شرق نوشت: بلندمرتبهسازی در تهران را اگر بخواهیم از منظر نهتنها برجسازی، بلکه «مال»سازی مورد توجه قرار دهیم، درخواهیم یافت که عمده این رخدادها که موجب خروج از توازن بافت شهری تهران شده، از کجا آب میخورد.
علی چگینی، مدیرکل دفتر برنامهریزی و اقتصاد مسکن وزارت راه و شهرسازی تأکید دارد این عطشی که حدود دو دهه است به جان سرمایهداران تهران افتاده، حدود ١٢،١٠ سالی است که به اوج خود رسیده؛ مصادف با دورانی که کشور، با درآمدهای هنگفت نفتی روبهرو بود و اغلب سرمایهداران حقوقی (نه حقیقی) طالب آن بودند تا سرمایههای خود را به هر نحوی به گردش درآورند تا سود بیشتری عایدشان شود.
چگینی در این بین اشاره میکند که در دوران احمدینژاد با بیشترین جنبوجوش در عرصه «مال»سازی روبهرو بودیم و باز هم یادآور میشود که اغلب نهادهای نیمهدولتی یا بخش عمومی یا ارگانهای مختلف وارد ماجرا شدند. حتی ارگانهای نظامی و انتظامی هم برای آنکه از قافله عقب نمانند وارد میدان شدند که تا حدی به این موضوع دامن زد.
به گفته او، حتی بدون بررسی مطالعاتی هم میتوان متوجه شد که اکنون در بخش «مال» هم در تهران با مازاد روبهرو هستیم.
چگینی تلویحا میگوید، این امر میتواند توازن قیمت در منطقه را بههم بریزد و چهبسا موجب خروج عدهای که دیگر توان پرداخت اجارهبهای چنین مناطقی را ندارند از مناطق برجنشین با «مال»های سربرآورده به حاشیهها شود.