صفای سفره افطار و دست‌های دعا

یادداشت دریافتی- قادر باستانی؛ یک هفته دیگر سُفره میهمانی خدا گشوده می‌شود. همه ما خاطرات دلنشینی از ماه رمضان داریم. ماهی که همه مهربان‌تر می‌شوند. جرم و جنایت کمتر می‌شود و رفتارهای انسانی در جامعه بیشتر نمود پیدا می‌کند.

اما چرا هر سال که می گذرد، افسوس گذشته را می خوریم و احساس می‌کنیم حس و حال رمضان، رفته رفته رسمی‌تر می‌شود؟ علت چیست؟

چرا فرزندانمان به اندازه ما، از ماه رمضان فیض نمی‌برند؟ چرا خاطرات گذشته و آن رمضان‌های دلنشین، دیگر تکرار نمی شود؟

یادش بخیر، هفته آخر شعبان همه خانواده‌ها با شادی و شعف، خود را برای ماه رمضان آماده می‌کردند. بازارها شلوغ می شد. مردم خرید مخصوص ماه رمضان می‌کردند. سفره‌های ساده اما صمیمی و معنوی، دور هم جمع شدن‌های به یاد ماندنی و بگو بخندهای بعد از افطار، اصرار کودکان و نوجوانان به سحری خوردن و روزه کله گنجشکی گرفتن، اینها چرا به خاطرات نوستالژیک جامعه تبدیل شده است؟

پدران ما به ماه مبارک رمضان اهمیت ویژه‌ای می‌دادند و به قدوم آن شادمان می‌شدند. روزهای آن را روزه می‌گرفتند و از هر آن‌چیزی که روزه شان را باطل کند، از قبیل کارهای بیهوده، دروغ، غیبت و سخن چینی محفوظ می‌داشتند.

شب‌های آن را با نماز و تلاوت قرآن به صبح می‌رساندند. با صدقه و احسان و طعام و افطاری دادن به روزه‌داران، به کمک فقرا و مساکین می‌شتافتند. پس دلیل این پسرفت معنوی چیست؟

نیازهای معنوی یکی از عمیق‌ترین نیازهای بشری است و گمشده نسل امروز ما همین معنویت است. معنویت عاملی است که برای ایجاد یا بقای ارتباط پویای فرد با خداوند و برای تجربه بخشودن، عشق، امید، اعتماد، معنا و هدف در زندگی، وجود آن ضرورت دارد.

نیاز به معنا و هدف، نیاز به عشق و وابستگی، نیاز به بخشودن، نیاز به منبع امید و قدرت، نیاز به آفرینندگی و خلاقیت، نیاز به اعتماد، نیاز به ابراز باورها و ارزش‌ها، نیاز به فعالیت‌های معنوی و نیاز به بیان باور فرد به خدا، همه با معنویت حاصل می‌شود.

معنویت به معناى تنفس است، به این معنا که با معنویت، قلب خود را بگشاییم و ظرفیت تجربه عظمت، تقدّس و سپاسگزارى را در خود پرورش دهیم، اندوه زندگى را حس کنیم، شور و شوق وجود را بشناسیم و خود را تسلیم حقیقتى کنیم که والاتر از ماست.

«معنویت»، یک امر ذهنى، خیالى و حاصل از احساسات سرشار انسانى نسبت به واقعیات مادى نیست، بلکه احساسى است که انسان نسبت به حقایقى که در افقى بالاتر از عالم ماده قرار گرفته‏اند، پیدا می‌کند؛ حقایقى که وجود دارند و بر عالم تأثیر می‌گذارند.

معنویت پاسخی است به نیازی که انسان در خود احساس می‌کند. واقعاً چه رفتارهایی باعث شده است که نسل جدید ما از معنویت گریزان شود؟

ما چه کردیم که صفای سفره‌های افطار و دست‌های دعا را دیگر باید در خاطرات خود جستجو کنیم؟

ما نیاز جدی به یک بازنگری در رفتارهایمان داریم. اولیای جامعه باید نگذارند نسل نو از دست برود. همه ما خانواده‌ها در تربیت فرزندانمان مسئولیم. ماه رمضان فرصت مناسبی برای اندیشیدن و چاره کردن است.

خوش به حال آنهایی که ماه رمضان را فرصتی برای نقد عملکردشان می‌شمارند و بر مسیر غلط پافشاری نمی‌کنند.