حکایت غریب ستاره پوشالی کماکان در حال تکرار است؛ ناکامی از تورنمنتی به تورنمنت دیگر.
مدتهاست که نام فرزانه فصیحی دونده سرعت دوومیدانی زنان ایران با شکست و ناکامی عجیین شده. یک ستاره پوشالی که از ابتدای چهره شدن در ورزش موفقیت خیلی چشمگیر و دندان گیری نداشت و تنها در تورنمنت‌های درجه ۲ و ۳ هر از گاهی جرقه می‌زد و تک مدالی صید می‌کرد، اما یک جریان رسانه‌ای عجیب و غیرواقعی به سرکردگی یکی از نزدیکان فصیحی تا توانست او را پرزنت کرد و از یک دونده معمولی یک ستاره بزرگ ساخت؛ آنقدر بزرگ که اگر کسی دوومیدانی و ورزش را نمی‌شناخت، تصور می‌کرد او بوده که مدال المپیک و جهانی گرفته و اساسا فردی به نام احسان حدادی وجود نداشته و یا اسم مستعار فرزانه فصیحی بوده!
حالا مدتهاست که از آن جرقه‌های گاه و بیگاه در تورنمنت‌های درج ۳ هم خبری نیست. فرزانه فصیحی هر کجا پا می‌گذارد، دست خالی و بدون هیچ دستاوردی با ناکامی محض باز می‌گردد و نتایجی را کسب می‌کند که اگر یک فرد عادی از خیابان بدون سبقه ورزشی و با کیلو‌های اضافی هم به مسابقات اعزام شود، نتایجش با فصیحی هیچ تفاوتی نخواهد داشت!
بازی‌های آسیایی هانگژو فصیحی به اندازه‌ای فضاسازی و جوسازی و تبلیغات کرد که همه حتی فدراسیون دوومیدانی بدون توجه به رکورد‌های پایینش باور کرده بود که او با یک مدال خوشرنگ از چین باز خواهد گشت و تن به خواسته‌های نامشروع این دونده ناکام داد و همسرش را در قامت مربی شخصی به این رقابت‌ها اعزام کرد، اما ظاهرا این دروغ به اندازه‌ای بزرگ بود که خود فصیحی هم آن را باور کرده بود! ستاره پوشالی، اما به رغم همه هیاهو‌ها و ادعا‌ها در هانگژو یک ناکام محض بود تا ثابت شود تمامی آن ادعا‌ها و تبلیغات یک فضای خیالی بوده که در هانگژو با سر سوزنی ترکید.
دو سال بعد و در المپیک پاریس فصیحی عملکردی به غایت بدتر و نومیدکننده‌تر داشت و در میان ۵۳ شرکت کننده یکی مانده به آخر شد. نتیجه‌ای که بی تردید هر شهروند عادی هم می‌توانست در پاریس به آن برسد و نیازی به اینهمه هزینه و اردو نبود.
این حکایت غریب ستاره پوشالی کماکان در حال تکرار است؛ ناکامی از تورنمنتی به تورنمنت دیگر.
هفته‌های اخیر برای فرزانه فصیحی با شکست و ناکامی همراه شده؛ از تورنمنت قزاقستان گرفته تا صربستان و آلمان، دونده سرعت کشورمان در تور‌های طلایی به واقع ناموفق بوده و حتی در مادۀ تخصصی خودش هم نتوانسته در جمع فینالیست‌ها قرار بگیرد. فصیحی که به بهانه حضور در تور‌های اروپایی قید تمرین در اردو‌های تیم ملی و حتی رکوردگیری را هم زده، در همان تور‌ها هم ناکام بوده و رکورد‌های ضعیف‌اش یکی پس از دیگری نشان می‌دهند که این دونده به خط پایان دوره قهرمانی‌اش رسیده و حالا نوبت ورود جوان‌تر‌هایی است که تا به امروز، پشت خط او و القابی مانند «دختر باد» مانده‌اند.
همین داستان را می‌توان در دیگر ستاره پوشالی دوومیدانی دید؛ حسن تفتیان که او نیز در همان پیستی می‌دود که فصیحی در آن طی طریق می‌کند. ناکام، پرمدعا و بی هویت. در سمت مقابل هم حسن تفتیان که هر سال یک اردوی فرانسه را در برنامه‌های خود داشت، امسال هم قید شرکت در اردوی تیم ملی دوومیدانی کشورمان را زد و به فرانسه رفت تا تمریناتش را پی‌گیری کند. جدا از قبح از اردو گریزی، نتایج این ۲ دونده نشان می‌دهد که دوره موفقیت آنها به‌سر آمده و القاب مجازی دیگر بی‌معنا شده‌اند؛ از این رو فدراسیون دوومیدانی با یک تصمیم شجاعانه، به‌سادگی می‌تواند تابو‌های نانوشته را بشکند و در‌های قهرمانی را به روی جوان‌تر‌هایی باز کند که بلاشک در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویا به کار کاروان کشورمان خواهند آمد.
