روزنامه "نیویورک تایمز" در مقاله‌ای نگرانی و خشم واشنگتن از روی کار آمدن مجدد پوتین در روسیه و پیروزی احتمالی چاوز در انتخابات آتی ریاست جمهوری ونزوئلا را ابراز داشت.
به گزارش خبرنگار فارس از منطقه آمریکای لاتین، روزنامه "نیویورک تایمز" به مناسبت پیروزی مجدد "ولادیمیر پوتین" در انتخابات ریاست جمهوری روسیه و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری در ونزوئلا با انتشار مقاله‌ای تحت عنوان "چاوز و پوتین دو لنگه یک جفت چکمه" به مقایسه این دو چهره سیاسی برجسته پرداخت.
نویسنده مقاله خود را اینگونه آغاز می‌کند: وی در اواخر دهه 1990 به قدرت رسید. شیوه حکومتی پر انرژی او، فصل موفقیت‌های وی را آغاز کرد و جایگاه اجتماعی ویژه‌ای به وی اعطا کرد.
این روزنامه آمریکایی افزود: بدون صرف هزینه و با نهایت خوش شانسی دوران حکومت وی با افزایش قیمت نفت همزمان شده و پول نفت به خزانه دولتی سرازیر می‌شود و این پول در کشور هزینه می‌گردد.
نیویورک تایمز توصیف مغرضانه خود از این دو رئیس‌جمهور را اینگونه ادامه می‌دهد: در چنین شرایطی محبوبیت وی حتی در چشم نخبگان جامعه افزایش می‌یابد، در حالی که سیاست وی علیرغم دارا بودن نشان دموکراسی سنتی، بوی استبداد، نظامی‌گری، فساد و تحقیر می‌دهد. ولادیمیر پوتین؟ هوگو چاوز؟ این توصیف برای هر دو آنها مصداق دارد.
نویسنده مقاله نوشت: غرب از پشت نقاب دموکراسی روسیه می‌بیند که شیوه حکومت پوتین بیشتر شبیه شیوه سلطنتی است ولی از اتفاقی مشابه در خصوص ونزوئلا غفلت کرده است. طی 12 سال اخیر تضعیف دولت ونزوئلا تسریع یافته است.
نیویورک تایمز در عین حال به شخصیت قابل توجه چاوز در اداره حکومت همچون توجه به حقوق شهروندی، حکومت قانون و تفکیک قوا اشاره کرده و اذعان داشت: با وجود همه موارد، چاوز از محبوبیت بی قید و شرط در بین مردم برخوردار است.
به عقیده نویسنده، تا اندازه‌ای می‌توان گفت دلیل این محبوبیت درک قابل ملاحظه مردم از رهبر کشور است.
نیویورک تایمز همچنین نوشت: سخنان جسورانه و پر شور ضد امپریالیستی چاوز دارای چنان جذابیتی است که چهره‌های خشن و سخت اسلاو هرگز نمی‌توانند اینگونه باشند.
شاید بتوان گفت این مقاله نیویورک تایمز بخشی از هراس و خشم واشنگتن نسبت به روی کار آمدن مجدد پوتین در روسیه و چاوز در ونزوئلا را آشکار کرده است.
از همان ابتدا با خواندن نام این مقاله و مقایسه پوتین و چاوز با یک جفت چکمه می‌توان به ماهیت آن و تفکر نویسنده در خصوص این دو رهبر پی برد.
حال این سوال به وجود می‌آید که چرا دو رهبری که به اذعان غرب و در این مورد، نویسنده نیویورک تایمز، از محبوبیت بالایی در بین مردم کشورهای خود برخوردار بوده و اقدامات فراوانی در جهت رفاه شهروندان انجام داده‌اند اینگونه به باد انتقاد گرفته می‌شوند.
آمریکا در انتظار خروج پوتین از صحنه سیاست روسیه بود، ولی اینگونه نشد. همین امر واشنگتن را به اتخاذ تدابیر دیگر برای کنار زدن وی واداشت. تلاش‌های آمریکا برای ایجاد ناامنی در روسیه پس از پیروزی پوتین و ایجاد شائبه تقلب در بین مردم بر کسی پوشیده نبود. حتی این موضوع به روشنی از سوی مقامات کرملین مطرح شد. اظهار نظرهای معنادار مقامات آمریکایی و از جمله "هیلاری کلینتون"، وزیر امور خارجه ایالات متحده، خشم و البته واکنش مسکو را برانگیخت. حتی شخص پوتین ساکت ننشسته و آمریکا را به تحریک مخالفین و مداخله در امور داخلی روسیه متهم کرد.
با وجود تمام تلاش‌ها پوتین با اقتدار بر مسند قدرت نشست و دوره شش ساله ریاست جمهوری خود را با سخنانی کنایه‌آمیز آغاز کرد.
پوتین در سند جامع سیاست خارجی روسیه تاکید کرد: مسکو خواهان برقراری روابط با واشنگتن در سطحی صادقانه و استراتژیک است، اما این روابط باید بر پایه برابری، خودداری از دخالت در امور داخلی و احترام به منافع دیگری باشد.
وی همچنین در این سند بر سیاست خود در ارتباط با سیستم سپر دفاع موشکی آمریکا در اروپا تاکید کرده و به دنبال دریافت ضمانت‌هایی از واشنگتن برای استفاده نکردن از این سیستم علیه روسیه بود.
از سویی دیگر و در آمریکای لاتین، واشنگتن تمام تلاش خود را برای برقراری اتحاد بین احزاب مختلف اپوزیسیون ونزوئلا به کار گرفت و در نهایت موفق شد مخالفان را قانع کند تا تنها با یک نامزد به نبرد چاوز بروند.
در ظاهر بیماری چاوز راه را برای واشنگتن و اپوزیسیون هموارتر کرده است. هجمه شدید رسانه‌ای علیه رئیس‌جمهور و حمایت‌های رسانه‌ای، تبلیغاتی و مالی آمریکا از رقیب وی در زمانی که چاوز برای درمان در کوبا به سر می‌برد، به اوج خود رسید.
با وجود همه تلاش‌های صورت گرفته، تمامی نظرسنجی‌ها حاکی از حمایت تقریبا 60 درصد مردم ونزوئلا از رئیس‌جمهور این کشور بوده و نشان می‌دهد رابطه عاطفی مردم با چاوز پس از بیماری وی از گذشته نیز قوی‌تر شده است.
انتشار این مقاله در نیویورک تایمز نشان می‌دهد که آمریکا پس از تحمل ضربه‌ای سنگین در روسیه، پنج ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری در ونزوئلا به شکست زودهنگام خود در آمریکای لاتین نیز اعتراف کرده است.
