علی اکبر جوانفکر مشاور احمدی نژاد در باره موضوع وحدت ملی در اعتماد نوشت:
ايران اسلامي در مسير پيشرفت هاي بزرگ و جهشي قرار دارد و براي اين منظور «وحدت ملي» امر بسيار مهمي محسوب مي شود. وقتي بحث وحدت ملي مطرح مي شود، در واقع در مورد حاکميت مفاهيم ارزشمندي مانند همدلي، دوستي، اعتماد عمومي و وفاق اجتماعي در جامعه سخن به ميان مي آيد.
وحدت ملي يک شبه به دست نمي آيد بلکه در طول زمان و با انجام يکسري کارکردها و رفتارها و شکل گيري باورهاست که وحدت در يک جامعه نهادينه مي شود. البته در يک جامعه ديني که ملت داراي باورهاي اعتقادي و ايماني مشترکي است، وحدت عينيت و تجلي بيشتر و راسخ تري دارد. درست است که وحدت ملي يک شبه به دست نمي آيد اما در عين حال بايد توجه داشت وحدت ملي يک شبه قابل آسيب ديدن است.
يک نکته مهم آن است که وحدت ملي، داراي نمادهاي مشخصي است که در جاهاي مختلفي قابل رويت، درک و احساس است. البته در هر صحنه يي نيز نبايد به دنبال وحدت ملي بگرديم.
مثلاً وقتي پاي مسائلي که به اساس موجوديت يک ملت برمي گردد، در ميان باشد وحدت ملي خودش را نشان مي دهد يا وقتي پاي عزت و استقلال و آزادي يک ملت در ميان باشد به طور طبيعي وحدت ملي به يک عامل تعيين کننده تبديل مي شود.
به طور طبيعي و به تجربه روشن شده است وحدت ملي، حول يک محور مشخص شکل مي گيرد و بدون اين محور، وحدت ملي اساساً به يک امر فضايي و ذهني تبديل مي شود. در ايران اسلامي، پس از حضرت امام(رض)، رهبري و ولي فقيه محور اصلي وحدت ملي بوده است.
بنابراين رهبري عزيز هميشه عامل وحدت و يکپارچگي ملت به ويژه در دفاع از حقوق و منافع ملي در برابر دشمنان زياده خواه و طمعکار بوده است. در واقع رهبري، کانوني است که از آنجا همواره مفاهيم ارزشمندي مانند محبت، مهرباني، دوستي، پاکي، صداقت، اعتماد، تکريم، عزت، غرور، افتخار، شفافيت، عدالت و ظلم ستيزي به اعضاي جامعه منتشر مي شود و اين جايگاه را بسيار پرجاذبه کرده است.
به اين ترتيب روشن است کساني که خود را به اين محور مورد قبول عموم جامعه نزديک کنند در شکل گيري وحدت ملي صاحب سهم و نقش هستند. اعتبار و منزلت اجتماعي افراد بستگي به ميزان تبعيت و اطاعت پذيري آنها از ولايت و رهبري دارد و اين طور نيست که هر کس وجهه يي در جامعه پيدا کرد فکر کند به يک محور اصلي در نگاه مردم تبديل شده است.
کساني که با رفتارهاي غيرقانوني و دشمن شادکن، از رهبري فاصله گرفتند، در واقع ميان خودشان با جامعه فاصله ايجاد کردند و به طور خواسته يا ناخواسته، به اساس وحدت در جامعه آسيب زدند. سنگ وحدت ملي را کساني بايد به سينه بزنند که براي حفظ آن، حتي از منافع شخصي و موقعيت اجتماعي خويش گذشتند و به هيچ وجه حاضر نيستند با رفتار و سخنان خود به کشور آسيب برسانند.
با اين حال راه بازگشت به روي هيچ کس بسته نيست. آنها مي توانند به جمع ملت بپيوندند و با نزديک شدن به محور اصلي وحدت يعني رهبري عزيز، به جبران رفتارها و اقدامات اشتباه خود بپردازند، اما نبايد انتظار داشته باشند ملت به سمت آنها برود. آنها محور وحدت نيستند و در اين زمينه نبايد دچار اشتباه شوند.
وحدت و آشتي ملي يک امر واقعي است که در کشور وجود دارد. البته ممکن است تحت تاثير تحولات و رويدادهاي سياسي در کشور، برخي نگراني ها و اعتراض ها وجود داشته باشد که از راهکارهاي قانوني قابل پيگيري است اما اين گونه مسائل نبايد به عامل اختلاف و کدورت و کينه ورزي تبديل شود.
