الف: موسوی، ناتوان از مدیریت جنبش سبز

یادداشت امیر راغب در سایت الف در تحلیل وضعیت "جنبش سبز" :

« زیباترین پدیده، جمع شدن مردمی از سلیقه‌های گوناگون گرداگرد هم بود. آنها برای آن که به این کار موفق شوند تفاوت‌ها و تنوع‌هایشان را کنار نمی‌گذاشتند، بلکه به رسمیت می‌شناختند. کسی لازم نمی‌دید که برای شرکت در این یکرنگی هویت خویش را از دست بدهد و دیگری شود.»
(بخشی از بیانیه 16 موسوی)

1. شکل‏گیری پدیده‏ای که امروز از سوی گردانندگان و حامیان آن «جنبش‏سبز» خوانده می‏شود را در یک مبداءشناسی، می‏باید به طور مشخص، به رخدادهای پس از انتخابات ریاست جمهوری نسبت داد. طرح ادعای «تقلب بزرگ» در انتخابات که از سوی میرحسین موسوی عنوان شد، کلیدواژه‏ای بود که شکل‏گیری اراده‏ای مشترکی را دست‏کم در بخش عمده‏ای از معترضان رای‏دهنده به وی انتظار می‏کشید. اراده‏ای که البته با ناتوانی مدعیان تقلب، در اثبات ادعایشان، هرگز آنگونه که باید انسجام نیافت تا خواهندگان آن را به تکاپوی بهره‏برداری از برخی برخوردها و رفتارهای نسنجیده در کنترل آشوب‏ها و اعتراضات پس از انتخابات، در راستای دسترسی به این اراده‏ی مشترک و منسجم وادارد. 

چیستی مبداء و محور اصلی شکل‏گیری انسجام، حائز اهمیت فراوانی بوده و طراحان این به اصطلاح «جنبش» را با چالشی جدی مواجه می‏ساخت. چرا که این محور و مبداء، نه تنها در چگونگی ادامه‏ی حرکت و تداوم «جنبش» نقشی محوری ایفا می‏کرد بلکه ضرورتی بود که می‏باید هر از چندگاهی، روحی تازه را به رگ حیات جنبش، می‏دمید. 

گزینشی که گردانندگان «جنبش سبز» در پردازش محور اشتراک نیروها می-داشتند هرچه بود، نقش محوری را نیز در ساخت بدنه‏ی جنبش و فرآیند ریزش‏ها و رویش‏های آن در بستر تداوم حرکتش ایفا می-کرد و این، بر اهمیت چنین گزینش، می‏افزود.

2. اهانتی که در روز شانزدهم آذر و در جریان تجمع دو گروه دانشجویی در دانشگاه تهران - که این‏بار و تحت تاثیر رخدادهای شش‏ماه پس از انتخابات، ذیل دوگانه‏ی حامیان و مخالفان جریان سبز شکل گرفته بودند - به حضرت امام خمین روا داشته شد‍، با واکنش گروههای مختلف مردم و دلبستگان به آرمان‏های بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی، مواجه گردید. در این بین، موج اعتراضات، گروهی را خطاب قرار داد که در ماههای اخیر، در تجمعات خود، صراحتا شعارهایی را در تعارض با مواضع محوری حضرت امام طرح کرده‏اند. 

در واکنش به این موج عمومی، گروهی که مسئولیت این هتاکی بر عهده‏ی آنان و حامیانشان قرار داده شده بود؛ با طرح ادعای «مشکوک و ساختگی بودن» تصاویر پخش شده‏ی اهانت به عکس امام، در عین-حال، به تلاش برای مبرا ساختن حامیان خود از چنین اقدامی برآمده‏اند.

3. تلاش گردانندگان «جنبش سبز» به منظور مبرا ساختن این جریان و بدنه‏ی آن از چنین اقدام هتاکانه‏ای، متناسب با سازوکارهای جنبشی، آشکارا تلاشی است که با هدف مدیریت نگرش‏ها و انتظارات از جنبش سبز صورت می‏گیرد. این تلاش برای به ثمر رسیدن، الزاماتی را می‏طلبد که نسبتی مستقیم با سازوکارهای تعبیه شده در طراحی این حرکت دارد. و اما وضعیت این جریان، در زمینه‏ی بهره‏مندی از این امکان‏ها چگونه است؟
 
در این راستا باید گفت؛ این حرکت، در چالش با مبداء و محور خود، و هدفی که برگزیده است امروزه شرایط نابسامانی را از سر می‏گذراند. ضرورت «تداوم»، چنان وضعیت نابسامانی را بر این جریان، حاکم کرده است که سران و طراحان آن را آشکارا از طراحی چارچوب و کنترل این حرکت، ناتوان ساخته است. این از هم گسیختگی و نابسامانی، گردانندگان «جنبش سبز» را ناگزیر از پردازش طرحی دیگر، به ورطه‏ی بسط «تکثر و چندپاره‏گی» گفتمانی، کشانیده است. به این ترتیب، از هم گسیختگی، بی‏آنکه وضعیت مطلوبی را برای این جنبش به بار آورده باشد؛ صراحتا ویژگی فضیلت آفرین آن تلقی می‏گردد. (نگاه کنید به بیانیه موسوی).

وضعیتی که روح سرگردان حاکم بر این حرکت، به منظور ادامه‌ی حیات خود، برای طراحان و گردانندگان آن رقم زده است، موسوی و دیگر گردانندگان جنبش سبز را امروزه در وضعیتی منفغلانه، ناتوان از مدیریت و کنترل حرکتی که خود کلید زده‌اند، به پیش می‏برد. در این میان، تلاش موسوی و دیگران برای پاک کردن لکه‏ی اهانت به امام راحل از دامن سبزها تلاشی بیهوده است. جنبش سبز، از لحاظ ساختاری، دارای نوعی تکثر بی حد و حصر، بدون چارچوب و فاقد هرگونه امکان نفی و اثبات است. و به این ترتیب، نه سران این جنبش، و نه بدنه‏ی آن، هیچ‏گونه امکانی برای ابراز برائت از هرگونه عمل کنشگران سبز ندارند.