چرا آمریکا تلفات غیرنظامی جنگ‌های خود را نادیده می گیرد؟

فرارو- در پی اعلام خروج رسمی نیروهای آمریکا از عراق و پایان دادن به این جنگ، باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در سخنرانی فصیحی ارتش ایالات متحده را به دلیل میهن پرستی، تعهد به انجام ماموریت و تعهد پایدار در قبال یکدیگر مورد تحسین قرار داده و برای کشته شدن نزدیک به چهار هزار و 500 سرباز نیروهای مسلح آمریکا در عراق ابراز تاسف و همدردی کرد. وی حتی اشاره ای به قربانیان مردم عراق در این جنگ نکرد.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از واشنگتن پست، چنین بی توجهی هایی به مرگ غیرنظامیان در جنگ های آمریکا تنها منحصر به عراق نیست. به طور کلی آمریکایی ها توجه چندانی به مردمی که در کشورهایی زندگی می کنند که مداخلات نظامی آمریکا در آنها صورت می گیرد، ندارند. به بناهای یادبودی که به افتخار قربانیان آمریکایی در جنگ های کره و ویتنام ساخته شده نگاهی بیاندازید؛ این بناها مقدس هستند اما هیچ اشارهای به مردم این کشورها که در درگیری های جنگ تلف شدند، نمی کنند.

جنگ های اصلی که آمریکا از زمان تسلیم شدن ژاپن در سال 1945 درگیر آنها بوده – در کره، هندوچین، عراق و افغانستان- قتل عام گسترده ای را به دنبال داشته است. در مورد اکثر این جنگ ها هیچ اطلاعات دقیقی از تعداد کشته شدگان وجود ندارد اما یک تخمین محافظه کارانه بیانگر کشته شدن دستکم شش میلیون غیرنظامی و سرباز است.

چنین عدم آگاهی هرگز چندان مورد توجه نبوده، یک واکنش خودمحورانه در قبال وحشت از جنگ محسوب شده و به یک سنت آمریکایی بدل شده که قدمت اش به دهه های گذشته می رسد. مردم آمریکا خود را ملتی سخاوتمند و دلسوز می داند؛ از سونامی آسیا درسال 2004 تا طوفان کاترینا در سال 2005 و زلزله هائیتی در سال 2010، آمریکایی ها هیچ تعللی در گشودن جیب ها و قلب هایشان نداشته اند.

با این حال زمانیکه صحبت از جنگ های برون مرزی می شود، دغدغه برای قربانیان تنها به نیروهای آمریکایی محدود می شود. زمانی که مردم از نگرانی خود در مورد قربانی شدن جمعیت های بومی سخن می گویند، اظهاراتشان بیشتر استراتژیک است تا دلسوزانه. تغییر جهت برنامه آمریکا در اواخر سال 2006 به سمت عملیات های ضدشورش که شامل محدودیت نظامی بیشتر می شد، به عنوان تغییری در جهت حفظ ماموریت آمریکا تصویب شد، نه به عنوان استراتژی که از کشته شدن غیرنظامیان بیشتر جلوگیری کند.

جنگ در کره و هندوچین قربانیان بسیاری را بر جای گذاشت. در حالیکه برآورد کشته شدگان جنگ کره بیشتر از روی حدس و گمان بوده، باور عمومی این است که این جنگ سه ساله جان 3 میلیون نفر را گرفته که نیمی از آنها غیرنظامی بوده اند. تلفات قابل ملاحظه غیرنظامیان بیشتر به دلیل جمعیت این کشور است که متراکم ترین جمعیت را در جهان دارد و خطوط مقدم جنگ که اغلب در حرکت بودند.

جنگ در ویتنام و سیل درگیری ها در لائوس و کامبوج بسیار مهلک تر بودند. شمار کشته شدگان این جنگ ها نیز به طور دقیق مشخص نیست، با این حال چندین برآورد علمی نشان دادند تعداد کشته شدگان نظامی و غیرنظامی ویتنامی از یک میلیون و 500 هزار تا سه میلیون و 800 هزار نفر تخمین زده شده اند و این در حالی است که مبارزات به سرکردگی آمریکا در کامبوج منجر به مرگ 600 تا 800 هزار نفر شده و تعداد کشته شدگان جنگ لائوس نیز به حدود یک میلیون نفر می رسد.

