فرارو- یک تحلیلگر مسائل بین الملل گفت: «الان ارتش ونزوئلا منتظر است ببیند وزن قدرت در کدام سو بیشتر است. باید در نظر داشت که به طور کلی ارتش‌ها در جهان عمدتا به حالت سیاسی درآمده اند و جهت‌گیری‌های نظامی در جهان ذیل رویکرد‌های سیاسی ارتش‌های نظام‌های اقتدارگرا قرار گرفته است. موضوع این است که نیرو‌های مسلح در کشور‌های اقتدارگرا به دلیل آنکه در مرکز قدرت قرار دارند و اطلاعات موثقی را در این زمینه به دست میاورند، در بزنگاه‌های تاریخی، سمت و سوی حرکت خود را تغییر می‌دهند. بسیاری انقلاب‌ها و طغیان‌ها زمانی پیروز شده است که نظامیان یک کشور صحنه حمایت از حاکمان آن کشور‌ها را ترک کردند و زمانی آن‌ها چنین تصمیمی می‌گیرند که در توازن قدرت، وزنه ملت را سنگین‌تر ببینند.»
بیشتر بخوانید:
کودتا یا خیزش؛ در ونزوئلا چه خبر است؟
مهدی مطهرنیا استاد دانشگاه در
گفتگو با فرارو درباره افزایش تنش در ونزوئلا عنوان کرد: «ونزوئلا امروز یک کشور با دو دولت است. به بیان دیگر وضعیت ونزوئلا بر لبه آشوب قرار دارد. زیرا از یک سو دولتی قرار دارد که خود را قانونی می‌خواند، اما کارآمدی لازم را ندارد و از سوی دیگر دولتی است که بر اساس معیار‌های موجود قانونی تلقی نمی‌شود، اما به واسطه عملکرد ضعیف دولت حاکم و عدم مطلوبیت آن در کارآمدی، یک مشروعیت ناآشکار را با خود حمل می‌کند؛ بنابراین الان ونزوئلا بر یک لبه اصطکاک عملیاتی در درون ساختار حکومت قرار دارد که بیش از هر چیز، عامل درونی با کاتالیزور بیرونی می‌تواند شدت بخش وضعیت فعلی باشد.»
وی ادامه داد: «به بیان دیگر این وضعیت زمانی می‌تواند تغییر کند که یا از یک سو روند درونی در ایجاد مشروعیت بیشتر برای رژیم مادورو برای کارآمدی وی اتفاق بیو‌فتد که امری بعید به نظر می‌رسد. زیرا مادورو الان دچار بحران‌های چالش برانگیز بسیار زیادی در ساختار قدرت خود است و از این جهت نمی‌تواند به هیچ وجه امیدی به کارآمدی وی در عرصه عملیاتی داشت یا از طرف دیگر باید حرکت درونی مردم ونزوئلا در راستای رهایی از اکنون زدگی و عدم ترس از آینده باشد تا پشتیبان نیرو‌های مخالف مادارو باشد که این احتمال به مراتب نسبت به اولی بیشتر است.»
او تصریح کرد: «لذا مسئله سرکوب و اعمال خشونت در درون ونزوئلا می‌تواند به عنوان یک امر قابل پیشبینی، چهره نشان دهد؛ بنابراین می‌توان گفت طی روز‌های آینده دولت به سمت فشار‌ها و خشونت بیشتر حرکت خواهد کرد و از طرف دیگر تحریک و حرکت بخشی مردم برای مقابله با این سرکوب‌ها و اعمال خشونت‌ها افزایش پیدا کند؛ لذا بدون شک ما در روز‌های آتی شاهد افزایش خشونت در درون ونزوئلا خواهیم بود.»
