اسماعیل کارتال که کاشف آردا گولر ستاره فعلی رئال‌مادرید است، قصد دارد پروژه ساخت بازیکن در پرسپولیس را آغاز کند.
در روز‌هایی که فوتبال در دنیا به یک صنعت عظیم و تجارتی بزرگ بدل شده، درآمدزایی، تکیه بر نیرو‌های خودی و پرورش استعداد‌های آینده‌دار، بسیار مهمتر از کسب نتیجه یا رسیدن به عناوین مختلف قهرمانی است. باشگاه‌هایی وجود دارند که دلیل فعالیت‌شان، سودِ مالی است و نه جام و مقام.
به سال‌ها قبل برمی‌گردیم. تیم آلکمار که در لیگ هلند حضور دارد، دو بازیکن به نام‌های ویسنت سانسن و علیرضا جهانبخش را جذب و به اسکواد خود اضافه کرد. این باشگاه روی هم برای انتقال این دو بازیکن، ۳ میلیون یورو هزینه کرد. تنها بعد از دو سال، یانسن از لیگ برتر انگلیس و باشگاه تاتنهام پیشنهادی هنگفت دریافت کرد و راهی لندن شد تا شاگرد مائوریسیو پوچتینو شود.
تاتنهام برای انتقال یانسن، حدود ۲۵ میلیون یورو هزینه کرد. اما یک سال بعد، همین اتفاق برای علیرضا جهانبخش هم رخ داد؛ ستاره تیم ملی ایران که کفش طلای اردیویسه را تصاحب کرد و آقایِ گل هلند شد، با قراردادی به ارزش ۲۱ میلیون یورو به برایتون رفت تا آرزو‌های خود را در لیگ برتر انگلیس دنبال کند.
آلکمار که برای جذب این دو بازیکن تنها ۳ میلیون یورو هزینه کرده بود، آنها را ۴۶ میلیون یورو فروخت تا سودی ۱۵ برابری به جیب بزند و از این مسیر، هزینه‌های باشگاه را تا چند سال پس‌انداز کند. باشگاه‌داری یعنی همین که در برخی نقاط اروپا و آمریکای‌جنوبی می‌بینیم. تکیه بر محصولات آکادمی و همچنین جذب بازیکنانی که در آینده تبدیل به ستاره‌های دنیای فوتبال می‌شوند.
مأموریت جدید کارتال در پرسپولیس؛ ساختِ «گولر‌های ایرانی» در جنوب تهران علیرضا جهانبخش با مبلغ ۲۱ میلیون یورو راهی برایتون شد تا رکوردی جدید را به نام خود ثبت کند.
رویکرد قریب به اتفاق باشگاه‌ها و مربیان طراز اول فوتبال جهان، همین است. می‌بینیم که در انگلیس، انواع و اقسام بازیکنان از آکادمی به تیم اصلی می‌آیند تا سال‌ها بعد، باشگاه‌ها از جذب ستاره‌های گرانقیمت بی‌نیاز شوند. استعداد‌ها را خودشان پرورش می‌دهند و از طریق آنها، چه در زمین و چه در بحث درآمدزایی سود می‌برند. نمونه‌اش کوبی ماینو در منچستریونایتد و اتا انوانری در آرسنال.
در فوتبال ایران، اگر سپاهان و گاهاً فولاد و گل‌گهر را فاکتور بگیریم، باقی تیم‌ها اعتقادی به ساخت بازیکن و استفاده از استعداد‌های آکادمی خود ندارند. استقلال سال‌ها قبل محمدمهدی زارع را بدون دریافت مبلغ رضایتنامه از دست داد و همین بازیکن حالا به اردوی تیم ملی رسیده و مورد توجه امیر قلعه‌نویی قرار گرفته است. فکرش را بکنید اگر استقلال بخواهد او را بخرد، چه هزینه سرسام‌آوری را باید پرداخت کند؟
نفر اول، ایستاده از راست محمدمهدی زارع است. بازیکنی که در امید‌های استقلال بازی کرد، اما به تیم بزرگسالان نرسید و حالا یکی از بازیکنان تیم ملی محسوب می‌شود.
اسماعیل کارتال، اما می‌خواهد برنامه‌ای شبیه به باشگاه‌های بزرگ و مربیان مطرح را در پرسپولیس پیاده کند. او به هواداران پرسپولیس وعده یک سبک هجومی و همچنین استفاده از بازیکنان جوان را داده و معتقد است هیچ ترسی از انجام این کار ندارد.
سرمربی پرسپولیس در مصاحبه‌ای گفت: من در زندگی‌ام هیچ‌گاه دست از تلاش نکشیدم و این موضوع را خیلی دوست دارم. آدم خلاقی هستم و می‌خواهم کار متفاوتی انجام بدهم. به اتفاقات جدید نگاه مثبتی دارم؛ به عنوان مثال آردا گولر را وقتی۱۶ ساله بود، مستقیم به تیم اصلی فنرباغچه آوردم و بعد از یک سال او را ۳۰ میلیون یورو به رئال‌مادرید فروختیم. همچنین فردی کادی اوغلو را به سمت چپ خط دفاع آوردم و مدتی بعد او را با مبلغ ۳۵ میلیون یورو به اورتون واگذار کردیم. آلتای باییندیر پسر کوچکی بود که او را از آنکارا به فنرباغچه آوردیم و از وجود او درآمدی هنگفت به دست آوردیم. خیلی حواسم به بازیکنان جوان هست و اگر ظرفیت بازی داشته باشند، اصلا نمی‌ترسم و از آنها استفاده می‌کنم.
به نظر می‌رسد پروژه ساخت بازیکن در پرسپولیس کلید خورده و اسماعیل کارتال هم مأمور اصلی اجرای آن است. او در اولین اقدام، امیرحسین محمودی را از تیم جوانان پرسپولیس به بزرگسالان آورده و قصد دارد در صورت لزوم از او در ترکیب استفاده کند. تنه به تنه شدن با ستاره‌های پرسپولیس، به خودی خود می‌تواند بازیکن را پخته و آماده حضور در ترکیب اصلی کند. همان کاری که کارتال در فنرباغچه انجام داد، حالا قرار است در پرسپولیس نیز اجرا کند.
باشگاه پرسپولیس و هواداران پرشمارش، می‌توانند به آینده امیدوار باشند. اگر این پروژه به بهترین شکل اجرا شود و امکانات مناسبی در ورزشگاه شهید کاظمی در اختیار کارتال قرار بگیرد، پرسپولیس در سال‌های بعد، از پرداخت هزینه‌های بالا در فصل نقل و انتقالات بی‌نیاز می‌شود. هدف کارتال هم همین است؛ البته به شرط همکاری با او و تعامل در ساختِ «گولر‌های ایرانی» که تعدادشان کم هم نیست.
