فرارو- اگر تظاهرات هایی که در ماه فوریه به اوج رسید، اعتراضی به دیکتاتوری حسنی مبارک بود، انقلاب امروز مصر علیه میراث باقی مانده از رژیم وی صورت می گیرد.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از نیویورک تایمز، بسیاری از معترضان در میدان تحریر مصر، اعتراضات و تظاهرات های چند روز اخیر را انقلاب واقعی مصر می دانند. بقایای نظام مبارک- ارتش، اخوان المسلمین و دیگر اسلام گرایان یا لیبرال ها و چپ گراهای چند تکه- به نظر آماده هدایت مرحله انتقال از نظام مبارک نیستند. این همان فرضیه ای است که در انقلاب های عربی از سوریه، لیبی و یمن تا بحرین گسترش یافته است.
استراتژی که برای چند دهه در سرکوب خشم مردم و کشیدن شیره تمایل مردم به اعتراض موفق بوده، دیگر کارایی ندارد. در نتیجه به هیچ وجه مشخص نیست که مصر چه مسیری را در حرکت به جلو خواهد یافت. مقامات امیدوار بودند که معترضان خسته می شوند و به خانه هایشان بازمی گردند اما اینچنین نشد. نیروهای نظامی دست به خشونت زدند، اما نتیجه ای نداشت. امتیازات را محدود کردند، نتیجه ای نداشت. و در نهایت خارجیان را به تحریک خشونت ها متهم کردند که باز هم نتیجه ای نداشت.
این امر می تواند حاکی از دوره خطرناک و بلند مدتی از ناآرامی در مصر باشد، همانطور که نمایش چشمگیر نارضایتی مردم طی روز پنج شنبه در میدان تحریر نشان داد که هیچ نهادی برای کانال زدن به راهی برای بهبود سرخوردگی مردم در مصر وجود ندارد.
ارتش مصر هیچ اعتنایی به مقیاس اعتراضات ندارد و احزاب اسلام گرا تنها به پیگیری اهداف سیاسی می پردازند تا حضوری سالم در انتخابات آتی این کشور داشته باشند. هیچ رهبری، از هیچ گروه ایدئولوژیک اقدامی برای برقراری ارتباط با مردمی که بار دیگر با نارضایتی به خیابان ها می آیند، صورت نداده است.
تحلیل گران مصری بر این عقیده اند که معترضان احساس می کنند به مردم مصر خیانت شده و تظاهرات چند روز اخیر بیانگر شکست طبقه سیاسی این کشور است.
بسیاری از دیکتاتورهای عرب، که برخی شان هنوز بر سر قدرت هستند در زمان قدرت فعالیت های بسیاری در بخش های اجتماعی داشتند تا به تداوم حاکمیت خود کمک کنند و یکی از آخرین دستاوردهای آنها توانایی در جذب، تخلیه یا لغو نهادهایی بوده که می توانستند هدایت گر مرحله انتقال در زمان نبود این دیکتاتورها باشند.
تخریب بی رحمانه موسسات و نهادهای لیبیایی توسط معمر قذافی، باعث شد پس از وی کشوری بر جای بماند که مناطق مختلف در آن بعضی مواقع مانند دولتی مستقل عمل کنند و عملکرد قبایل چون ساختار اصلی اجتماعی نمود یابد. سلطنت بحرین آنچنان به اختلافات فرقه ای دامن زده که جامعه ای که زمانی جهان وطن بود، شاید چنان قطبی شود که امکان بازسازی آن دیگر وجود نداشته باشد.
نوع بقایای دیکتاتوری مصر روز پنج شنبه به نمایش درآمد، زمانیکه ارتشی خفته در چند دهه امتیازگیری با واگذاری قدرت واقعی مخالفت کرد و در چنین شرایطی طبقه سیاسی که تحت نفوذ سال ها استبداد، تضعیف شده- اخوان المسلین برجسته ترین مثال است- فرصت طلب و تدافعی به نظر می رسد.
بسیاری از مردم در میدان تحریر معتقدند سیاست مداران یا منافع خود را در اولویت قرار داده اند یا توانایی اجرای اقداماتی برای ریشه کن کردن بدترین بحران مصر از 11 فوریه و سرنگونی مبارک را نداشته اند. خشم مردم تا بدان حد زیاد است که یکی از سیاست مداران اخوان المسلیمن از سوی جمعیت میدان تحریر رانده شد و همین امر نشان می دهد این معترضان درست مانند ماه ژانویه مصمم و بدون رهبر هستند.
مصطفی طوبقی، کارمند 56 ساله دولت می گوید: «آنچه با آن دست به گریبان هستیم، سیستم مبارک است، تمام این افراد فارغ التحصیلان مکتب مبارک هستند.»
طی چند روز اخیر مردم در میدان تحریر که نماد اتحاد معترضان محسوب می شود، گردهم آمده و تظاهراتی را به راه انداختند که از نظر تعداد با برخی از گسترده ترین اعتراضات 18 روزه علیه مبارک برابری می کند.
تحلیل گران بر این عقیده اند که شکاف ایجاد شده میان ارتش و معترضان آنقدر زیاد است که ترمیم آن تقریباً غیرممکن به نظر می رسد. آنها معتقدند مشکل اصلی این است که حداکثر آنچه نظامیان می توانند ارائه دهند، حداقل مطالبات معترضان را هم برآورده نمی کند.
قابل توجه است که در میدان تحریر تنها موضوعی که چندان مورد بحث قرار نمی گیرد انتخابات است. انتخابات پارلمانی مصر روز دوشنبه برگزار می شود اما هیچ بحث و گفتگویی در مورد برنامه کار نامزدهای انتخاباتی، نامزدها یا احزاب شرکت کننده میان مردم صورت نمی گیرد.
در این میدان مردم خشمگین هستند، نه تنها از حضور محمد حسین طنطاوی که برای دو دهه به عنوان وزیر دفاع به مبارک خدمت کرده بود، بلکه از عملکرد کلی نظامیان که تمام معادلات در مورد انتقال قدرت که قرار بود طی شش ماه اجرایی شود را بر هم زده اند.
عفیفی احمد، داروساز 52 ساله مصری می گوید: «انقلاب ماه فوریه مصر زیبا بود اما برای ما یک کودتا را بر جای گذاشت. طنطاوی هرگز متقاعد نشد که انقلابی صورت گرفته و تمام آنچه می خواهد انجام دهد، بازسازی سیستم سابق است.»
