با اینکه سه امتیاز بازی با هوادار از قبل در محاسبات احتمالات لیگ، به حساب پرسپولیس ریخته شده بود، اما شرایط بازی به گونهای پیش رفت که همین یک امتیاز هم به سختی برای شاگردان گلمحمدی به دست آمد. پرسپولیس در بازی با هوادار، چه بسا بهتر و بیشتر از بازیهای قبل خود در همان نیمه اول موقعیتسازی کرد و حتی تحت تاثیر قدرت حریف، راحتتر و سریعتر از هر بازی دیگرش در لیگ بیست و یکم، توپ را از زمین خودی به پشت دفاع حریف میرساند، اما از دست دادن دو امتیاز مهم در مقابل تیمی که در مقابل دو رقیب دیگر یعنی استقلال و سپاهان شکست خورده بود شاید به قیمت از دست لیگ برای قرمزها تمام شود.
شاید آنچه باعث شد تا پرسپولیس در مقابل هوادار تا آستانه شکست هم پیش برود فراموشی درس و فرهنگی بود که در این پنج سال قرمزها به خوبی از آن بهره بردند؛ «جدیّت». همان جدیتی که باعث میشد پرسپولیس کمتر غافلگیر شود.
در پرسپولیس لیگ بیست و یکم مسئولیتشناسی و وظیفهشناسی به خوبی و شدت پنج سال قبل نیست. سهلانگاریها بیشتر شده و تمرکز بازیکنان در زمین کمتر. تیمی که میزان اشتباهات تاثیرگذار بازیکنانش کم بود در این فصل کارش به جایی رسیده که در مقابل هوادار تازه صعود کرده به لیگ برتر، دو بار روی ضربات ایستگاهی غافلگیر میشود.
جدا از افزایش ضریب اشتباهات، کارایی برخی بازیکنان نیز کمتر شده و اگر چند بازیکن مثل عالیشاه و امیری و سرلک را در همان فرم فصل قبل فرض کنیم بقیه هنوز آن کارایی و درخشش فصل قبل را نداشتهاند. خریدهای جدید یحیی گل محمدی نیز اگرچه از بازار تقریبا خالیشده از ستارهی لیگ برتر انجام شده، اما کلیت این خریدها و این بازیکنان جدید رضایتبخش نبودهاند.
با این همه، همهی این انتقادات نتیجهی یک تساوی نامنتظره نبوده و اگرچه یک کامبک رویایی و تبدیل باخت دو بر یک به برد سه بر دو میتوانست همهی این انتقادات را تبدیل به تحسین و تشویق کند، اما این ضعفها نمیتواند حتی خود را پس از یک برد از چشمان یک هوادار تیزبین پرسپولیس هم پنهان کند. آنچه مشخص است این پرسپولیس، هنوز به آن پرسپولیس کماشتباه و مصمم همیشگی تبدیل نشده. آن پرسپولیس جدی و کم نوسان. پرسپولیسی که در آن بازیکنان جدید فرصت حضور چند دقیقهای در بازی را به راحتی از دست نمیدادند نه همچون برخی خریدهای جدید که جدیتی از ساقهای شان و نوع دویدنشان حتی در هنگامی که تیم برای زدن گل مساوی باید بجنگد دیده نمیشود.
ورزش سه