتبط با کرم پیله‌ساز، در طول ظهور جیرجیرک‌های دشتی Brood X، در سال ۲۰۲۱ میلادی اندازه‌گیری شد. پژوهشگران جنگل‌های مریلند را با کرم‌های جعلی ساخته‌شده از خاک رس پر کردند. آنها سپس بررسی کردند که پرندگان به چه میزان سعی کردند آن کرم‌ها را بخورند. نتیجه مطالعه که در سال ۲۰۲۳ منتشر شد، نشان داد در ماه مه، زمانی که Brood X درحال ظهور بود، شکار کرم‌های پیله‌ساز به شکل قابل‌توجهی از حدود ۳۰درصد در یک سال معمول به زیر ۱۰درصد در زمان ظهور جیرجیرک‌های دشتی کاهش یافت. همچنین مشخص شد، تعداد کرم‌های پیله‌ساز در جنگل‌های بررسی‌شده، نسبت به دو سال پیش از آن افزایشی ۵۰درصدی یافته بود. تعداد کرم‌ها روی درختان نیز تاثیر گذاشته بودند؛ زیرا لارو‌های آن کرم‌ها، برگ‌ها را می‌خوردند. بررسی درختان بلوط نشان داد، پس از فوران Brood X، افزایش در آسیب تجمعی برگ‌ها مشاهده شد. عده‌ای از محققان قصد دارند تاثیر فوران آن جیرجیرک‌ها روی مورچه‌ها و رفتار آنها را در جنگل در بهار سال جاری میلادی بررسی کند.
بسیاری از حیوانات مانند پرندگان، فقط جیرجیرک‌های دشتی را می‌خورند؛ زیرا آن حشرات در همه جا حضور دارند. یک دشمن که متخصص در زمینه هدف قراردادن جیرجیرک‌های دوره‌ای است و قارچی به نام Massospora cicadina وجود دارد. اینگونه عجیب و غریب استراتژی بسیار هوشمندانه‌ای دارد. هاگ‌های آن که سال‌ها زیر زمین خوابیده‌اند، پس از بیرون‌آمدن جیرجیرک‌های دشتی آن را آلوده می‌کنند، سپس قارچ در جیرجیرک دشتی رشد می‌کند، درنهایت از قسمت پشتی آن حشره خارج می‌شود و موجب افتادن اندام‌های جنسی آن می‌شود.
اثرات آن قارچ به این موارد محدود نمی‌شود. جیرجیرک‌های دشتی نر آلوده به آن قارچ، به تقلید صدا‌های زنانه جیرجیرک‌های ماده با تکان‌دادن بال‌های‌شان می‌پردازند، امری که موجب ازبین‌رفتن نر‌ها می‌شود. این وضعیت به گسترش آن قارچ کمک می‌کند؛ چراکه وقتی دو حشره سعی می‌کنند جفت‌گیری کنند، عفونت را به یکدیگر انتقاال می‌دهند. این اساسا یک عفونت مقاربتی است.
زمزمه جیرجیرک‌های دشتی، دوره‌ای در تابستان با صدای بلند است و شاید مشمئزکننده به نظر برسد. این صدا را نر‌هایی تولید می‌کنند که برای جذب ماده‌ها این کار را انجام می‌دهند. حشرات این صدا‌ها را با ارتعاش غشا‌های درون اندام‌های طبل‌مانند به نام تیمبال تولید می‌کنند، سپس با شکم توخالی آنها تقویت می‌شود. ماده‌های علاقمند با بال‌زدن بسیار ظریف‌تر پاسخ می‌دهند که صدایی مانند کلیک‌کردن روی ماوس ایجاد می‌کند. شرق ایالات متحده، خانه هفت گونه جیرجیرک‌های دوره‌ای است و نکته قابل‌توجه این است که صدای هریک از آنها قدری متفاوت است. هر هفت گونه در سال جاری درحال ظهور هستند و این حشرات به نوعی می‌توانند هر صدایی را از صدای دیگر تشخیص بدهند.
برخی از انسان‌ها نیز جیرجیرک‌های دشتی را می‌خورند. آنها می‌گویند آن حشرات خوش‌طعم هستند. نکته کلیدی در لذت‌بردن از طعم آن حشرات این است که جیرجیرک‌های دشتی را بلافاصله پس از پوست‌اندازی، پیش از آنکه بدنشان سفت شود و به جیرجیرک بزرگسال کامل تبدیل شوند، گرفته و خورده شوند. در این صورت، جیرجیرک طعم خوب و شیرینی خواهد داشت. حتی می‌توانند آن را با روکش شکلاتی بخورند. ابتدا باید حشرات را خشک کنید و در شکلات فرو ببرند. همچنین، می‌توان آن حشرات را پیش از پوست‌اندازی برای مدت زمان کوتاهی در یک قابلمه آب جوش قرار داد، سپس آنها را در سس تریاکی ترکیب و بعد آن را گریل کرد. جیرجیرک‌های دشتی ترد هستند، اما به اندازه میگو گوشت ندارند و تفاوت چندانی هم با میگو ندارند. از آنها به‌عنوان میگوی درختی یاد می‌شود.
*عسلک به موادی چسبناک مثل عسل و شیرینی گفته می‌شود که حشرات مکنده‌ای مانند شته‌ها با تغذیه از شیره گیاهی از خود ترشح می‌کنند و برگ‌های گیاه را چسبناک می‌کند و موجب جذب و رشد دیگر جانداران زیان‌آور می‌شود.