علیرغم اینکه سلاح های فعلی از دقت به مراتب بالاتری برخوردار هستند، تلفات جنگ عراق به چندصد هزار نفر رسیده است. در نیمه سال 2006 دو تحقیق صورت گرفته در مورد خانوارها بیانگر مرگ 400 تا 650 هزار نفر بود و از آن زمان تعداد بسیاری کشته شده اند. جنگ در افغانستان نسبت به دیگر جنگ ها از خشونت کمتری برخوردار بود و تعداد نظامیان و غیرنظامیان کشته شده به حدود 100 هزار نفر رسید.

این تعداد شاید تاحدودی گیج کننده به نظر برسد چراکه برخی برآوردها تنها شامل افرادی می شود که در درگیری مستقیم کشته شده اند؛ برخی دیگر شامل کشته شدگان در خشونت ساختاری از جمله کشتارهای ناشی از تخریب سیستم بهداشت و درمان می شود. اینکه هیچ روش رسمی برای شمارش تعداد کشته شدگان وجود ندارد، خود نشانه ای از رویکرد بی توجهی است که بر جنگ های آمریکا احاطه دارد.

یکی دیگر از نشانه های عدم توجه آمریکا به کشته شدگان غیرنظامی جنگ های این کشور را می توان در فیلم ها، کتاب های داستانی و مستند آمریکا مشاهده کرد. صنعت سرگرمی آمریکا به ندرت به این جنگ ها می پردازد و در موارد اندک نیز تمام توجه و تمرکز معطوف به آمریکایی ها شده است.

تعداد سازمان های غیرانتفاعی آمریکایی که خود را درگیری قربانیان جنگ می کنند بسیار اندک است و از اقبال عمومی چندانی نیز برخوردار نیست. ضمن اینکه تقریباً هیچ نظرسنجی جامعی با سوال از عموم مردم در مورد تلفات خارجی صورت نگرفته است. اما در مواقعی نادر که چنین اقدامی انجام شده، نتایج قابل توجه بوده اند. نظرسنجی 1968 هریس نشان داد تنها 4 درصد از مردم آمریکا خواهان پایان یافته جنگ ویتنام به دلیل آسیب به غیرنظامیان هستند. نظرسنجی دانشگاه میشیگان نشان داد «تعداد آمریکایی هایی که معتقدند مداخله ما یک اشتباه نظامی بوده و مایل هستند که این ماجرا را به طور کامل فراموش کنند، بیشتر و بیشتر می شود.»

در مورد عراق، زمانیکه بخش تحقیقات آسوشیتدپرس اوایل سال 2007 از آمریکایی ها پرسید که چه تعداد عراقی در این جنگ کشته شده اند، میانگین تمام پاسخ ها 9 هزار و 890 نفر بود و این در حالی است که تعداد واقعی مطمئناً در آن دوره به صدها هزار نفر رسیده بود. در چندین نظرسنجی که طی سال های 2007 و 2008 صورت گرفت اکثریت آمریکایی ها به این سوال که آیا آمریکا با وجود خطر بروز ناآرامی های داخلی در عراق، باید نیروهای خود را از این کشور خارج کند، پاسخ مثبت دادند.

امروز هیچ حمایتی از کمک به بازسازی عراق و افغانستان صورت نمی گیرد. حتی عراقی هایی که با ارتش آمریکا همکاری می کردند برای کسب پناهندگی سیاسی در آمریکا با مشکلات بسیاری روبرو بوده و خطر مجازات در وطن نیز آنها را تهدید می کند. واکنش آمریکا در برابر کشته شدن تعداد بسیاری از غیرنظامیان، آواره شدن پنج میلیون نفر و کشوری ویران شده، به شکل غم انگیزی، بی اعتنایی بوده است.