نشانه‌های یک اختتامیه حساب شده در جشنواره فیلم فجر!

حسن لطفی در اعتماد نوشت: انگار نشانه‌هایی وجود داشت که می‌خواستند شعر سیدعلی صالحی را در ذهن ما تکرار کنند (حال همه ما خوب است، اما تو باور نکن!) پی ایراد‌گیری نیستم. دلم می‌خواهد تمام جشنواره‌های فیلم و داستان و موسیقی و... عالی برگزار شود. در آن حالت فرقی هم نمی‌کند نام وزیر ارشادش چه باشد و سکان سیاست و فرهنگ کشور را کدام جناح و تفکری بچرخاند. چرا که با چنان نتیجه‌ای، مشخص می‌شود حال هنر، مردم و ایران عزیز خوب است. حالی که اگر خوب نباشد، با خنده تصنعی و ریا نمی‌شود خوب نشانش داد. بدتر از آن نمی‌شود خوبش کرد. چرا که نم‌نم خود ما هم باور می‌کنیم که همه‌چیز سر جایش است.

در مراسم اختتامیه چهلمین جشنواره فیلم فجر نشانه‌هایی وجود داشت که گمانم درکش می‌تواند به شناخت شرایط واقعی سینمای ایران کمک کند. تشویق زیاد جواد عزتی توسط حاضرین در سالن نشانگر این است که چه بخواهیم چه نخواهیم، برای تماشاگران عادی (حتی از نوع مدعوین به اختتامیه حساب شده چهل‌ودوم) سینما روی کاکل ستاره‌هایش می‌چرخد. ستاره‌هایی که غیبت‌شان در فیلم‌ها و مراسم اختتامیه از چشم بسیاری دور نماند. شاخص‌ترین هنرمندان نشسته در ردیف اول جشنواره (تا جایی که من دیدم) مجید انتظامی و احمد نجفی بودند.

اولی که خودش کاندیدای بخش موسیقی متن هم بود، برنده هم شد. اینکه مجید انتظامی استادی قابل احترام است، خالق بهترین موزیک متن فیلم در ایران است و... شکی نیست. اما وقتی در جشنواره‌ای رقابتی یکی از شرکت‌کنندگان در صدر می‌نشیند و قدر بیشتر می‌بیند چه دلیلی می‌تواند داشته باشد. آیا جایگاه محمود کلاری کمتر از این هنرمند است.

آیا.. جشنواره چهل‌و دوم نشانه‌های فراوان دیگری هم دارد که بخشی از آن به‌دلیل بی‌اعتمادی هنرمندان و تماشاگران به نتایجی می‌رسد که به نفع سینمای ایران نیست. هر چند که خود این بی‌اعتمادی نیز خود نشانه‌ای مهم است. باید نشانه‌ها را جدی گرفت. این به نفع همه است.