در پنجمین سالگرد درگذشت سیامند رحمان، خاطراتی از مدال‌ها و به ویژه چهره خندان این ورزشکار توانمند به ذهن خطور می‌کند.
امروز (شنبه ۱۱ اسفند) پنجمین سالگرد درگذشت سیامند رحمان قهرمان پاراوزنه‌برداری آسیا، جهان و پارالمپیک است؛ ورزشکاری که به همه افتخارات ممکن در ورزش دست یافت و فقط حسرت مدال‌هایی برایش ماند که در صورت ادامه حیات، قطعاً می‌توانست باز هم به آنها برسد.سیامند متولد اول فروردین ۱۳۶۷ در اشنویه، یکی از شهر‌های کردنشین و مرزی استان آذربایجان غربی بود. شاید قبل از ظهور پدیده‌ای به نام سیامند، اشنویه را به واسطه باغ‌های گیلاس فراوانش می‌شناختند، اما قهرمانی‌های پیاپی این قهرمان خوش‌اخلاق باعث شد تا سیامند نیز تندیل به یکی از نماد‌های اشنویه در کشور شود. سیامند ۱۱ سال طی سال‌های ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۸ در تیم ملی حضور داشت و به جز یک نقره در سال ۲۰۱۰ (که پس از کاظم رجبی ایستاد)، در هر رویداد دیگری که شرکت کرد، جز مدال طلا و عنوان قهرمانی، چیزی به ارمغان نیاورد. سه طلا در بازی‌های پاراآسیایی (۲۰۱۰، ۲۰۱۴، ۲۰۱۸)، طلای جوانان جهان (۲۰۰۸ آمریکا)، طلای بازی‌های جهانی IWAS (۲۰۱۱ امارات)، طلای قهرمانی جهان (۲۰۱۴، ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹) و طلای پارالمپیک (۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو) بخش‌هایی از افتخارآفرینی‌های سیامند رحمان در عرصه ورزش است.
نکته مهم درخصوص سیامند رحمان، علاوه بر کسب افتخارات بزرگ در عرصه ورزش، اخلاق خوب و خنده‌هایش در مواجهه با مردم، رسانه‌ها و مسئولان بود. قطعاً همین نکته بود که باعث شده پس از گذشت پنج سال هنوز از سیامند رحمان یاد شود و این صفات اخلاقی جلوتر از مدال‌هایش در اذهان علاقه‌مندان خطور کند.
طی پنج سال اخیر مسابقات پاراوزنه‌برداری قهرمانی کشور با گرامیداشت یاد و خاطره سیامند رحمان برگزار شده و هر بار این رویداد به سرانجام رسیده، نماینده حاضر از سوی کمیته بین‌المللی پارالمپیک اشاراتی را به ویژگی‌های اخلاقی و حرفه‌ای سیامند کرده است.
منبع: وانا
