گفتگو با حسین کیانی که اخیرا «کافه کات» را روی صحنه برد
آینده تئاتر برای من مبهم است. چون از یکسو در نسل جدید، نوعی اشتیاق به کار کردن و آموختن میبینم و از سوی دیگر هیچ برنامهریزی دقیق، هوشمندانه و کارآمد فرهنگی نمیبینم و همین سبب آن ابهام میشود. درواقع چشمانداز مدیریتی موجود بههیچعنوان نمیتواند پاسخگوی استعداد و شوق و ذوقی باشد که در هنرجویان و دانشجویان وجود دارد و نمیدانم زمینه اجرایی فعالیت این همه استعداد کجا خواهد بود و چه مدیرانی با چه سیستمی به تقویت این استعدادها و رشد و شکوفایی آنها کمک خواهند کرد؟