بیشتر بخوانید:
کودتا در ونزوئلا و تنش میان ایران، روسیه و آمریکا
این استاد دانشگاه در خصوص اینکه آمریکا تا چه حد حاضر است از مخالفان مادورو حمایت کند، گفت: «آمریکا الان به دنبال آن است که بتواند حیاط خلوت خود را در درون قاره آمریکا ایمن کند و زمینه‌های گسترش هژمونی خود را با اطمینان بیشتری از مرز‌های خود، پیش ببرد. به عنوان مثال در ماجرای ساخت دیوار مکزیک علی رغم همه طنز‌هایی که درباره اراده ترامپ مطرح می‌شود، باید در نظر داشت که یک رویکرد ترامپی محض نیست بلکه به هرتقدیر در اندیشه حفظ مرز‌های ملی و رفع حفره‌های امنیتی زمینی در جهت حفظ منافع و امنیت ایالات متحده است که خواهان شدت بخشیدن به کنش‌های سیاسی خود، برای تثبیت هژمونی آمریکایی در قرن ۲۱ میلادی و در آستانه سال ۲۰۲۰ است؛ لذا ونزوئلا هم از این مسئله مستثنی نیست و آمریکایی‌های این کشور را رها نخواهند کرد، اما تاکید زیادی هم نخواهند کرد.»
وی در پاسخ به این سوال که با توجه به ساختار بنیادین نیرو‌های مسلح ونزوئلا که از زمان چاوز طرح ریزی شده است آیا احتمال حمایت ارتش از مخالفان وجود دارد، عنوان کرد: «به نظر من الان ارتش ونزوئلا منتظر است ببیند وزن قدرت در کدام سو بیشتر است. باید در نظر داشت که به طور کلی ارتش‌ها در جهان عمدتا به حالت سیاسی درآمده اند و جهت‌گیری‌های نظامی در جهان ذیل رویکرد‌های سیاسی ارتش‌های نظام‌های اقتدارگرا قرار گرفته است. موضوع این است که نیرو‌های مسلح در کشور‌های اقتدارگرا به دلیل آنکه در مرکز قدرت قرار دارند و اطلاعات موثقی را در این زمینه به دست میاورند، در بزنگاه‌های تاریخی، سمت و سوی حرکت خود را تغییر می‌دهند.»
او تاکید کرد: «بسیاری انقلاب‌ها و طغیان‌ها زمانی پیروز شده است که نظامیان یک کشور صحنه حمایت از حاکمان آن کشور‌ها را ترک کردند و زمانی آن‌ها چنین تصمیمی می‌گیرند که در توازن قدرت، وزنه ملت را سنگین‌تر ببینند. همین امر را ما در ارتش ایران در زمان پهلوی و در سال ۵۷ هم مشاهده کردیم؛ بنابراین باید بگوییم در چنین طغیان‌ها، ارتش‌ها از یک سو به عنوان نیرو‌هایی که دارای قدرت هستند و از سوی دیگر در سایه حرکت‌های سیاسی به وزن‌کشی قدرت می‌پردازند و هرگاه بر آن‌ها مسجل شد که وزن قدرت یک کفه بیشتر از طرف دیگر است، به سمت آن متمایل می‌شوند. مگر آنکه کودتایی رخ بدهد که نوعی رودررویی درونی در زمینه‌های گوناگون بین نیرو‌های مسلح و هیات حاکمه باشد و پیش‌تر هم سابقه آن وجود داشته باشد؛ بنابراین باید منتظر ماند تا وزن کشی ارتش ونزوئلا از دو طرف به پایان برسد تا تکلیف آن‌ها مشخص شود.»
بیشتر بخوانید:
تحریم‌های ونزوئلا چه ارتباطی با ایران دارد؟
مطهرنیا در پاسخ به این سوال که آیا احتمال ظهور گرو‌های تروریستی همانطور که در کشور‌هایی مانند عراق، سوریه و... رخ داد در ونزوئلا هم وجود دارد یا خیر: «به طور کلی وقتی بحران آغاز و کشور‌ها وارد دوران گذار می‌شوند و این دوره از تولد گذشته و به اوج شکوفایی می‌رسد، امکان ورود هرگونه فاکتوری که بتواند در این محیط به فربه شدن برای رسیدن به منافع بیشتر منجر شود، وجود دارد. زیرا کلا تروریسم منتظر یک فضای مناسب برای فربه شدن است؛ بنابراین ونزوئلا یا هرکجای دیگر که دچار چنین وضعیتی شود، زیست بوم مناسبی برای گروه‌های تروریستی خواهد بود؛ لذا بیاید بگویم که یکی از وجوهی که لازم است در ونزوئلا توسط هر دو طرف به آن توجه شود، همین ظهور تروریسم در این کشور است.»
