«در اولین مسابقه‌ای که سرمربیگری می‌کردم، دعا کردم و از خدا خواستم که برنده باشیم، اما نبردیم. آنجا بود که فهمیدم تیم مقابل هم خدا دارد. پس از آن یاد گرفتم برای رسیدن به موفقیت باید تمام تلاشم را کنم»؛ این جمله یکی از معروف‌ترین جملاتی است که سِر الکس فرگوسن کبیر، بهترین مربی قرن اخیر، به زبان می‌آورد. اگرچه زمان زیادی از بیانش می‌گذرد، ولی شباهت عجیبی با حال و روز فوتبال ما در دهه اخیر دارد؛ فوتبالی که در عرصه ملی سقف آرزوهایش را به جام جهانی رسیدن تعریف کرده و در عرصه باشگاهی هم احتمالا رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا.
این مورد دومی، اما در این فصل حاصل نشد و فوتبال باشگاهی ایران به کارش در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا با حذف پرسپولیس و شکست سنگین این تیم مقابل الهلال عربستان پایان داد. تیمی که با «غیرت ایرانی» به جنگ با تاکتیک، برنامه‌ریزی و دلار‌های سعودی رفته بود، ناکام ماند. اتفاقا این بار با این شکست نه‌تنها از ارزش‌های پرسپولیس، بلکه از ارزش فوتبال ایران هم کاسته شد؛ به‌طوری‌که مشخصا دیگر نمی‌توان فقط با تکیه بر غیرت ایرانی به مصاف رقبا در حوزه ورزش رفت.
البته پشت پرده ناکامی فوتبال ایران در این بازه زمانی، فقط مربوط به تکیه افراطی بر غیرت ایرانی نیست. نمی‌شود با انجام کاری که هدفی جز تخریب جناح سیاسی رقیب ندارد (بالا‌رفتن از دیوار سفارت عربستان) یا اشتباهی نابخشودنی مثل شلیک به هواپیمای اوکراینی، توقع داشت روابط دیپلماتیک با سایر کشور‌ها به هم نخورد. نمی‌شود تحریم را تکه‌کاغذ خواند و بعد در تأمین پاداش‌های بلوکه‌شده در فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا ناکام ماند.
اصولا نمی‌شود فوتبال باشگاهی را دولتی نگه داشت، مدیران وابسته به بدنه دولت را سر کار گماشت، نظارت دقیقی بر ریخت‌و‌پاش‌هایشان نکرد و بعد به دلیل بدهی‌های عجیب‌و‌غریب و آبروریزی‌هایی که همان مدیران در فیفا به بار آورده‌اند، باشگاه‌ها را از خریدن بازیکنان به‌درد‌بخور خارجی محروم کرد و از آنها خواست «با غیرت» به جنگ رقبای تا دندان مسلح بروند که نه‌تنها حقوقشان عقب نمی‌افتد، بلکه حق پخش را هم به‌موقع می‌گیرند و اسپانسرهایشان هم مشکلی برای فعالیت در حوزه مورد علاقه‌شان ندارند. نمی‌شود مدیران، سررشته‌ای از مسائل ابتدایی از جمله درخواست به‌موقع برای پرواز به کشوری دیگر را نداشته باشند و بعد در اینستاگرام از این بگویند که عربستان را چنین می‌کنیم و چنان.
در نهایت نمی‌شود یک مربی بدون آنالیز دقیق و درست تیم رقیب و حتی بدون شناخت کافی از نقطه ضعف تیم خودی (خوردن سه گل و نخوردن چند گل دیگر فقط از روی حرکت در شکاف ایجاد‌شده در سمت راست خط دفاعی پرسپولیس) پا به رقابتی حساس بگذارد و بعد توقع به وجود بیاید که با «غیرت ایرانی» همه چیز شدنی است.
همان‌طورکه بعد از بازی، تصاویر دعای بازیکنان الهلال در رختکن مخابره شده و همان‌طورکه سِر الکس فرگوسن می‌گوید، نمی‌توان توقع داشت خدا فقط دعای ما را مستجاب کند و پاداش تیم، بازیکنان، کادر فنی، مجموعه و مسئولان رقیب را که تلاش بیشتری کرده، برنامه‌ریزی بهتر داشته و موفق‌تر ظاهر شده‌اند، ندهد.
از نظر دینی هم پول حرام آخرش خفت و خسران هست؛ پولی که باشگاهای دولتی دارن میگیرن بیت المال هست یعنی پیرزن روستایی لب مرز که نان شب نداره هم در اون پول سهیمه و من مطمینم ناراضی هست و یعنی از نظر شرعی حرامه
آخر عاقبت بازکنای فوتبال و مدیرانش هم معلومه، اکثرا عاقبت به خیر نمیشن چون حرام خوردن
در ضمن چرا همیشه انقد طلبکارانه صحبت میکنید که ما سرمایه کمی در فوتبال گذاشتیم و رقیب بازیکناش بیشتر پول گرفتن؟؟؟ مقایسه باید جامع و همه جانبه باشه، وضیعت اقتصادی مردم ما مگه با عربستان یکیه؟؟؟ مردم بدبخت خیلیا نان شب ندارن اونوقت فوتبالیست های گردن کلفت طلبکلرن که چرا بهشون کم پول میدن!!!
واقعا شرم آوره