دارالفنون

جناب حکمت، «موسیو گدار»، معمار چیره‌دست فرانسوی را مسئول جانمایی و ساخت دانشگاه کرد. پیداکردن زمینی به آن بزرگی در تهران آن روزگار کار چندان سختی نبود. بعد از چندی باغی خارج از محدوده شهر و در شمال تهران مابین روستای امیرآباد و خندق شمالی تهران به نام باغ «جلالیه» پیدا شد که مد نظر حکمت و گدار قرار گرفت. این باغ زیبا پوشیده از درختان کهنسال و باصفا بود و بعد از کش‌وقوس‌های فراوان از قرار متری ۵ریال از مالک ترک آن به نام «حاج‌رحیم‌آقای اتحادیه تبریزی» خریداری شد.  

وقتی که رهبران دولت‌ها و حکومت‌ها دریافتند که برای حفظ یا توسعه مرز‌های خویش، نیازمند بازوان توانایی هستند که در جنگ‌ها بتوانند پیروزی را برای آن‌ها به ارمغان آورند، به مقوله ورزش و ترویج فرهنگ ورزش میان مردم توجه بیشتری شد.

مدرسه دارالفنون در خیابان معروف به ناصریه_ ناصرخسرو_واقع شده و به گواه تاریخ اولین مرکز آموزش علوم و فنون جدید در ایران بوده که شاخه پزشکی نوین درآن تدریس شده و درحقیقت نخستین دانشگاه مدرن در تاریخ ایران به شمار می‌آید. مجموع فارغ‌التحصیل‌ها تا ۱۳۰۹ قمری قریب یک هزار و یکصد نفر در رشته‌های مختلف بوده است. در دوره‌های بعد ١٠٠ نفر شاگرد پذیرفته شدند که بیست نفر از آن‌ها مربوط به رشته طب بودند.

جداره‌سازی خیابان ناصرخسرو، باعث تخریب کتیبه‌ - کاشی 81 ساله‌ی «توانا بود هر که دانا بود» شد.