آقایی در وهله اول یک شخصیت ملموس و باورپذیر ارائه میدهد. مخاطب میداند او کیست و منظورش از رفتارهایی که در پیش گرفته، چیست. بازیگر نقش را مال خود کرده و برای جزئیترین رفتارهای او طراحی داشته است. این را میتوان از کنش و واکنشهای آقایی در موقعیتهای مختلف فهمید؛ چه جایی که ساکت است و انتقال حس را به چشم واگذار میکند و چه آنجا که با فریاد حرفش را میزند.
وقتی دختر من به صورت خصوصی به مادرش میگوید که اگر ایفاگر این نقش پدرم نبود او را «مرتیکه کثافت» خطاب میکردم! معلوم است که ماجرا دیگر شوخیبردار نیست، چون دخترم در حالی این را میگوید که کاملا مرا و حرفهام را میشناسد و به من علاقهمند است؛ بنابراین این بازخوردها نشان میدهد سریال «پدر» فراتر از یک نمایش ساده در بین مردم جلو رفته است و قطعا این مدل بازخورد حاصل زندگی کردن نقش است.