همچین هم نیست که ما اگر این روزها مشغول فعالیت‌های انتخاباتی برای خودمان هستیم از وظیفه ی اصلی خودمان غافل شده باشیم. اولا عرض کنم که من اگر نامزد ریاست جمهوری شده‌ام صرفا از باب احساس تکلیف است و نه چیز دیگری. احساس تکلیف خیلی موتور محرکه‌ی خوبی برای آدم‌های دل از دنیا بریده و فرهیخته و فرزانه و عارف مسلکی مثل ماست. خصوصا این احساس تکلیف اگر در برابر شغل و آینده‌ی اعضای خانواده و دوستان و بستگان و مهرورزی به بیکاران فامیل باشد که واقعا اجر الهی دارد و اوجب واجبات است. (حالا باز فردا آقای شریعتمداری برندارد به خاطر استفاده از این اوجب واجبات، به ما هم مثل آقای کروبی گیر بدهد که سواد فقهی نداریم که ما هم مجبور شویم مثل آقای کروبی با بولدوزر از روی ایشان رد شویم. هرچند که بولدوزر آقای کروبی کاترپیلار با 150 اعتماد ملی بخار است و مال ما پلاستیکی با نخ مخصوص!)
اما با تمام این تفاصیل و احساس تکلیف‌ها، ابدا همچین نیست که ما کار اصلی و رسالت حرفه‌ای خودمان که همانا رصد و گزارش اخبار غرورآفرین ملی و بین‌المللی است را از یاد برده باشیم. حاشا. چو ایران نباشد تن من نباد ( و البته نه به باد!). در همین زمینه بدانید که در اقدامی غرورآفرین مطابق اخباری که رسما از مراجع بین‌المللی اعلام شده و تمام سایت‌ها و روزنامه‌های اصولگرا و اصلاح‌طلب هم با نقل آن بر درستی‌اش صحه گذاشته‌اند، ایران رتبه‌ی بسیار بالایی در زمینه‌ی آزادی مطبوعات دارد. بر طبق
این خبر که بر ادعای جناب آقای دکتر احمدی‌نژاد رئیس جمهور فرزانه مبنی بر وجود آزادی نسبتا مطلق در ایران صحه می گذارد رتبه ی ایران در بین تمامی کشورهای جهان در زمینه‌ی آزادی بیان
181 است که الحق و الانصاف افتخار کسب رتبه‌ای به این بلند مرتبه‌ای فقط و فقط متعلق به دولت نهم است و بس.
ما به آن 180 تا کشور زیرمان زیاد کاری نداریم. اما آن چند تا کشوری که بالای ما هستند باید کشورهای بسیار قابل توجهی از این لحاظ باشند که توانسته‌اند به رتبه هایی بالاتر از 181 ما برسند. این است که در راستای رسالت خطیر روزنامه‌نگاری که باید دولت را در رسیدن به افتخارات بین‌المللی بیشتر یاری کنیم، تجربیات سایر کشورهای رتبه بالایی را اطلاع‌رسانی می کنیم تا بلکه این چند رتبه‌ی باقیمانده هم با استفاده از تجربیات افتخارآمیز دیگران پیموده شود.
رتبه‌ی 182 متعلق به یک کشور عربی امیر نشین در خاور میانه: خبرنگارها در این کشور آزادند که هر مطلبی مایلند در مدح امیر و خانواده‌ی وی قلم‌فرسایی. قانون شکنان در زیر زمین قصر امیر به بیگاری گرفته می‌شوند.
رتبه 183 متعلق به یک کشور آفریقایی: در این کشور خبرنگار به محض ورود به این حرفه و چند ساعت پس از دریافت کارت خبرنگاری به مدت یک سال به زندان افکنده می شوند.
رتبه 184 متعلق به یک کشور کوچک در شرق آسیا: خبرنگارها در این کشور باید به تمام فنون کونگ فو، کشتی کج، کشتی راست و کشتی چپ آشنا باشند و تنها کسانی موفق به شرکت در کنفرانس های خبری می‌شوند که بتوانند از صف نانچاکو بدست محافظان مقامات مربوطه بگذرند. تمام مصاحبه‌ها نیز در رینگ گرفته می‌شوند.
