کره شمالی دقیقاً از جهان چه می‌خواهد؟

فرارو- فارن پالسی طی گزارشی به بررسی اقدامات چند ماه اخیر کره شمالی پرداخته و با اشاره به آزمایشات هسته ای و موشکی این کشور که حال به یک سکوت مطلق تبدیل شده، می پرسد: آیا کره شمالی پس از ترساندن جهان، به غارتنهایی خود بازگشته است؟

 به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از فارن پالسی، آن موشک های بالستیک میان برد موسوم به موسودان را در نظر بگیرد. پس از هفته ها موش و گربه بازی و گرداندن این موشک ها در سواحل شرقی کره شمالی، ماهواره های جاسوسی در ششم ماه می گزارش دادند که موشک ها رفتند—درست یک روز پیش از آنکه باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا با پارک گئون های، رئیس جمهور کره جنوبی در واشنگتن دیدار کند.

در شرایطی که وی در دیدار با اوباما به تعمق و رایزنی در مورد چگونگی واکنش به اقدامات کره شمالی می پرداخت، پیونگ یانگ پیام آشکاری فرستاد مبنی بر اینکه فعلاً بحران پایان یافته است. در واقع پس از هفته ها تنش، شرایط آرامش قبل را بازیافته است (البته کره شمالی طی چند روز اخیر، پرتاب چند موشک کوتاه برد را مدیریت کرده است). و همه در این بهت مانده اند: تمام این اقدامات برای چه بود؟

تنش هایی که طی سال جاری میلادی شکل گرفت، حتی با توجه به استاندارهای کره شمالی هم شدید و طولانی بودند. این کشور طی ماه فوریه سومین آزمایش هسته ای خود را اجرایی کرد؛ سپس خط تماس با کره جنوبی را قطع کرده و پیمان آتش بس 1953 را بی اعتبار خواند. 30 مارس بود که اعلام کرد در «حالت جنگ» با کره جنوبی است. چندی بعد در هجدهم آوریل، 20 بیانیه جداگانه منتشر کرده و خواستار «نبرد نهایی» با آمریکا و کره جنوبی شده و در اغلب موارد آنها را به «حمله هسته ای بی رحمانه» تهدید کرد. این اقدامات به چه معنا است؟ کیم جونگ اون (یا هرکسی که کره شمالی را رهبری می کند) از جهان چه می خواهد؟

دلایل صوری که کره شمالی ارائه می دهد- توطئه جهانی علیه این کشور به سرکردگی آمریکا و ترس از مانورهای جنگی آمریکا و کره جنوبی- هیچ یک توجیه قابل قبولی نیستند. شاید کیم جونگ اون در این رابطه تجربه اندکی داشته باشد اما افراد قدیمی تری مانند کیم کای گوان، نماینده سابق هسته‌ای این کشور که طی مذاکرات شش جانبه در خلال سال های 2005 تا 2008 به نظر می رسید توانسته رابطه خوبی با کریستوفر هیل، مذاکره کننده ارشد آمریکا برقرار کند، با قوانین آشنا است. پرتاب به راکت بزرگ، چه ماهواره ای باشد چه نه، از دید آمریکا و سازمان ملل آزمایش یک موشک دور برد است که منجر به اعمال محدودیت ها و تحریم های بیشتر می شود.

خشم و واکنش شدید پیونگ یانگ نسبت به قطعنامه 2087 شورای امنیت در 22 ژانویه و قطعنامه 2095 این شورا در 7 مارس که پرتاب موشک و آزمایش هسته ای کره شمالی را محکوم می کرد، باعث شد همان شایعات مضحکی که در پی تصویب قطعنامه های سال 2006 و 2009 مطرح شد و شورای امنیت را «عروسک خیمه شب بازی آمریکا» خواند، بار دیگر از سر گرفته شوند. توطئه آمریکا و عروسک؟ نمی توان این ادعا را قبول کرد: تمام قطعنامه های شورای امنیت با اتفاق آرا تصویب می شود. چین و روسیه با وجود حمایت از کره شمالی به این قطعنامه ها رای مثبت دادند. کره شمالی در برابر جهان قرار گرفته است.

