(تصاویر) زندگی اسفناک مهاجران پاکستانی در حاشیه تهران

مرحوم سیداحمد خمینی وقتی زنده بود حواسش به محرومان اطراف حرم امام راحل خصوصا مهاجرین پاکستانی آنجا بود. گاهی لباس ساده‎ای می‎پوشید، کلاه پشمی می‎گذاشت، بین آنها می‎رفت و به حرف و درد دلشان گوش می‌داد و هر چه از دستش بر می‎آمد کمک‌شان می‌کرد.

این‌ها را یکی از معتمدین ساکن در حاشیه پایتخت و شهرری تعریف می‎کند. مناطقی که ۱۵۰ هزار تبعه‌ی قانونی و غیرقانونی دارد و بیشترشان بیش از سی‌ سال است از شهرها و روستاهای محروم و جنگ‌زده‌ی افغانستان، پاکستان و بنگلادش به اینجا آمدند و با حداقلی‎ترین امکانات و نبود بهداشت زندگی می‌کنند.

دستمزد مرسوم‌شان برای کارگری و کشاورزی در مزارع بین ۲۰ تا ۲۵ هزار تومان در یک روز است! بعضی وقت‌ها هم پلاستیک و زباله‌ جمع می‌کنند تا از فروشش شکم زن و بچه‌شان را سیر کنند. بعضی از بچه‌هایشان سر چهارراه‌ها گدایی می‌کنند یا زباله جمع می‎کنند، برخی بچه‎‎ها نیز کاگری و کشاورزی می‎کنند و دست‎هایشان از کار سخت پینه بسته است.

خانه مهاجرین پاکستانی یک چهاردیواری یا چادری پاره است که با تخته، الوار و وسایل اسقاطی به شکل کپر و زاغه بنا شده‎ و بیشتر شبیه به آغل چهارپایان است تا خانه! از ‌آب آشامیدنی بهداشتی، گاز شهری و برق خبری نیست؛ حمام و دستشویی هم بیشتر یک قصه است.

بچه‌ها همان‌جا جلوی خانه‌ها با آب آبیاری که از پسماند شهر می‎‎آید خود را می‌شویند و بزرگ‌ترها هم برای استحمام به امامزاده ابوالحسن(ع) در نزدیکی محل سکونت خود یا گرمابه‎های جنوب شهر می‌روند.

صاحب‌کارها و صاحبان مزارع اما از این وضع بدشان نمی‌آید! در سال‌های اخیر خیرین برای کمک به اهالی مهاجر پاکستانی و کودکانشان، کارهایی کرده‌اند، حتی بچه‌ها با کمک خیرین مدرسه هم می‌رفتند، ولی اکثر اقدامات محدود و مقطعی بوده و همه‌ی این‌ها تا اواسط مرداد امسال ادامه داشت... روزی که پلیس با طرح دوره‌ای برخورد با اتباع غیرقانونی با آنها برخورد کرد، تعدادی را دستگیر و خانه‌هایشان را خراب کرد.

مهم‌ترین و نگران‌کننده‌ترین بخش ماجرا اما بی‌تدبیری و گُم شدن چند کودک پاکستانی است که با گذشت چند هفته هنوز دوتا از آن‌ها پیدا نشدند و با توجه به تکذیب هر روزه‌ی سازمان‌ها ماجرا به یک تراژدی تبدیل شده است...

عکاس: سید شهاب الدین واجدی/فارس