حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان در شماره امروز این روزنامه نوشت:
اين داستان واقعي است و البته اسم ها مستعار است. علي آقا و عباس آقا هر دو در يك كوچه از محله هاي جنوب شهرتهران سكونت داشتند و چند هفته اي بود كه در پي يك بگو مگوي تند با يكديگر قهر بودند . وساطت برخي از اهالي محل نيز براي آشتي دادن آنها بي نتيجه مانده بود.
آن شب، وقتي عباس آقا به خانه برمي گشت، متوجه پرچم سياهي شد كه بالاي در خانه علي آقا نصب شده بود و حكايت از آن داشت كه امشب در خانه علي آقا مراسم عزاداري حضرت سيدالشهداء عليه السلام برپاست. عباس آقا كه هر شب وقتي به نزديك خانه علي آقا مي رسيد، تندتر قدم برمي داشت تا زودتر از آن نقطه عبور كند، آن شب با ديدن پرچم عزاي اباعبدالله(ع)، پاهايش سست شده و ناي حركت نداشت.
نگاهي به پرچم عزا و كتيبه اي كه به ديوار نصب شده بود انداخت. علي آقا را ديد كه در آستانه در ايستاده و به عزاداران خوش آمد مي گويد. پدرپير علي آقا هم كنار او ايستاده بود. عباس آقا با پشت دست، چند قطره اشكي كه به گونه اش دويده بود را پاك كرد. احساس كرد نمي تواند از كنار مجلس عزاي مولايش بي تفاوت بگذرد.
انگار شيطان بود كه وسوسه مي كرد، برو! چرا ايستاده اي؟! و نداي كربلائيان كه بيا! چرا اين پا و آن پا مي كني؟!... ترديد عباس آقا زياد طول نكشيد. سرفه اي كرد كه يعني دارم ميايم و از آستانه در گذشت، علي آقا با مهرباني به او خوش آمد گفت و عباس آقا در حالي كه ابرو درهم كشيده بود خطاب به پدر علي آقا گفت؛ امشب اينجا خانه پسر شما نيست.
مجلس عزاي مولايم اباعبدالله الحسين(ع) است.علي آقا كه اشك در چشمانش حلقه زده بود گفت؛ به عزاي مولايت خوش آمدي، ما هر دو غلام آقا هستيم... و پدر پيرعلي آقا از هر دو پرسيد؛ مگر قرار نيست، مريدان و سينه چاكان سيدالشهدا(ع) با يكديگر در صلح و صفا و با دشمنان آقا در جنگ و ستيز باشند؟!... علي آقا و عباس آقا يكديگر را در آغوش گرفتند و...
بعد از انتخابات رياست جمهوري و در پي فتنه اي كه تعدادي از خواص آلوده و دين به دنيا فروخته با چراغ سبز! و حمايت مالي و سياسي و اطلاعاتي دشمنان تابلودار اسلام و امام(ره) عليه مردم و نظام جمهوري اسلامي ايران برپا كردند برخي از جلسات تصميم ساز و سياست پرداز كشور با غيبت اين يا آن مسئول روبرو شده است، علت اما، گلايه هايي است كه هر يك از آنان به حق يا به ناحق از ديگري به دل دارد.
اين گلايه ها مربوط به مسائل بعد از برپايي فتنه مورد اشاره نيست، اگرچه با آن ماجرا نيز بي ارتباط نمي باشد. ماجرا به موافقت ها و مخالفت هاي قبل از انتخابات مربوط مي شود و بديهي است معدود كساني كه با آگاهي از اهداف فتنه و مخصوصاً بعد از آشكار شدن هويت واقعي سران فتنه همچنان با فتنه انگيزان همراهي داشته اند، نه فقط شايستگي و صلاحيت حضور در جلسات تصميم ساز و سياست پرداز نظام را ندارند، بلكه محاكمه و مجازات آنها به جرم وطن فروشي و خيانت، طبيعي ترين و قانوني ترين خواسته مردم است.
و اما، از اين موارد استثنايي و اندك و كم شمار كه بگذريم، گلايه ها هر چند بي مورد نيز نباشد در حد و اندازه اي نيست كه توضيح قابل قبولي براي غيبت برخي از گله مندان در جلسات حساس و تعيين كننده باشد.
اينگونه جلسات، نظير شوراي عالي انقلاب فرهنگي، مجمع تشخيص مصلحت نظام و... با چارچوب قانوني و حضور قانونمند و تعريف شده اعضاي آن شكل گرفته و كوتاهي اعضاء از شركت در اين جلسات و شوراها مي تواند به پي گيري اهداف ضروري و تعريف شده آن آسيب برساند و بايد توجه داشت شخصيت حقوقي اعضاي اين مجامع و شوراها، متعلق به شخص خودشان نيست. امانت مردم است كه به آنان سپرده شده و صد البته، حفظ امانت ايجاب مي كند كه در چارچوب تعريف شده آن به كار گرفته شود.
نه فقط شواهد و قرائن، بلكه اسناد غيرقابل انكار موجود كمترين ترديدي باقي نمي گذارد كه دشمنان بيروني با به كارگيري سران فتنه اخير، موجوديت نظام اسلامي را نشانه رفته بودند و انتخابات فقط بهانه بود.
در اين ميان، اخلال در گردش كار طبيعي و قانونمند نظام، از جمله اهرم هاي مورد توجه آنان بوده است، بنابراين، اكنون كه به لطف خدا و همت مردم خداجوي، فتنه ياد شده ناكام مانده و فتنه انگيزان اصلي دست از پا درازتر و از هميشه رسواتر به نفس نفس افتاده اند و براي ابراز وجود، هر از چند گاه با صدور بيانيه اي ژاژ مي خايند و ياوه مي سرايند، جاي آن نيست كه با برخي گلايه ها در گردش كار طبيعي و قانونمند امور كشور خللي هر چند اندك پديد آيد.
اين اختلال احتمالي دلخواه دشمنان بيروني و فتنه انگيزان وابسته به آنان است. و در يك كلمه، به همان اندازه كه طرد عوامل اصلي فتنه از كانون هاي رسمي نظام اسلامي ضرورتي اجتناب ناپذير است، وجود برخي گلايه ها در ميان وفاداران به نظام و مردم - هر چند با سليقه هاي سياسي مختلف- آسيب رسان خواهد بود.