 اما به نظر می رسد آنها این روش را دوست دارند. در سال 2002، پارک در آن زمان یکی از از اعضای مجلس قانون گذاری کره جنوبی بود (اما به هر جهت دختر رئیس جمهور سابق این کشور محسوب می شد) به پیونگ یانگ سفر کرده و با پدر کیم جونگ اون دیدار کرد. بنابراین مقامات کره شمالی وی را می شناسند. پارک از سال 2011 خواستار اعتمادسازی در روابط دو طرف بوده است. آیا این مسئله مبهم به نظر می رسد؟ به هیچ وجه. این امر بدین معنا است که من لی میونگ باک (رئیس جمهور سابق که مذاکره با شمال را رد می کرد) نیستم. امتحانم کنید، ما می توانیم با هم کنار بیاییم.

با این حال کیم جونگ اون هیچ فرصتی به پارک یا صلح نمی دهد. پیونگ یانگ درست مانند سال 2006 و 2009 برنامه پرتاب موشک خود را با یک آزمایش هسته ای ادامه داد. زمان انجام این آزمایش، چهارده روز پیش از آغاز به کار پارک به عنوان رئیس جمهور، نه تنها درخواست وی را بی نتیجه گذاشت بلکه تصویب قطعنامه دیگری از سوی شورای امنیت را به دنبال داشت.

اما پرواز بمب افکن های آمریکا به سمت کره در ماه آوریل به عنوان بخشی از مانور نظامی سالانه اتفاق جدیدی بود. ریچارد لوید پری این امر را اقدامی بسیار احمقانه خواند که خشم کره شمالی را برانگیخت. اما وی در ادامه متذکر می شود که کره شمالی هر روز یک بیانیه آتش افروزانه صادر می کرد و در برخی از آنها، آمریکا به حمله اتمی تهدید می شد. اوایل ماه آوریل بود که چاک هیگل، وزیر دفاع آمریکا تصریح کرد که این شرایط تنها با یک اشتباه به فاجعه تبدیل می شود و من نمی خواهم که همان وزیر دفاعی باشم که یک بار اشتباه می کند.

برخی سرو صداهای کره شمالی در حد بلوف بودند. اما برخی اقدامات این کشور، از جمله بستن شهرک صنعتی کاسونگ، اجرایی شد. بسیاری از سخنان پیونگ یانگ درباره این است که کره شمالی چیست و در جایگاهی است، نه اینکه این کشور واقعاً چه می خواهد. اعلام جنگ کره شمالی علیه «آمریکای امپریالیست» به «حمله اتمی بی رحمانه» در 30 مارس اینطور ادامه می یابد: «آنها باید به خوبی بدانند که در دوره رهبری مارشال کیم جونگ اون، بزرگترین فرمانده زمان، تمام مسائل نسبت به آنچه در گذشته اتفاق افتاده بود، متفاوت است.» شاید تمام تهدیدهای دیگر این کشور نیز باید با همین دیدگاه خوانده شود، با این حال چندان نمی توان مطمئن بود.

 یا شاید این اقدامات نشات گرفته از یک ابزارگرایی پنهان است. پیام کیم این است «با من کاری نداشته باشید»-- اما مخاطب این پیام کیست؟ غرب؟ چین؟ یا ژنرال های خودش؟ یافتن رابطه ای عاقلانه میان اقدامات اخیر کره شمالی و رفتار امروز این کشور چندان آسان نیست. به راه انداختن هیاهوی خصمانه، به هیچ وجه اقدام جدیدی نیست، اما پیش از این برای واسنجی شرایط به منظور رسیدن به اهدافی مشخص صورت می گرفت.

با این حال تعداد قابل توجهی از کارشناسان هنوز هم تاکید دارند که کره شمالی، یک بازیگر منطقی است. شیاد پیش از کیم جونگ اون اینطور بود. کودک جدیدی پشت فرمان نشسته و علیرغم این ادعا که می تواند در سنین جوانی به خوبی از پس از رانندگی برآید، به نظر نمی رسد که حتی بداند چطور این خودرو را باید هدایت کند یا اصلاً به کجا می رود.