چرا "حسن روحانی" را دوست ندارند؟!

فرارو- وقتی حوادث سال‌های گذشته را مرور می‌کنیم می‌توان گفت همه بحران‌‍ آفرینی‌های علیه دولت از سوی پایگاه اصولگرایی طراحی شده است.

به گزارش فرارو، بخشی از اصولگرایان، از همان روزهای اول انتخابات شمشیر را برای حسن روحانی از رو بستند و او را سازشکار خطاب کردند. مفهومی که در حقیقت نقدی تند علیه رویکرد سیاست خارجی حسن روحانی بود. بعد از توافق هسته ای  سند مخالفت با برجام نیز به نام اصولگرایان تندرو با لقب دلواپس زده شده است.

به همین ترتیب چالش‌های وزارت ارشاد و حوزه فرهنگی نیز از جانب اصولگرایی طراحی و اجرا شد. نمونه بارز آن ماجرای لغو کنسرت موسیقی در مشهد و بحران آفرینی برای دولت در پی اجرای موسیقی در قم بود. بحرانی که در نهایت منجر به تغییر وزیر ارشاد شد.

این در حالی است که قرابت روحانی با اصولگرایان آنقدر بود که در روزهای ابتدایی پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری رسانه ها و چهره های اصولگرا او را متعلق به خود می دانستند و رای مردم به او را، رای به خود، نه رای به جریان اعتدال و اصلاح طلب قلمداد می کردند.

از دیگر سو بسیاری، حسن روحانی را در جبهه خودی‌های اصولگرایی قرار می دادند؛ حسن روحانی عضو جامعه روحانیت مبارز، یکی تشکل اصولگرا، بود و همین کافی بود تا او به عنوان یک اصولگرا شناخته شود.

اما در چهار سال گذشته اصولگرایان تندرو روز به روز از حسن روحانی خشمگین تر شده اند و حتی تنفر خود از او را نهان نمی کنند.

اکنون حسن روحانی تنها مورد حمایتی بخشی از اصولگرایان معتدل است و عملا به سمت جبهه اصلاحات و اعتدالیون هل داده شده است. نکته مهم این است که چرا بخشی از اصولگرایان حسن روحانی را دوست ندارد؟ ریشه این تنفر از روحانی چیست؟

فرارو در گفتگویی کوتاه با عباس عبدی از این تحلیلگر مسائل سیاسی پرسید: چرا علیرغم پایگاه و خاستگاه اصولگرایانه آقای روحانی از نظر تاریخی، این اردوگاه با وی تعامل مثبتی نداشته و ایشان روز به روز از این پایگاه رانده شده و به سمت جریان های اعتدالی و تحول خواه گرایش پیدا کرده است. به نظر شما منشا فاصله‌گیری اصولگرایان از روحانی  چیست؟»

عباس عبدی در پاسخ به این سوال گفت: «چند علت دارد. یک علت مهم فقدان روحیه مشارکت و مسئولیت‌پذیری است هر کس بیرون از قدرت اجرایی باشد هر ادعایی را طرح می‌کند و به هیچ وجه در برابر واقعیات مسئولیت نمی‌پذیرد.»

وی گفت: «علت دیگر شدت مخالفت با هم جناح‌ها است. در تاریخ هم بطور مکرر چنین پدیده‌ای را می‌بینیم. در مقاطعی یهود با مسیحیان دشمنی بیشتری داشت تا بی‌دینان روم. کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها دشمنی بیشتری با هم داشتند تا با غیرمسیحیان. سنی و شیعه نیز همین دشمنی را در مقاطعی با یکدیگر بیش از با ادیان دیگر و کفار داشتند. کمونیست‌های چینی و روسی هم همینطور.»

وی با بیان مثالی از اختلافات داخلی جریان‌های سیاسی یادآور شد: «اختلافات داخلی سازمان مجاهدین هم بازتابی است از این واقعیت.»

عباس عبدی گفت: «علت دیگر هم این است که اینها، خودی‌ها را رقیب خطرناک‌تر و نقدتری نسبت به دیگران که دور هستند می‌دانند. علت دیگر هم تغییراتی که در افراد بوجود می‌آید. تغییراتی که در آقای هاشمی در دهه پایانی عمرشان می‌بینید و یا سیاست‌هایی که از طرف آقای روحانی دیده می‌شود محصول توانایی افراد در تغییر و به روز شدن است و طبعا کسانی که این تغییرات را نمی‌پسندند؛ آنها را نوعی بدعت و عقب نشینی می‌دانند و از در مخالفت با آنان در می‌آیند.»

وی در پایان گفت: «بالاخره انتخابات ریاست جمهوری هم در تشدید این حملات موثر است.»

همانطور که عباس عبدی در تحلیل خود آورده است. حملات و هجمه‌ها علیه روحانی در حال اوج گرفتن است. اصولگرایان مانند یک جنگ نامنظم نقاط مختلفی از دولت حسن روحانی را هدف قرار داده‌اند و به آن شلیک می‌کنند!