رتبه 185 متعلق به یک کشور پر جمعیت در امریکای لاتین: خوزه رودریگز آرکاندو در این کشور مسئول صدور کارت شناسایی خبرنگاران است و مطابق قانون این کشور، ملقب به قانون اساسی رودریگزی فقط کسانی صلاحیت دریافت کارت خبرنگاری دارند که توانسته باشند دو کیلو ماری جوانا برای آرکاندو به اروپا حمل کنند و با پول نقد بازگردند. خوزه‌ی مهربان بر طبق قانون به تمامی واجدان شرایط کارت اعطا می کند و مطلقا خلاف قانون عمل نمی کند.
رتبه 186 متعلق به مجمع الجزایری در اقیانوسیه: خبرنگاران در این کشور آزادند که در چارچوب عرف جامعه و اعتقادات مردم هر مطلبی که مایلند بنویسند و منتشر کنند اما کسانی که بخواهند بر علیه اعتقادات و مقدسات مردم چیزی منتشر کنند و آنها را زیر سوال ببرند خورده می شوند. آدم‌خواری شریف ترین اعتقاد مرد این ناحیه است و خبرنگار لذیذترین غذا.
رتبه 187 متعلق به یک ناحیه‌ی خودمختار سردسیری در شمال قطب جنوب: اسکیموهای این منطقه همگی خبرنگارها را دوست دارند و آنها را موجودات بسیار مفید و کارآمدی برای جلب طعمه می دانند. اعتبار خبرنگارها در این منطقه به نحوی است که نصف یک خبرنگار بعضا با سه فُک معاوضه می شود.
رتبه 188 متعلق به یک کشور کوهستانی در منطقه پامیر: رییس اجرایی این کشور علاقه خاصی به خبرنگاران دارد و معتقد است آنها باید از پاکترین و منزه‌ترین افراد کشور باشند. هر خبرنگار باید پیش از ورود به این حرفه برای تزکیه‌ی روحی خود از بالای یک برج در ارتفاع 4000 متری به پایین بپرد. ماموران تمام کسانی را که در آنها استعداد خبرنگار شدن وجود داشته باشد به این افتخار نایل می‌کنند.
رتبه 189 متعلق به یک کشور آفریقایی عرب‌تبار: رییس این کشور با هرگونه آزار و اذیت خبرنگاران مخالف است. خبرنگاران در این کشور نه تنها برای دیدن رییس مشکلی ندارند بلکه به نوبت هر ماه گروهی از آنان برای دیدار و تهیه‌ی گزارش از نظرات و سخنان وی در مورد آینده‌ی جهان به نزد او برده می‌شوند. معمولا خبرنگاران پس از شنیدن نظرات وی خودکشی می‌کنند.
رتبه 190 متعلق به یک کشور اروپای شرقی: تمام خبرنگاران به محض ورود به این حرفه ی بورژایی، از طرف دولت بلیط و گذرنامه دریافت کرده و برای تهیه‌ی گزارش به سیبری فرستاده می‌شوند. هنوز هیچ کدام از خبرنگارها از محل ماموریت خود بازنگشته‌اند و خبر فروپاشی شوروی نیز هنوز به این کشور نرسیده است.
رتبه 191 متعلق به یک کشور آمریکایی با اکثریت اصیل سرخ پوستی: هر ماه طی مراسم ویژه‌ای یکی از جوانان برومند هر قبیله به افتخار خبرنگاری نایل می‌آید. تمام بزرگان محترمین و ریش قرمزهای قبیله با تخت روانی به سوی منزل خبرنگار مربوطه رفته، وی را بر روی تختی که بر دوش گرفته‌اند به معبد می برند و برای خدای خبر قربانی می کنند.
رتبه 192 متعلق به یک جزیره در اقیانوس آرام: تمام خبرنگارها خورده می شوند.
رتبه 193 متعلق به یک جزیره‌ی دیگر در اقیانوس آرام: تمام خبرنگارها ابتدا گالا گالا و سپس خورده می‌شوند.
...
متاسفانه اطلاعات ما از سایر کشورهای رتبه بالا تا همین جاست. شاید دلیل آن باشد که تنها خبرنگار شجاعی که از کشور صد و نود و سوم بازگشته است اصرار دارد که مدت‌ها پیش خورده شده است و ابدا حاضر نیست برای تهیه گزارش از وضعیت سایر کشورهای احتمالی به ماموریت برود. لطفا چنانچه شما اطلاعی از رتبه بالایی‌ها دارید در راستای رسالت خطیر حرفه‌ای ما در کمک به دولت، پیام بگذارید.
