فرارو- چندان خنده دار نیست که در انتظار تغییر یو شکل روند حرکتی کره شمالی به سمت دموکراسی باشیم.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از فارن پالسی، میانمار برای بیش از دو دهه دولتی منفور در سطح جهانی بود که توسط ژنرال های نظامی حکومت می شد که اعتراضات سیاسی را سرکوب می کردند، رسانه ها را به خفقان می کشیدند، اقلیت های قومی را مورد آزار و اذیت قرار می دادند و علیرغم برخورداری از منابع غنی، در ارتقاء استانداردهای زندگی مردم ناکام بودند.
اعمال تحریم بر این کشور از سوی آمریکا همواره تداوم داشته اما تحولات چند ماه اخیر بسیار چشمگیر بوده است. سفر هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا در اواخر سال گذشته میلادی بر تغییرات در داخل میانمار تاکید دارد، ضمن اینکه در پی تعهد مقامات این کشور به آزادسازی تعداد قابل توجهی از زندانیان سیاسی و امضای آتش بس با شورشیان قومی کارن، آمریکا 13 ژانویه دست به ترمیم روابط کامل دیپلماتیک با این کشور زد. با این حال پیشرفت آمریکا در بازسازی روابط با میانمار همچنان شکننده است؛ دولت باید به دیگر معیارها از جمله پذیرش نتایج انتخابات فرعی مجلس طی ماه آوریل پایبند باشد. در این میان این سوال پیش می آید که آیا چنین شرایطی در کره شمالی ایجاد خواهد شد؟
خرد جمعی می گوید کره شمالی در بهترین شرایط گرفتار روند انتقال فعلی قدرت می شود و در بدترین شرایط از داخل منفجر خواهد شود؛ در هر دو راه، این کشور، آمریکا را همچنان دشمن درجه یک خود خواهد دانست. اگر به قدرت رسیدن کیم در پیونگ یانگ باعث تحکیم قدرت شود، وی ممکن است بخشی از راهکار میانمار را اجرایی کند و گشایش روابط با آمریکا را پیگیری کند. با توجه به اینکه وابستگی اقتصادی این حکومت به چین به شکل ناراحت کننده ای رو به افزایش است، انتخاب چنین گزینه ای چندان غیرقابل باور نیست.
در حال حاضر دولت های جهان می خواهند بدانند آیا کیم جونگ اون توانایی کنترل و حفظ شرایط کشور را دارد یا خیر. در حالیکه پدر اون چند دهه را صرف آماده سازی خود برای رسیدن به پست رهبری در کره شمالی کرده بود، کیم جوان تقریباً یک شبه به قدرت رسید؛ هنوز مشخص نیست که کیم قادر به جلب وفاداری ژنرال ها و کادر دولتی کره که قشر نخبه این کشور را تشکیل می دهند، باشد. ترکیب کشمکش درونی قدرت و نارضایتی عمومی می تواند منجر به سقوط کیم، به راه افتادن جریان خروج حجم وسیعی از پناهندگان، گسترش مواد هسته ای و شبه جزیره ای متحد اما بی ثبات شود.
کره شمالی می تواند به سادگی نجات یابد. پیش بینی ها در مورد انتقال قدرت که به طور معمول صورت گرفته، ظرفیت این نظام در تداوم حاکمیت را ناچیز انگاشته است. طی دوران قحطی دهه نود میلادی که درآن چند میلیون نفر از مردم کره شمالی هلاک شدند، این رژیم مواد غذایی و دیگر کالاها را از طریق کانال های مختلف به مقامات نظامی و حزبی رساند تا وفاداری آنها را تضمین کند و این احتمال وجود دارد که کره شمالی برای خرید وقت به منظور تحکیم قدرت کیم اقدام به آزمایش موشک و اظهار بیانات متخاصم علیه واشنگتن کند. پیونگ یانگ که روزی در داخل از امنیت لازم برخودار بود می تواند از مسیر مقابله خارج شده و به دنبال عادی سازی روابط با آمریکا باشد. این کشور شاید با ایجاد تغییراتی اندک در داخل روابط خود با دیگر کشورها را بهبود بخشد.
