کودکان خیابانی

کودکان کار همان فرزندان این سرزمین هستند که در پی لقمه‌ای نان به کار گمارده می‌شوند تا مخارج خانواده شان را تهیه کنند. گرچه در جای جای این کشور پهناور وجود دارند، اما همچنان در چشم همگان نامریی هستند. هیچکس از قلب‌های کوچک حسرت کشیده، دست‌های پینه بسته و پشت خمیده شان خبری ندارد، اما هر روز می‌آیند گاهی گل و زمانی فال می‌فروشند و گاهی اوقات هم برای یافتن لقمه‌ای نان در سطل‌های بزرگ زباله فرو می‌روند و به لطف سیاست‌های ناکارآمد روز به روز بر تعدادشان افزوده می‌شود. شرایط نامساعد زندگی آنان را در معرض انواع و اقسام بیماری‌ها و جرایم قرار می‌دهد. محل زندگی این کودکان خیابان است و در همان خیابان‌ها رسم و راه زندگی کردن را می‌آموزند. آسیب می‌بینند، کتک می‌خورند تا کودک کار شوند و وقتی به سراغشان می‌روی بدن‌های نحیف و لاغرشان را می‌بینی که مورد ضرب و شتم واقع شده اند و روح‌های بی قراری را می بینی که به فکر رهایی هستند آری کودک به بازی، به تحصیل نیاز دارد و کار کردن در این سن حق او نیست. بر این اساس سازمان بین المللی کار در سال ۲۰۰۲ روز ۱۲ ژوئن مصادف با ۲۳ خردادماه را به نام روز جهانی مقابله با کار کودک اعلام کرده است و تمام دولت ها، کارفرمایان، سازمان‌های کار، جامعه مدنی و میلیون‌ها انسان را از سراسر جهان فرا خوانده تا اقدام موثری برای کمک به این کودکان انجام دهند.

مهاجرت غیرقانونی، نقطۀ آغاز داستانِ بیش از ۸۰ درصد این کودکان است که به گفتۀ معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی، از اتباع خارجی و به‌ویژه افغانستانی هستند و بیشترشان زندگی‌شان را به دست «قاچاق‌بَرهایی» سپرده‌اند که آن‌ها را برای رساندن به مرز‌های ایران، حتی تا ۲۰ نفر در خودرو‌هایی چپانده‌اند.

در کاراکاس کودکان بی‌خانمان در خیابان‌ها می‌خوابند، در رودخانه‌ها و آبهای آلوده حمام می‌کنند و غذای خود را در زباله‌ها جستجو می کنند. در بسیاری از موارد این کودکان مواد مخدر ماری جوانا نیز مصرف می‌کنند.

فضاسازی مدرسه های آموزشی کودکان کار توسط کانون دانشجویی در چهارده مدرسه سطح شهر تهران در حال انجام است

بنابر اظهارات رئیس سازمان بهزیستی کشور، کودکان خیابانی تحت پوشش بیمه سلامت همگانی قرار گرفتند.