فرارو- بسیاری از مطبوعات عربی، به ویژه آن ها که همسایگی با ایران قدرتمند همواره باعث نگرانی شان بوده، از زمان سفر رییس جمهور به نیویورک به بعد، همواره کوشیده اند از طریق هشدارهای کشدار در مورد عواقب تحریم های غربی، تهران را از ادامه مسیر هسته ای خود باز دارند.
روزنامه "الخلیج" چاپ کشور کوچک امارات عربی متحده که این روزها با همدستی امریکا فشارهای مالی و بانکی زیادی بر ایران وارد می آورد، یکی از این نشریات است.
در این روزنامه، "سعد محو" در مقاله ای با عنوان " فرصت احمدی‌نژاد"، فرار از تحریم ها و عواقب اش را غیر ممکن می داند و از رییس جمهور و تیم وی می خواهد تا فرصت باقی است، در برابر امریکا عقب نشینی کند و با واشینگتن به مصالحه بپردازد.
استدلال این نویسنده ی عرب را در زیر بخوانید:
« ولادیمیرایلیچ لنین »، رهبر انقلاب بلشیویکی روسیه گفته مشهوری دارد: «تاریخ برای انقلاب های موفق فرصت های اندکی ایجاد می کند. روسیه اکنون چنین فرصتی به دست آورده است و اگر فورا از آن بهره برداری نکند تا ابد آن را از دست خواهد داد.»
این روزها ، ایران ، نه برای انقلابی جدید که برای انتقال از مرحله انقلاب به مرحله کشورداری از طریق امضای «معامله بزرگ» با امریکا فرصتی استثنایی به دست آورده است.
ویژگی های این فرصت به دو دلیل مهم زیر است:
1) پیروزی های منطقه ای که جمهوری اسلامی به دلیل شکست های نظامی امریکا در عراق و افغانستان و شکست های سیاسی در فلسطین و جهان اسلام، به دست آورده است. این امر موجب گردیده که تهران حضور موفقیت آمیز خود را در لبنان و سوریه، عراق، یمن و سودان، آسیای میانه و تا نقاط دوردست آفریقا تثبیت کند.
2) تمایل دولت «اوباما» برای پشت سرگذاشتن «کودتای بوشیسم» در خاورمیانه و جایگزین کردن راهبرد سیاست طولانی مدت جهت وادار ساختن این منطقه سرکش به منطقه جهانی شدن و «پایان تاریخ».
اوباما چند روز پیش با گفتن این موضوع که گزینه نظامی علیه ایران برای امریکا وسوسه انگیز نیست، توجه خود به این رویکرد را بیان داشت و این بدان معنا ست که او برا ی برسی «معامله بزرگ» با ایران آمادگی دارد.
افزون بر این دو عامل، حقایق اقتصادی وجود دارد که تهران را تشویق می کند که فرصت برای حل و فصل مشکل را فراروی خود قرار دهد.
حقایق اقتصادی روشن می سازد که تحریم های بین المللی، امریکایی و اروپایی اثرات خود را نشان داده است؛ خصوصا در زمینه بنزین و مسائل مالی.
دولت ایرا ن تعدادی از کارخانه های پتروشیمی خود را به تولید بنزین اختصاص داده و این نشان دهنده موفقیت تحریم هاست و اقتصاد ایران پس از این که امریکا و اروپا هر شرکتی را که با ایران معامله کند به خارج شدن از چارچوب نظام مالی جهانی تهدید کردند اکنون در مورد صادرات و واردات نفتی دچار اشکال شده است.
تهران می گوید این تحریم ها سودمند هستند وباعث خود کفایی می شود و به نظر می رسد که این فقط بازی با کلمات است، زیرا ایران هرگز نمی تواند در زمینه تسلیحات و توسعه میدان های نفتی و تولید نفت به تنهایی وارد عمل شود.
مخالفت روسیه با ارسال سیستم موشکی « اس – 300 » که می توانست دفاع از تأسیسات هسته ای را امکان پذیر سازد ، میزان ضعف دفاعی ایران را روشن ساخته است. کم شدن تولید نفت ایران ، مورد دیگری است که از میزان نیازمندی کشور به فن آوری غربی در بخش نفت، پرده بر می دارد.
تهران می گوید می تواند برای شکستن حلقه انزوای اقتصادی به چین و ترکیه اعتماد کند. ولی باید گفت که این اتکایی خطرناک است، زیرا با وجود این که چین از ارتباط با ایران به منافع بزرگ اقتصادی رسیده است، ولی چنانچه میان غذای روزانه ایرانی و ولیمه کامل بر سر سفره اقتصادی امریکا مجبور به انتخاب یکی شود، هرگز در جانبداری از امریکا تردید نخواهد کرد.
این وضعیت در مورد ترکیه نیز مصداق خواهد داشت و با این که ترکیه برای ادامه همکاری بزرگ تجاری با ایران تمایل دارد، ولی شرکت های بزرگ ترک به دلیل ترس از مجازات های کنگره امریکا پیش از قرارداد با ایران به شدت جوانب را می سنجند.
ما اگر جای رئیس جمهور «احمدی نژاد» بودیم، این داده ها را مورد توجه قرار می دادیم و برای مذاکره با امریکا جهت حل و فصل قضایا به تفکر می پرداختیم و موقعیت منطقه ای و ضعف اقتصادی داخلی را نصب العین قرار می دادیم.
ولی آنچه مهم است این است که آیا احمدی نژاد و دوستانش برای دریافت این «فرصت لنینی» آمادگی دارند؟
