کشف مولکول‌های امید برای رفع افسردگی

آیا می‌دانستید وقتی تحرک دارید، ورزش می‌کنید یا پیاده روی می‌روید، ماهیچه‌های شما به اصطلاح «مولکول‌های امید» یا «میوکین‌ها» را آزاد می‌کنند که ممکن است اثرات ضد افسردگی داشته باشند؟ احساس خوب اغلب به اندورفین نسبت داده می‌شود، اما این مولکول‌ها از نظر تاثیر گذاری متفاوت هستند.

به گزارش ایسنا، دکتر راموهان رائو، محقق اصلی در موءسسه «آپولو هلت» در گفتگو با هلت نیوز چگونگی تاثیر «مولکول‌های امید» بر افسردگی را تشریح کرد.

دکتر رائو توضیح داد که «میوکین‌ها» دسته‌ای از سیتوکین‌ها و فاکتور‌های رشد هستند که توسط سلول‌های ماهیچه‌ای اسکلتی آزاد می‌شوند که ماهیچه‌ها، حرکت، حالات، احساسات و مغز را به هم پیوند می‌دهند. به عبارت دیگر، آنها بخشی از شبکه ارتباطی پیچیده بدن هستند که با اندام‌های مختلف در تعامل هستند. تاثیرات «میوکین» به شناخت، متابولیسم لیپید و گلوکز، تشکیل استخوان و حتی رنگ پوست، تعمیم می‌یابد.

این دانشمند در ادامه گفت: میوکین‌ها می‌توانند از سد خونی مغزی عبور کنند و بر عملکرد مغز تاثیر بگذارند.

او همچنین افزود که این مواد شیمیایی ممکن است به طور بالقوه انعطاف پذیری در برابر استرس روانی را افزایش دهند، علائم افسردگی را کاهش دهند و به دلیل اثرات ضد افسردگی روی مغز به افراد کمک کنند تا از استرس بهبود یابند.

تاکنون، نزدیک به ۶۵۰ مولکول به عنوان مولکول‌های متعلق به کلاس میوکین‌ها شناسایی شده‌اند که نشان می‌دهد مسیر‌های متعددی که خلق و خو و احساسات را تنظیم می‌کنند، ممکن است توسط میوکین‌ها هدف قرار گیرند.

برخی از میوکین‌ها، از جمله اینترلوکین ۶ و آیریزین، با مزایای سلامتی مانند بهبود متابولیسم و اثرات بالقوه بر تشکیل چربی قهوه‌ای مرتبط بوده اند. علاوه بر این، عواملی مانند IGF-۱ (یا فاکتور رشد شبه انسولین ۱، هورمونی است که به‌لحاظ ساختار مولکولی به انسولین شباهت دارد و دوران کودکی، نقش مهمی در رشد ایفا می‌کند و در بزرگسالی نیز، اثرات آنابولیک دارد) و فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز با افزایش رشد سلول‌های مغز مرتبط هستند (فاکتور‌های نوروتروفیک گروهی از زیست‌مولکول‌ها هستند که تقریبا همگی از پپتید یا پروتئین‌های کوچک بوده و در رشد، زنده‌ماندن و تمایز سلول‌های عصبی نابالغ و بالغ موثرند).

مفهوم «مولکول‌های امید» دیدگاه جدیدی را به رابطه بین فعالیت بدنی و سلامت روان اضافه می‌کند. این یک سند علمی دیگر است که ارتباط پیچیده بین بدن و ذهن ما را تأیید می‌کند و تأثیر حرکت بر سلامت کلی را به طور موکدی به ما یادآور می‌شود.

به گفته دکتر راموهان رائو، در حالی که تحقیقات در حال انجام است و هنوز دقیقا مشخص نیست که چگونه این «مولکول‌های امید» به عنوان ضد افسردگی عمل می‌کنند، این مساله مشخص شده که ورزش و حرکت باعث آزاد شدن آنها می‌شود. خواه یک پیاده‌روی سریع در پارک، یک تمرین تناوبی شدید با شدت بالا، یا یک جلسه یوگا باشد، هر مقدار تحرک و ورزش در هر صورت حرکت به حساب می‌آید و مجموعه‌ای از مولکول‌ها را آزاد می‌کند که ممکن است به بهبود خلق و خو و انعطاف پذیری شما کمک کند.

او افزود: این مولکول‌ها دارای اثرات پلیوتروپیک (پدیده‌ای که در آن یک ژن یا گونه ژنتیکی بر فرآیند‌های بیولوژیکی متعدد و به ظاهر نامرتبط تأثیر می‌گذارد) هستند.

ارتباط بین ورزش و بهبود خلق و خو چیز جدیدی نیست، اما کشف "مولکول‌های امید" لایه جالبی را اضافه می‌کند. دکتر رائو تاکید کرد که تحقیقات نشان می‌دهد که برای افسردگی خفیف تا متوسط، فعالیت بدنی می‌تواند به اندازه دارو‌های ضد افسردگی یا درمان‌های روانشناختی مانند درمان شناختی - رفتاری مؤثر باشد.