میانمار مانند کره شمالی یکی از متحدان چین محسوب می شود که این مسیر را طی کرده است. سیاست آمریکا برای دو دهه میانمار را کشوری منفور می دانست. اقدامات دولت نظامی میانمار از جمله سرکوبی اعتراضات مردمی، بدرفتاری با گروه اقلیت های قومی و مقابله با فعالیت های دموکراتیک باعث اعمال تحریم های سختگیرانه تر از سوی آمریکا شد. میانمار علاوه بر شرایط بد حقوق بشری، خطرات امنیتی را ایجاد کرده است. دولت نظامی میانمار در پیشنهادی برای تهیه فناوری موشک به کره شمالی روی آورد.
با این حال میانمار به جای ادامه مقابله با آمریکا، تغییر مسیر را آغاز کرد. دولت این کشور از نوامبر سال 2010 یک سری اصلاحات اگرچه محدود اما درست را آغاز کرد، برخی زندانیان سیاسی را آزاد کرد و سانسور رسانه ای را کاهش داد. همچنین تلاش ها برای دستیابی به فناوری موشک را متوقف رها کرد و با استقبال از سفر کلینتون اقدام به آزاد کردن 651 زندانی سیاسی دیگر کرد و با شورشیان قومی کارن اعلام آتش بس کرد.
تمام این تغییرات که از چشم بسیاری از خارجیان دور مانده، به تحریک نگرانی ها در مورد متحد میانمار- چین صورت گرفت. میانمار که به دلیل تحریم های بین المللی دراز مدت در اقتصاد جهانی به انزوا کشیده شد، بیش از پیش برای تجارت و سرمایه گذاری به چین وابسته شد. این وابستگی به تدریج باعث فرسودگی استقلال ملی این کشور شد، چراکه شرکت های چینی کارگران را وارد می کردند و بخش انرژی و زیرساخت های حمل و نقل این کشور را در اختیار خود گرفتند. حال میانمار اصلاحات داخلی ضروری برای کسب روابط عادی دیپلماتیک به آمریکا را اجرایی می کند.
اگر کره شمالی از عواقب مرگ کیم جونگ ایل رهایی یابد، با مشکلات مشابهی روبرو خواهد بود. در حال حاضر شرکت های چینی حضور پررنگی در کره دارند. آنها در استخراج منابع و ساخت و ساز، فعالیت های منطقه آزاد تجاری که باعث حضور هیات های نمایندگی چینی در این کشور شده شرکت دارند. اگر کیم جونگ اون به دنبال اصلاحات بازارگرا باشد، آن هم جدی تر از پدر خود، حضور اقتصادی چین در کره شمالی همچنان افزایش خواهد یافت. با وجود انتقال قدرت در پیونگ یانگ، اهداف پکن هیچ تغییری نکرده اند: حضور یک اقتصاد تابع در نیمه شمالی شبه جزیره کره تا ابد.
شاید رهبر جدید کره شمالی در نهایت با یک انتخاب صریح روبرو شود؛ تبدیل شدن به اقتصادی تحت الحمایه چین یا ایجاد روابطی که اندکی با آمریکا دوستانه تر باشد. در عوض آمریکا در تقابل با انتقال قدرت در کره باید آماده هرگونه تغییر در این کشور باشد و به جای نگرانی در مورد سرمایه گذاری چین در کره شمالی –عاملی که قادر به تاثیرگذاری بر آن نیست- واشنگتن باید شرایط را از دریچه ای دیگر بنگرد؛ چنین سرمایه گذاری هایی می تواند روند برقراری روابط با پیونگ یانگ را تسریع کند.
