کودک بیش‌فعال ممکن است رفتارهای تکانشی داشته باشد اما معمولاً احساسات دیگران را درک می‌کند و می‌تواند ارتباط برقرار کند. در مقابل، کودک دارای اوتیسم در فهم نشانه‌های اجتماعی، برقراری ارتباط چشمی و تعاملات اجتماعی دچار مشکل است.
اوتیسم (ASD) و بیش فعالی (ADHD) دو اختلال عصبی-رشدی هستند که برخی علائم مشترک دارند، به همین دلیل گاهی با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. اما تفاوت‌های کلیدی میان آن‌ها وجود دارد که درک آن‌ها برای تشخیص درست بسیار مهم است.
رفتارهای پرتحرک و بی‌قراری:کودکان اوتیستیک و بیش‌فعال هر دو ممکن است رفتارهای پرتحرک، بی‌قراری و مشکل در تمرکز داشته باشند. این موضوع باعث می‌شود برخی تصور کنند که اوتیسم همان بیش‌فعالی است، درحالی‌که دلایل این رفتارها در هر اختلال متفاوت است.
کودکان بیش‌فعال معمولاً تمرکز کمی روی یک فعالیت دارند و مدام از کاری به کار دیگر می‌پرند. در اوتیسم، مشکل تمرکز معمولاً به دلیل شیفت نکردن توجه از یک موضوع خاص به وجود می‌آید، نه صرفاً بی‌قراری.
تفاوت اصلی میان این دو اختلال در تعاملات اجتماعی است. کودک بیش‌فعال ممکن است رفتارهای تکانشی داشته باشد اما معمولاً احساسات دیگران را درک می‌کند و می‌تواند ارتباط برقرار کند. در مقابل، کودک دارای اوتیسم در فهم نشانه‌های اجتماعی، برقراری ارتباط چشمی و تعاملات اجتماعی دچار مشکل است.
در برخی موارد، کودکان دارای اوتیسم ممکن است دیرتر از حد معمول شروع به صحبت کنند یا گفتارشان غیرمعمول باشد. درحالی‌که کودکان بیش‌فعال، با وجود پرحرفی و قطع کردن صحبت دیگران، مشکل اساسی در زبان ندارند.
سید علی میری، مدیر مطالبه‌گری انجمن اوتیسم ایران، درباره تفاوت میان اختلال اوتیسم و بیش‌فعالی توضیح داد: حدود ۷۰ تا 90 درصد از کودکان دارای اوتیسم، نشانه‌هایی از بیش‌فعالی نیز دارند. بااین‌حال، این بدان معنا نیست که هر کودک بیش‌فعال مبتلا به اوتیسم است.
وی تأکید کرد که اصلی‌ترین تفاوت میان این دو اختلال، مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی است. کودک بیش‌فعال مدام در حال حرکت است اما قادر به درک منظور دیگران و واکنش به تعاملات اجتماعی است. در مقابل، کودکان دارای اوتیسم معمولاً چنین درکی ندارند و در برقراری ارتباط با دیگران با چالش‌های اساسی روبه‌رو هستند.
