وطن

« وطن ‌دوستی و مهر ورزیدن به میهن، فریاد کشیدن و فحاشی کردن در شبکه‌های مجازی و آویختن فروهر از گردن و تعظیم کردن به مقبره کوروش و تجمع کردن در حافظیه به وقت سال نو نیست. تعصب ورزیدن بر سر وطن ، از آن دسته تعصب‌هایی است که اگر به فاشیسم و خشونت نکشد و حد اعتدال در آن رعایت شود، البته امری نیکو است. اما پاس داشتن وطن مفهومی عمیق‌تر و گسترده‌تر از تعصب ورزیدن بر نام و دعوا کردن بر سر تقدم ما در تمدن بر دیگر ملل دنیاست.»

«به کسی که خاکِ وطن را به سنگ و کلوخ تعبیر می‌کند که به فروش می‌رسد، چه جواب می‌توان داد جز خاموشی؟ اما یک نکته را باید به او و هم اندیشانش گفت که اگر این سوی سیم خاردار و آن سوی آن برای شما فرقی نمی‌کند، برای ما فرق می‌کند. این گفتار نا به جا عملاً تیز کردن تیغ دشمن است.»

دلبستگی به وطن به صورت‌های مختلف در شعر عارف متجلی شده است. او در زمانی زندگی می‌کرد که کشور از هر طرف در میان هجوم بیگانگان اسیر شده بود و مردم ایران در وطن خود غریب بودند

ملک الشعرای بهار در دوران مشروطه و پهلوی زیست. بهار در سایه محبوبیتش در میان مردم به قدرتی دست‌یافت که باوجود مخالفت حاکمیت زمانه‌اش دست از مبارزه برای وطن برنداشت.

هادی چوپان به حملات دژخیم صیهون به ایران و شهادت تنی چند از پرسنل خدوم پدافند ارتش واکنش نشان داد.

این زن خاطراتی از برگاما را به یاد می آورد و حتی خیابانی که خانه اش در آنجا قرار داشت را پیدا کرد اما نمی توانست خانه اش که ظاهرا طی این سالها از بین رفته را پیدا کند.

سرودی ملی که این سال‌ها بسیار سر زبان‌ها بوده و بارها دیده‌ام در اجراهای عمومی، مردم به احترام نام « وطن » می‌ایستند و با عشق و هیجان سالار عقیلی را تشویق می‌کنند و از او می‌خواهند دوباره این تصنیف را بخواند. این گروه رأی نیاورد اما جالب که هیچ کدام از داورها به این شکل از خراب کردن یک سرود ملی، اعتراض و اشاره‌ای نکرد. برنامه زنده هم نبود بگوییم پخش این آیتم از دست مسئولانش در رفته است.

«دوباره می سازمت وطن » را بهبهانی سه سال پس از انقلاب نوشت و آنرا به سیمین دانشور تقدیم کرد که همیشه دلش مثل او «برای دوباره ساختن وطن می تپید.» او در سال 84 و همزمان با استفاده ستاد انتخاباتی مصطفی معین در یادداشتی شکایت آمیز نوشت: «اين شعر در سال 1360 سروده شد و به همراه شعر «کوچه» مجله ی چراغ خانم سيما کوبان را خاموش کرد.